Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, όλο στο Συνασπισμό!
Έπειτα από δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (συνεργασίας δηλαδή της ακροαριστεράς με την ακροδεξιά) το αφήγημα «Μιλάτε εσείς που 40 χρόνια καταστρέφατε τη χώρα» ...καλά κρατεί.Μάλιστα, δε θα ήταν καθόλου υπερβολή να ισχυρισθεί κανείς πως όσοι πολίτες τάσσονται ακόμη κι εν έτει 2017(!) στο πλευρό της Κυβέρνησης, πράττουν τοιουτοτρόπως κυρίως εξαιτίας ακριβώς αυτού του αφηγήματος. Σκέφτονται δηλαδή «Εντάξει, τι να κάνουμε; Όσα και αν διαπραχθούν εναντίον μας, δεν μπορούμε να ξαναψηφίσουμε αυτούς που έφεραν την πατρίδα στα μνημόνια πρώτοι.»
Στην πραγματικότητα, με τη μετοχή «αυτούς» αναφέρονται -είτε υποσυνείδητα, είτε και ασυνείδητα ακόμη- αποκλειστικά στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, μιας και αυτή μόνο αποτελεί άμεση απειλή για την κυβέρνηση ως πρώτη σε όλες τις δημοσκοπήσεις (εκτός φυσικά από τις γνωστές-άγνωστες εκ Χωνίου και Αυγής ορμώμενες). Ξεχνούν όμως ότι από τα 40 έτη σχεδόν τα 30 η χώρα κυβερνιόταν από το ΠΑΣΟΚ, ενώ μετά το 1981 η ΝΔ δεν κυβέρνησε συνολικά ούτε μία δεκαετία.
Αλλά, ακόμη κι όταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι αποτελεί ένα άμωμο κόμμα, φυσικά λησμονεί τη συμμετοχή του (ως ΣΥΝ τότε) στη δυναμική απόρριψη του ασφαλιστικού σχεδίου Γιαννίτση. Ξεχνά ότι έχει συμμετάσχει ως ΣΥΝ «επαναστατικά» σε κάθε απατεωνίστικη διεκδίκηση κεκτημένων από τις υπαλληλικές ελίτ και σε κάθε διασπάθιση δημοσίου χρήματος ατιμωρητί.
Ότι έχει συμμετάσχει δυναμικά στην καταστροφή της παιδείας, στην παπαγαλία, στην εξάπλωση της παραπαιδείας με το κάψιμο πανεπιστημίων και με τον ξυλοδαρμό φοιτητών από τους φίλους του αναρχικούς, καθώς και στην εξάπλωση της μαύρης κι αφορολόγητης αμοιβής από δημόσιους λειτουργούς. Ότι έχει αντισταθεί σθεναρά σε κάθε απόπειρα αλλαγής (επί Αλέκου Παπαδόπουλου πχ) στο βρώμικο σύστημα Υγείας για να μη θιγούν κεκτημένα. Ότι έχει αντιδράσει σε κάθε προσπάθεια εξάλειψης του παρακράτους των Εξαρχείων, όπου οι ισορροπίες τίθενται μεταξύ μπαχαλάκηδων και δήθεν τρομοκρατών, οι μισοί εκ των οποίων είναι ασφαλίτες και πρακτοριλίκι. Ότι με την κοινοβουλευτική του στάση έχει περιφρονήσει κάθε απόπειρα συναίνεσης σε οποιοδήποτε θέμα εμφανίσθηκε ποτέ, είτε οικονομικής, είτε εξωτερικής, είτε διεθνούς πολιτικής.
Επομένως, όποιος κατέχει σώας τας φρένας συμπεραίνει πως σε ό,τι είναι σήμερα η χώρα το χρωστάει και στο ΣΥΡΙΖΑ και στους προγόνους του ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ..
Ας σταθώ όμως πολύ περισσότερο στο δεύτερο πρόγονο, τον αρχαιότερο αλλά πάντα επικίνδυνα παρόντα. Όπως προαναφέρθηκε, το δίλημμα «νέο ή παλιό» εξακολουθεί να αποτελεί θεμέλιο λίθο στην πολιτική συνείδηση ορισμένων -και ίσως να αποτελέσει και για τις επόμενες κάλπες, όποτε αυτές διεξαχθούν. Ο κάθε γνωστικός όμως διαπιστώνει ότι πρόκειται επί της ουσίας για ψευτοδίλημμα. Και αυτό διότι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως με οιδήματα ακροαριστερής φασίζουσας φύσεως. Αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του αυριανισμού, όπως σήμερα με την Αυγή και το Χωνί.
Σάρκα από τη σάρκα του λαϊκισμού και της άμετρης παροχολογίας, όπως το «Τσοβόλα δώσ’τα όλα» μέχρι το «Λεφτά υπάρχουν» και το περίφημο «σκίσιμο των μνημονίων». Σάρκα από τη σάρκα της υπερφορολόγησης, όπως στο σημερινό τρίτο μνημόνιο των 80% φοροεπιδρομών, αλλά βέβαια και στο πρώτο του 2010, όπου και δέσποζαν οι δυναστικές φοροεισπράξεις και οι μηδενικές μεταρρυθμίσεις. Σάρκα από τη σάρκα της αναξιοκρατίας και του βολέματος όσων κομματικών παιδιών υπέγραφαν έντυπα πολιτικών φρονημάτων, από το περιβόητο ξύλωμα των μόνιμων κρατικών αξιωματούχων της Μεταπολίτευσης και την αντικατάστασή τους από τα θύματα του πράσινου παιδομαζώματος του (αείμνηστου) Μένιου Κουτσόγιωργα το 1981, μέχρι και το διορισμό των Καρανικών του σήμερα. Σάρκα από τη σάρκα των απειλών και της κρυφής παρακολούθησης τηλεφώνων, από τον Τόμπρα μέχρι τον Παρασκευόπουλο.
Αλλά, πέραν της σαρκικής, κρίνεται ερευνητέα και η εσωτερική επιφάνεια, η ουσία όλων των πραγμάτων. Αναζητώντας το νέο μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να βρω τις ρίζες και την παράδοση (Λαφαζάνηδες, Αλαβάνους, Στρατούληδες, Κωνσταντοπούλες και Γλέζους), το μάτι μου, όταν δεν πέφτει πάνω σε ονόματα πατεράδων αναρχικών (Βούτσηδες, Σκουρλέτηδες και ΣΙΑ), πρασινίζει επικίνδυνα παρά το καστανό του χρώμα. Π. Κουρουμπλής, Γ. Βαρουφάκης, Γ. Κατρούγκαλος, Λ. Κατσέλη, Θ. Τζάκρη, Ν. Κοτζιάς, Μ. Μπόλαρης, Σ. Σακοράφα, Ν. Τόσκας, Γ. Χουλιαράκης, Μ. Ξενογιαννακοπούλου και τόσοι άλλοι και τόσοι άλλοι «νέοι» κι «άμεμπτοι»…
Αν μάλιστα αναλογισθεί κανείς και τους συμβούλους στο γραφείο Τσοχατζόπουλου, πόσω μάλλον και το «Θείο Βρέφος» Κώστα Λαλιώτη ως στρατηγικό «πατέρα» του Αλέξη Τσίπρα, το παιχνίδι τερματίζεται πριν καν ξεκινήσει…
Έτσι λοιπόν, καθίσταται σαφές σε όλους μας ότι πρόκειται στην πραγματικότητα όχι για σύγκρουση νέου-παλιού, αλλά για σύγκρουση κρατισμού-μεταρρυθμίσεων, για σύγκρουση λαϊκισμού-λαϊκότητας, για σύγκρουση παθών-λογικής. Κοντολογίς, όχι για σύγκρουση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για σύγκρουση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην πιο παραδοσιακή μορφή της. Στη μορφή του κοσμοθεωρητικού χάσματος που ανέκαθεν τη διέκρινε.
Και αυτό, γιατί ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός του 3%, αυτός που μαζί με τους ιδρυτές του εγκατέλειψε το σημερινό μόρφωμα του Αλέξη Τσίπρα, καθώς αισθάνθηκε προδομένος. Έτσι, τη θέση των ριζών πήραν ως «παράσιτα» οι νοσταλγοί του παπανδρεϊσμού. Όχι οι οπαδοί του νέου δηλαδή, αλλά οι ίδιοι ακριβώς ψηφοφόροι ενός κόμματος που μέσα σε μόλις μία εικοσαετία (1981-2004, εκτός της περιόδου 1990-1993) εκατονταπλασίασε το δημόσιο χρέος. Τον παπανδρεϊσμό επομένως καλείται να εξαλείψει η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη εξαλείφοντας έτσι και το ΣΥΡΙΖΑ, όχι το «νέο» του Αλέξη Τσίπρα.
Άλλωστε, είναι γνωστό πια ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει χάσει την ευκαιρία να αποδείξει ότι θέλει να φέρει το νέο και να υπερβεί έτσι το όνομα του πολιτικού προτύπου του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντίθετα, αποδεικνύει ακράδαντα πως αποτελεί ό,τι αυτό σηματοδοτεί: τη συνέχεια-μετενσάρκωση μιας οικογένειας που βρίσκεται στην πολιτική ζωή του τόπου για πάνω από 80 χρόνια. Συμπεριφέρεται δε ουκ ολίγες φορές ως υπερασπιστής του κίτρινου νεοαυριανισμού και συνάμα της πράσινης ρουσφετολογίας, μεθόδους από τις οποίες ο ελληνικός λαός πασχίζει χρόνια τώρα να λυτρωθεί κι έχει ήδη καταδικάσει.
Εν κατακλείδι, αν η σημερινή ΝΔ σκοπεύει να μη χάσει το τρένο της ιστορίας, οφείλει να κάνει ένα πράγμα: να μη βασίζεται πια στη Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης Γεννηματά, αλλά να την αφήσει να προσεταιρισθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τη σήμερον ημέρα που στο τραπέζι βρίσκεται το σενάριο επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου στη δυναμική του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Ας αφήσει τον πρώην Πρωθυπουργό να διαδραματίσει το ρόλο του κουμπάρου στο έργο του -επίσημου πια- παντρέματος του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ένα έργο με προδιαγραφές θεάτρου Σκιών.
Βεβαίως, υπάρχουν κάποια στελέχη που ουδεμία σχέση έχουν με το ποινικό μητρώο του ΠΑΣΟΚ, (ούτε και με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λειτουργεί ως το νέο κρησφύγετο του παπανδρεϊσμού), αλλά αποτελούν φωτεινές νησίδες στα χρόνια διακυβέρνησής του. Άλλωστε, ορισμένα εξ αυτών ήταν και σε υπουργεία, αλλά σε μίαν άλλη περίοδο για τη χώρα, όταν είχε μπροστά της Ολυμπιακούς Αγώνες και επομένως εξαιρετικά θετικούς ορίζοντες για την οικονομική της ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα εν λόγω πρόσωπα μέχρι σήμερα εμπνέουν σεβασμό σε μεγάλη μερίδα του λαού, διότι έχουν κριθεί αξιολογικά από αυτόν, κυρίως για την κοινωνική ευαισθησία τους σε σειρά ζητημάτων συγκριτικά με άλλους συντρόφους τους.
Το κόστος μιας τέτοιας στρατηγικής για τη ΝΔ; Βραχυπρόθεσμα ενδεχόμενη παράταση ζωής στην τωρινή κυβέρνηση πριν την οριστική της πολιτική θανάτωση. Μακροπρόθεσμα; Συσπείρωσή της με παράλληλη αξιολογική διεύρυνση της παράταξης σε επίπεδο δυναμικού. Το σημαντικότερο όμως: πλήρης κατάρρευση του αιώνιου αφηγήματος-μάστιγας περί «κακών παλιών», αφού η ενδεχόμενη συμπόρευση (και με τη βούλα) του «άμεμπτου» ΣΥΡΙΖΑ με το κατά τα άλλα «κακό ΠΑΣΟΚ που φέσωσε τη χώρα» θα ρίξει και τυπικά τις μάσκες..
Έτσι, θα επανέλθει στο προσκήνιο η παραδοσιακή σύγκρουση με την πασοκική κοσμοθεωρία, αυτή τη φορά δίχως τη σκόπελο του νέου ΣΥΡΙΖΑ (αφού πλέον θα αποτελεί και τυπικά οργανικό τμήμα αυτής της κοσμοθεωρίας). Μια κοσμοθεωρία που η Νέα Δημοκρατία μπορεί και γνωρίζει να αντιμετωπίζει. Μια κοσμοθεωρία που ο λαός μας θα ξανατιμωρήσει, αυτή τη φορά οριστικά, ξεμπερδεύοντας έτσι και με την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και του ιδανικού του βολέματος. Ρίχνοντάς τα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μια για πάντα…
Του Στέφανου Νικολαϊδη, Φοιτητής Ιστορικού – Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ
Πηγή: Lastpoint.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου