ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ… ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΡΟΪΔΗΣ… ΓΙΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΧΑΛΙΑ…
Σαν να μην άλλαξε.. τίποτε! Σαϊνι...ο ΄Ελληνας!
Ο σημερινός ρωμιός
Ως μέθυσος «ουρών πλησίον βρύσεως»
Σύντομος και περιεκτικός, ας δούμε πώς παρομοιάζει ο Ροΐδης τους σύγχρονούς του ρωμιούς:
«Εκ πάντων των ανθρώπων ο έλλην είναι ο μείζων έχων κλίσιν εις το να νομίζη εαυτόν μόνην αιτίαν παντός κύκλω τού γινομένου θορύβου, ως ο μέθυσος εκείνος, όστις ουρών πλησίον βρύσεως έμεινεν εκεί όλη την νύκτα, νομίζων ότι εξ αυτού εκπορεύεται όλον το ύδωρ το οποίον ήκουε να τρέχη» (σελ. 26).
«Καταφρονείται εν Ελλάδι πάσα διανοητική εργασία, διότι εν τη παρούση ημών καταστάσει αδύνατον είναι να υπάρξη τοιαύτη τις έντιμος, αλλ’ κατ’ ανάγκην μετατρέπεται εις επαιτείαν, θεσιθηρίαν ή επί δικαία αμοιβή συκοφαντίαν» (σελ. 36).
Η έννοια τής εντιμότητας απουσιάζει εντελώς από τη Ρωμιοσύνη:
«Μία οιαδήποτε πίστις εις οιονδήποτε πράγμα είναι άκαμπτος πανοπλία, ήτις διατηρεί τον άνθρωπον ορθόν καίτοι πληγωμένον» (σελ. 39). Ο δογματισμός δηλαδή, οδηγεί στον παραλογισμό.
«Ο έλλην στέργει συνήθως να είπη την αλήθειαν, ουχί όμως και να την γράψη. Ομιλεί υπέρ της αλήθειας δωρεάν, αλλά γράφει μόνον εκ συμφέροντος» (σελ. 39).
Με τη βοήθεια τού Αγίου Πνεύματος
και τού... εισαγγελέα
Ο Ροΐδης καυτηριάζει τον κλήρο της θεοκρατικής Ρωμιοσύνης μεσαιωνικού τύπου, που στοχεύει απροκάλυπτα και συστηματικά στη χειραγώγηση τού ποιμνίου καλλιεργώντας τη δεισιδαιμονία, την άγνοια και το φόβο, ενώ ρίχνει στο πυρ το εξώτερον ο,τιδήποτε επιστημονικό και πρωτοποριακό έρχεται στο προσκήνιο.«Ίνα θεωρηθεί τις ιερεύς απαιτείται απαραιτήτως, πλην τού ράσου και εν εκ των δύο κατωτέρω προσόντων, ή ευσέβεια ή υποκρισία» (σελ. 47).
«Ιερεύς είναι ο πιστεύων εις το κήρυγμα τού Ιησού και τον βίον αυτού αφιερών εις μετάδοσιν και συντήρησιν τής πίστεως ταύτης, εις διανομήν άρτου εις τους πεινώντας, φωτός εις τους εν σκότει και ελπίδος εις τους απηλπισμένους. Αν τοιούτον τινα γνωρίζετε παρ’ ημίν, ειπήτε μου πού είναι να έλθω να φιλήσω τα κράσπεδα τής ζώνης του» (σελ. 47).
«Διά μόνων των ιερέων και δημίων καθίστανται οι άνθρωποι ευάγωγος αγέλη, προσφέρουσα ευπειθή ράχιν εις την κουράν» (σελ. 50).
«Η θεολογία και ιατρική, εκ των οποίων περιμένομεν τής ψυχής και τού σώματος ημών την σωτηρίαν, είναι αι μόναι επιστήμαι αι υποκείμεναι, ως τα ενδύματα, εις τον συρμόν» (σελ. 50).
«Καθώς ο γνήσιος οινοπότης βδελύττεται τους νοθεύοντας τον οίνον, ούτω και ο καλός χριστιανός αποστρέφεται τους αναμιγνύοντας εις την θρησκείαν, ίνα καταστεί επικερδεστέρα, τας παντοίας τής κεκαρμένης ή πολυμάλλου κεφαλής των εφευρέσεις, τα θαύματα των εικόνων, τους θεούς τής ειδωλολατρείας μετημφιεσμένους εις αγίους, τας προσκυνήσεις, τα εισιτήρια τού Παραδείσου, τα άγια λείψανα, τα κομβολόγια και άλλα ιερατικά εμπορεύματα, δι’ ων το επάγγελμα των Αποστόλων κατέστη και αυτής τής ιατρικής και ονειροκρισίας αγυρτικώτερον» (σελ. 50).
«Επικαλεσθείτε, Άγιοι Πατέρες, τη βοήθειαν τού Αγ. Πνεύματος αντί τής τού κ. εισαγγελέως!» (σελ 51).
«Ο εισερχόμενος εις τίνα ημετέρων εκκλησιών υφ’ ενός μόνου καταλαμβάνεται αισθήματος, τής επιθυμίας να εξέλθει» (σελ. 54).
Ο Ροίδης για τον Δούλο, των Δούλων του Θεού, ΜΑΛΑΚΑ νεο-Ραγιά .......
Πως ο Ροϊδης αφόρισε την Ρωμιοσύνη!Η πεισματική άρνησή του να ζει ως δούλος στην αγέλη ενός πνευματικά υπόδουλου λαού. Μαστίγωσε αλύπητα εκτός από την Εκκλησία και πολιτικάντηδες, δημοσιογράφους, προγονόπληκτους, αλλά και νοοτροπίες, ήθη, εθνικούς μύθους κ.λπ. κ.λπ.
Ο Εμμανουήλ Ροΐδης συγκαταλέγεται στους αφορισμένους
τής νεοελληνικής πνευματικής ζωής.
Σαρδόνιος και εικονοκλάστης, θέσει απροσάρμοστος, μοιάζει να διακατέχεται από ένα τέτοιο αίσθημα ασφυξίας μέσα στο ελλαδικό τοπίο, ώστε βάλει με σφοδρότητα κατά πάντων-όλων όσων συγκροτούν τη σύγχρονη Ελληνική Μικρότητα...
Δέν χαρίζεται ούτε στους πολιτικούς ούτε στους ψηφοφόρους,ούτε στην Εκκλησία ούτε στους πιστούς ούτε στους προγονόπληκτους ούτε στους ευρωπιθηκίζοντες.
...ΤΟΥΣ ΕΙΔΑΤΕ; ... ΟΛΗ Η ΛΙΓΔΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ... ΣΚΟΥΖΟΥΝΕ ..ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Η ΕΥΡΩΠΗ!
Αυτό κι αν είναι δράμα Ελλήνων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου