Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁµότιµος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. γράφει:
Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ- Σοφώτεροι τῶν Πατέρων οἱ Οἰκουµενιστές
1. Ὑποκρισία καὶ ἀντίφαση τῶν µεταπατερικῶν Ἔχουµε ἐπισηµάνει πολλὲς φορὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ταυτίζεται µὲ τὴν Ὀρθό- δοξη Ἐκκλησία, χαρακτηριζόµενη στὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως ὡς «Ἀποστολική», θὰ µποροῦσε κάλλιστα νὰ χαρακτηρισθεῖ καὶ ὡς «Πατερική», ἂν ἐπιτρεπόταν προσθῆκες στὸ κείµενο αὐτό, τό «βραχὺ ρήµατι καὶ πολὺ συνέσει», τὸ ὁποῖο οἱ Πατέρες «θεοπνεύστως ἀπεφθέγξαντο» 1 .Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἐµπόδισε τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ προσθέσουν καὶ τὴν λέξη «Θεοτόκος», διδασκαλία ποὺ ἀποτελεῖ ἀστασίαστο πλέον δόγµα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. Μόνον ἡ σατανικὴ ἔπαρση τοῦ Παπισµοῦ ἀγνόησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀπαγόρευση καὶ πρόσθεσε τὸ αἱρετικὸ «Filioque» στὸ Σύµβολο, τὴν ἐκπόρευση δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», µὲ συνέπεια νὰ προκαλέσει τραύµατα καὶ πληγὲς στὸ σῶµα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὁδηγήσει στὴν αἵρεση καὶ στὸ σχίσµα ὁλόκληρη τὴ Δύση, καὶ νὰ ἐπιµένει µέχρι σήµερα ἑωσφορικὰ καὶ ἐγωϊστικὰ στὴν µεγάλη αὐτὴ δογµατικὴ πλάνη.
Περὶ τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀπὸ Ἀποστολικὴ εἶναι καὶ Πατερικὴ εἶναι ὁλοφάνερο καὶ µυριοµαρτυρηµένο. Θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ παραθέσουµε ἀµέτρητες µαρτυρίες. Θὰ ἀρκεσθοῦµε ἐνδεικτικὰ σὲ λίγες γιὰ τοὺς ἀπληροφόρητους µόνον καὶ θεολογικὰ ἀµαθεῖς ἢ ἡµιµαθεῖς, γιὰ νὰ τοὺς ἀποτρέψѱουµε ἀπὸ τὴν θρασύτατη ἀγνόηση, ἢ ὑποτίµηση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ σηµαίνει ὑποτίµηση καὶ προσβολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει χωρὶς τοὺς θεοκινήτους Ἁγίους Πατέρες. Στὸ κοντάκιο τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων, λέγεται ὅτι ἡ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας ἐκρατύνθη καὶ ἐστερεώθη ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγµα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγµατα: «Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγµα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγµατα τῇ Ἐκκλησίᾳ µίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν». Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἴδιας ἑορτῆς δοξάζουµε καὶ εὐχαριστοῦµε τὸν Χριστό, διότι θεµελίωσε στὴν γῆ ὡς φωστῆρες τοὺς Πατέρες, µέσῳ τῶν ὁποίων ὁδηγηθήκαµε στὴν ἀληθινὴ πίστη: «Ὑπερδεδοξασµένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡµῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡµῶν θεµελιώσας, καὶ δι᾽ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡµᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαχνε, δόξα σοι». Πανηγυρικὰ ἐπίσης διακηρύσσουµε τὴν Κυριακὴ τῆς 1. Στιχηρὸ τῶν αἴνων τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων. 2 Ὀρθοδοξίας, ἔστω καὶ ἂν κακῶς ἔχουµε κολοβώσει καὶ ἀποκρύψѱει τό «Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας», µὲ τὴν ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντορθόδοξη περικοπὴ τῶν ἀναθεµάτων ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅτι «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουµένην ἐστήριξεν». Πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἀντίφαση καὶ ἡ ὑποκρισία ποὺ χαρακτηρίζει ὅσους διπλοπρόσωπους καὶ δίψѱυχους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἔχουν υἱοθετήσει τὴν µεταπατερικὴ αἵρεση, µὲ τὸ νὰ εἶναι ὑποχρεωµένοι ὡς «Ὀρθόδοξοι» νὰ ἑορτάζουν καὶ νὰ τιµοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἐξαπατώντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ὡς ὑπέρµαχοι ὅµως τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουµενισµοῦ νὰ τοὺς ὑποτιµοῦν καὶ νὰ τοὺς ξεπερνοῦν, διότι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἐµπόδιο στὸ νὰ ἀθωώσουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες στὰ πλαίσια τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τοῦ νέου αὐτοῦ Συγκρητισµοῦ ποὺ ἀπειλεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν ἐτόλµησαν στὴν οἰκουµενιστικὴ ψѱευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τοῦ 2016, οὔτε νὰ ἀναγνώσουν τοὺς ὅρους καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουµένων συνόδων καὶ νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, «ἑπόµενοι τοῖς θείοις Πατράσι», οὔτε νὰ καταδικάσουν τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνοι κατεδίκασαν, οὔτε τὶς νέες ποὺ ἐµφανίσθηκαν. Ἡ λέξη αἵρεση ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ ψѱευδοσυνοδικὰ κείµενα. Καὶ τὸ πρωτοφανὲς καὶ ἀπαράδεκτο, ποὺ ἔπρεπε νὰ συνεγείρει τὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις, εἶναι ὅτι ἐβλασφήµησαν εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, διότι καταδικασµένες αἱρέσεις ἀπὸ συνόδους καὶ Ἁγίους Πατέρες, θεοκινήτους καὶ πνευµατοκινήτους, τὶς ὀνόµασαν ἐκκλησίες καὶ καυχώµενοι ἀποφάσισαν νὰ ἐξακολουθήσει ὁ ἐξευτελισµὸς τῆς νύµφης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, µὲ τὸ νὰ τὴν ἐξισώνουν καὶ νὰ τὴν συναριθµοῦν ὡς ἐλάχιστο τµῆµα τοῦ συρφετοῦ τῶν αἱρέσεων στὸ λεγόµενο «Παγκόσµιο Συµβούλιο Ἐκκλησιῶν». Κάναµε πολλὲς προσπάθειες καὶ ὁ γράφων καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι νὰ ὑποδείξουµε ὅτι ἡ πορεία ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ πρωτοβάθµιοι ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σὲ ἕνα ἐξαιρετικὸ κείµενο µάλιστα τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸν Νοέµβριο τοῦ 2011 µὲ τίτλο «Οὐκ ἐσµὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι» καὶ ὑπότιτλο «Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηµατολογίας τοῦ Οἰκουµενισµοῦ µὲ ἀφορµὴ τὴν ὁµιλία τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου στὴν Μεγίστη Λαύρα» 2 τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παραθέταµε ἕνα χαρακτηριστικὸ καὶ ἀκαταµάχητο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιµετώπιση τῶν Ἁγίων Πατέρων χωρίο τοῦ µεγάλου θεολόγου τῆς Καππαδοκίας Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, αὐταδέλφου τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ συναγωνιστοῦ καὶ φίλου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, µετὰ τοῦ ὁποίου πρωταγωνίστησε στὶς ἐργασίες τῆς Β´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (381). Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν σήµερα ἡ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ 2. Βλ. ὁλόκληρο τὸ κείµενο εἰς Θεοδροµία 13 (2011) 595-640. 3 ἐπίσκοποι καὶ οἱ θεολόγοι µας, ὅσοι µάλιστα διαθέτουν καὶ κοσµικὴ παιδεία, εἶχαν τὴν ταπείνωση νὰ ἀναγνωρίζουν, ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Νύσσης, τὴν σοφία καὶ τὸν φωτισµὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν πορεία τους, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκουν νὰ γίνουν τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι; «Παυσώµεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωµεν τὸ λογοµαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωµεν ὡς οἱ Πατέρες ἡµῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσµὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσµὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι» 3 . 2. Ποιῶν εἶναι διάδοχοι ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος καὶ ὁ µητροπολίτης Ἄνθιµος; Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἀποφασίσαµε νὰ παρουσιάσουµε στὸ παρὸν µικρὸ ἄρθρο τὶ λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς γιὰ τὸν Παπισµὸ συνδέεται µὲ τὴν εἰσαγωγὴ ποὺ προηγουµένως ἀναπτύξαµε· νὰ φανεῖ δηλαδὴ πόση ἀπόσταση, πόση ἄβυσσος χωρίζει πολλοὺς σηµερινοὺς ὑψѱηλόβαθµους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαµᾶ, τὸν ἐφάµιλλο καὶ ἰσοστάσιο τῶν µεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ ἀναµφιβήτητα τὸν µεγαλύτερο Πατέρα καὶ Διδάσκαλο τῆς δεύτερης χιλιετίας. Γόνος εὐκλεὴς τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ ὁποία τὸν ἀνέθρεψѱε µὲ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν παιδεία της, καὶ µητροπολίτης τῆς µαρτυροπλούτιστης καὶ ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἀναπολόγητους τοὺς σηµερινοὺς κατόχους τῶν θρόνων τῶν δύο µεγαλουπόλεων, οἱ ὁποῖοι µὲ τὸν φιλοπαπισµὸ καὶ τὴν λατινοφροσύνη τους ἐσκανδάλισαν καὶ σκανδαλίζουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωµα, διαψѱεύδοντες τό «Καὶ θρόνων µέτοχος καὶ τρόπων διάδοχος». Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ διακόπτεται, ὅταν διακοπεῖ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καὶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία διὰ τῶν αἰώνων θεωρεῖ αἵρεση καὶ πλάνη τὸν Παπισµό, κατασκεύασµα τοῦ Διαβόλου. Βιβλία ὁλόκληρα µπορεῖ νὰ γεµίσει κανεὶς µὲ τὶς φιλοπαπικὲς ἐγκωµιαστικὲς δηλώσεις τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου, ἰδιαίτερα κατὰ τὶς συναντήσεις του καὶ τὶς συµπροσευχὲς µὲ τοὺς τελευταίους πάπες στὸ Φανάρι καὶ στὴ Ρώµη. Δὲν ὑστερεῖ σὲ φιλοπαπισµὸ ὁ µητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιµος, ἂν καὶ τὸν ἐκδηλώνει σπανιώτερα. Δὲν τὸν ἄκουσε πάντως κανεὶς ὅσα χρόνια ποιµαίνει τὴν Θεσσαλονίκη νὰ ὁµιλήσει ἐναντίον τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, καὶ µᾶλλον τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὅταν ἐποίµαινε τὴν Ἀλεξανδρούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ µάλιστα ἦταν ὁ µόνος µητροπολίτης ποὺ µᾶς ἐπέπληξε δι᾽ ἐπιστολῆς, ὅταν ἀγωνιζόµασταν τὸ 2001 µὲ σύσσωµο τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πλῆθος Ὀρθοδόξων πιστῶν νὰ ἀποτρέψѱουµε τὴν ἔλευση τοῦ πάπα στὴν Ἑλλάδα. Μὴ ἔχοντας νὰ ἀντιτάξει κανένα θεολογικὸ ἐπιχείρηµα ὑπὲρ τῆς ἐλεύσεως τοῦ πάπα, σοφιστικὰ µετὰ τὴν 3. Ἁγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Εἰς τό «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός µου ὁ ἀγαπητός», PG 46, 1112A. Ἐπίσης καὶ εἰς Ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἱερὰ Παράλληλα, PG 96, 509D. 4 ἀναχώρησή του ἔλεγε στὰ διάφορα τηλεοπτικὰ κανάλια: «Καὶ τὶ ἐπάθαµε ποὺ ἦλθε ὁ πάπας στὴν Ἑλλάδα;» Ἐπάθαµε δυστυχῶς πολλά, διότι στὴν ἀρχὴ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, ποὺ ἐκτιµοῦσαν πολλοὶ ὅτι θὰ ἦταν ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διὰ τοῦ πάπα καὶ τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουµενιστική, ἐκκοσµικευµένη, ἀνατρεπτικὴ τῶν θεσµῶν καὶ τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁδήγησε, παράλληλα µὲ τὴν προετοιµασία καὶ τὴν σύγκληση τῆς ψѱευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, στὴν κατάργηση τοῦ Ὀρθοδόξου µαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ στὴν νοµιµοποίηση τοῦ Σοδοµισµοῦ τῆς Ὁµοφυλοφιλίας µὲ ἐλάχιστη ἕως µηδενικὴ ἀντίδραση τῶν ἐπισκόπων, πολλῶν µάλιστα καὶ συνευδοκούντων. Μεταλλάξαµε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας µὲ τὸ ψѱεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισµοῦ, τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ µᾶς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ πάθη ἀτιµίας καὶ ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς προγόνους µας εἰδωλολάτρες: «Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυµίαις τῶ καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιµάζεσθαι τὰ σώµατα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες µετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψѱεύδει» 4 . Ὑψѱηλόβαθµοι κληρικοὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐνισχυµένοι ἀπὸ τὸν µητροπολίτη, ἐδίδασκαν καὶ διδάσκουν, µπροστὰ σὲ ἔκπληκτους καὶ σκανδαλιζόµενους πιστούς, ὅτι ὁ Παπισµὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅτι ἔχει Χάρη, καὶ τὰ µυστήριά του εἶναι ἔγκυρα, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀκοῦν κάποιους ἀκραίους καὶ ζηλωτές. Αὐτὲς τὶς βλάσφηµες θέσεις γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στὶς αἱρέσεις, ποὺ τὶς καλλιεργοῦν ἐπὶ αἰώνα τώρα οἱ Οἰκουµενιστές, νοµιµοποίησε συνοδικὰ ἡ ψѱευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἔδωσε τὴν δυνατότητα στὸν ἀρχέκακο ὄφι νὰ σηκώνει τώρα θρασύτερα τὸ κεφάλι του ἐναντίον ὅσων ἀντιδροῦµε καὶ ἀντιστεκόµαστε στὰ σκοτεινά του σχέδια. Γι᾽ αὐτό, πρὶν περάσουµε στὰ ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς, παραθέτουµε, γιὰ ἄλλη µιὰ φορά, ὅσα λέγει ἕνας ἄλλος ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁµόθρονος καὶ ὁµότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, ὁ Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17- 1421), µὲ τὰ ὁποῖα µᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχασαν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦµα σ᾽ αὐτούς. Τελικῶς ποιῶν εἶναι διάδοχοι οἱ κ.κ. Βαρθολοµαῖος καὶ Ἄνθιµος; Τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Συµεὼν ἢ τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων Ἰωάννη Βέκκου καὶ Ἰωάννη Καλέκα; Λέγει ὁ Ἅγιος Συµεών: «Βλασφηµοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόµοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύµατός εἰσι βλασφηµοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύµατος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦµα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύµατος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό... διὸ 4. Ρωµ. 1, 24-25. 5 καὶ τὸ Πνεῦµα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευµατικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ τὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγµένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν» 5 . 3. Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοὶ Ἐγνώριζε ἀσφαλῶς ὁ Κωνσταντινουπολίτης Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης τὶς περὶ τῶν Λατίνων θέσεις τοῦ συµπατριώτη του Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, προκατόχου του στὸν θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης (1347-1359), ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων Κωνσταντινοπολιτῶν καὶ λοιπῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, ὅταν ἐδίδασκε ὅτι οἱ Λατῖνοι δὲν ἔχουν Χάρη οὔτε µυστήρια, ὅτι σ᾽ αὐτοὺς ἀπουσιάζει, ἔχει φύγει τὸ Ἅγιο Πνεῦµα. Εἶναι ὄντως αὐστηρὸς ἀλλὰ ἀληθινὸς καὶ πνευµατοκίνητος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ κατ᾽ ἐξοχήν «κῆρυξ τῆς Χάριτος» τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ὅπως ψѱάλλουµε στὸ ἀπολυτίκιό του. Τίνος «Χάρη» κηρύττουν οἱ φιλοπαπικοί, οἱ λατινόφρονες, οἱ Οἰκουµενιστὲς τοῦ Συγκρητισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, µᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος. Ὅσα ἐνδεικτικὰ ἐδῶ θὰ παρουσιάσουµε προέρχονται ἀπὸ τοὺς δύο «Ἀποδεικτικοὺς Λόγους, Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος», τοὺς ὁποίους συνέγραψѱε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τὸ 1335 στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔξω ἀπὸ τὸ µοναστήρι τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου τότε ἀσκήτευε. ᾽Αρχίζοντας λοιπὸν τὸν πρῶτο Λόγο, χωρὶς περιστροφὲς καὶ δισταγµούς, µᾶς διδάσκει ὅτι καὶ πάλι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει τὸ κεφάλι του ἐναντίον µας καὶ προσβάλλει τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως. Αὐτὸς παρεκίνησε τοὺς παλαιοὺς αἱρετικούς, τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολιναρίους, τοὺς Εὐνοµίους, τοὺς Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἄλλους νὰ χύσουν τὸ δηλητήριο τῆς αἱρέσεως µέσα στὴν Ἐκκλησία τυλιγµένο µὲ λόγια εὐσεβείας, καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς ἕνα νέο θαλερὸ φυτὸ γεµᾶτο ἀπὸ ὡραίους καρπούς. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πονηρὸς καὶ καταραµένος ὄφις, «τὸ πρῶτον καὶ µέσον καὶ τελευταῖον κακόν», ὁ ἀκούραστος ἐπιτηρητὴς τῆς ἀπάτης καὶ εὐµήχανος σοφιστής, δὲν ξέχασε καθόλου τὴν χαρακτηριστική του κακοτεχνία, ἀλλὰ µὲ τοὺς Λατίνους, ποὺ εἶναι πειθήνια ὄργανά του, «διὰ τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περὶ τοῦ Θεοῦ καινούργιες διδασκαλίες (δηλαδὴ τὸ Filioque), ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν µικρὴ διαφορά, εἶναι ὅµως ἀφορµὲς γιὰ µεγάλα κακὰ καὶ προκαλοῦν στὴν Ὀρθοδοξία πολλὰ καὶ δεινὰ ἔκφυλα καὶ ἄτοπα, τὰ ὁποῖα δείχνουν ὅτι στὰ δογµατικὰ θέµατα 5. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισµῶν 5, εἰς D. BALFOUR, Συµεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17- 1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 226. Βλ. περισσότερα εἰς Ἐπισκόπων ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΥΡΑΤΣΟΥ, µητροπολίτου Δράµας, Ὁ Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης καὶ ἡ Δύση. Ἡ λατινικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ καινοτοµίες της, Διατριβὴ ἐπὶ διδακτορίᾳ, Θεσσαλονίκη 1993. 6 περὶ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι µικρὸ τὸ παραµικό· «οὐ µικρὸν ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ τὸ παραµικρόν» 6 . Ὅπως ἐξηπάτησε τὴν Εὔα ὁ Σατανᾶς, ἔτσι τώρα ἐξαπατᾶ τοὺς Λατίνους, µὲ τὸ νὰ εἰσάγει µέσα στὴν Ἁγία Τριάδα δύο ἀρχές, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, χωρὶς αὐτὸ νὰ τὸ λέγει φανερά, διότι ἔτσι πάντοτε ἐνεργεῖ ἀποκρύπτοτας τὸ βλαβερὸ τῶν ἐνεργειῶν του: «Τοιαῦτα τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, τὰ τοῦ Πονηροῦ µυστήρια». Στὸ σηµεῖο µάλιστα αὐτὸ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος προβαίνει σὲ µία σοβαρὴ ἀξιολόγηση καὶ ἐκτίµηση τῶν σχέσεών µας µὲ τοὺς Λατίνους, βάσει τῆς ὁποίας θὰ ἔπρεπε, ἂν ὑπῆρχε ἁπλῆ ἄγνοια καὶ ὄχι σκόπιµη προσχώρηση στὸν φιλοπαπισµό, νὰ δηλώσουµε, ὅπως ὁ µέγιστος αὐτὸς διδάσκαλος, ἀληθὴς θεολόγος καὶ θεόπτης, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ δεχθοῦµε σὲ κοινωνία τοὺς Παπικούς, µέχρις ὅτου ἐξακολουθοῦν νὰ λέγουν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦµα ἐκπορεύεται «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (=Filioque). Ἐµεῖς, λέγει, µάθαµε ἀπὸ τοὺς θεοφώτιστους Ἁγίους Πατέρες νὰ µὴν ἀγνοοῦµε τὶς µεθοδεῖες καὶ τὰ τεχνάσµατα τοῦ Διαβόλου, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀφανῆ στοὺς πολλούς, γι᾽ αὐτὸ καὶ σᾶς λέµε ὅτι «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑµᾶς κοινωνοὺς δεξαίµεθα, µέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦµα λέγητε»7 . Ἔπρεπε νὰ ἐντραπεῖ, νὰ µετανοήσει, νὰ ἀνακαλέσει, νὰ δηλώσει ὅτι παρασύρθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο ὄφι, νὰ παραιτηθεῖ τῆς ἀρχιερωσύνης του ὁ οἰκουµενικὸς πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος γιὰ ἐκείνη τὴν φοβερή, τὴν βλάσφηµη δήλωση ποὺ ἔκανε πρὸ ἐτῶν ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, ὅτι δῆθεν αὐτοί «ὑπῆρξαν θύµατα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ἀντιστρέφοντας ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς, «Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγµα καὶ διδάσκαλος, τῶν µοναστῶν ἡ καλλονὴ τῶν θεολόγων ὑπέρµαχος ἀπροσµάχητος» 8 . Δὲν πίστεψѱε κανεὶς τὶς ἀνόητες καὶ σοφιστικὲς δικαιολογίες ποὺ ἔστειλε ὡς ἀπάντηση στοὺς Ἁγιορεῖτες, ποὺ διαµαρτυρήθηκαν τότε γιὰ τὴν ἐξύβριση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τὸ πρᾶγµα εἶναι ἁπλό· ἀρκεῖ ἕνα µικρὸ πατριαρχικὸ κείµενο, στὸ ὁποῖο νὰ λέγει ὅτι συµφωνεῖ µὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαµᾶ, περὶ τοῦ ὅτι οἱ Λατῖνοι, οἱ Παπικοί, εἶναι «θύµατα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», καὶ ὄχι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως τὸ ἔπραξαν καὶ πολλοὶ προκάτοχοί του πατριάρχες καὶ πάµπολλες σύνοδοι. Εἶναι τόσο σοβαρὴ καί «ἔκφυλη» ἡ προσθήκη στὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο πνευµατοκινήτως συνέθεσαν οἱ πρόκριτοι Πατέρες, ὥστε θὰ ἦταν ἀπολύτως δικαιολογηµένο τὸ νὰ µὴ συνοµιλοῦµε µὲ τοὺς Παπικούς, ἂν δὲν βγάλουν τὴν προσθήκη ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Σύµβολο: «Ἦν οὖν ἄρα τῶν δικαιοτάτων µηδὲ λόγου ἀξιοῦν ὑµᾶς, εἰ µὴ τοῦ προστιθέναι τῷ Ἱερῷ Συµβόλῳ παύσησθε»9 . Ἀπολύτως δικαιολογηµένα τοὺς ἀποµακρύναµε ἀπὸ τὴν κοινωνία µαζί µας, γιατὶ δὲν 6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Συγγράµµατα, ἐπιµελείᾳ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, τόµ. Α´, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 24. 7. Αὐτόθι, σελ. 26. 8. Ἀπὸ τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. 9. Αὐτόθι, σελ. 31. 7 βρίσκονται µέσα στὰ δικά µας ὅρια, ποὺ εἶναι καὶ ὅρια τῆς εὐσεβείας: «Ἀλλ᾽ ὁρᾶς, ὅπως παρ᾽ ἡµῶν δικαίως ἀπελήλασθε τῆς κοινωνίας, οὐκ ἐπὶ τῶν ἡµετέρων ὅρων καὶ τῆς εὐσεβείας ἱστάµενοι;»10. 4. Πεσµένος ἐλέφας ἡ Ρώµη δὲν µπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας Στὴν ἀρχὴ τοῦ δευτέρου Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µᾶς προσφέρει µία εἰκόνα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐντυπωσιακή, µὲ τὴν ὁποία µᾶς ἐξηγεῖ ὅτι εἶναι δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο, ὄχι βέβαια παντελῶς, τὸ νὰ ἐπιστρέψѱουν οἱ Λατῖνοι στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, νὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη ποὺ ἔπεσαν, ὅπως εἶναι δύσκολο νὰ σηκωθεῖ ὁ ἐλέφαντας, ἂν συµβεῖ καὶ πέσει. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι κατὰ τὴν πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας συνέβη πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες νὰ πέσουν στὴν αἵρεση, ποὺ τὶς ἔβλαψѱε ἄλλοτε λιγώτερο καὶ ἄλλοτε περισσότερο. Ἐπανῆλθαν ὅµως στὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ νὰ πέσει ὅµως καὶ νὰ µὴν ἐπανέλθει, αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισµα µόνης τῆς ἐκκλησίας τῶν Λατίνων, µολονότι ἦταν µεγίστη καὶ κορυφαία ἀνάµεσα στοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους. Ἔπαθε τὸ ἴδιο, αὐτὴ ἡ µεγίστη, ποὺ παθαίνει τὸ µέγιστο τῶν ζώων, ὁ ἐλέφας. Λέγουν ὅτι δὲν πλαγιάζει στὸ ἔδαφος οὔτε κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ ὕπνου γιὰ ξεκούραση, ἀλλὰ κάµπτει λίγο τὰ πλαϊνά του πόδια, ὥστε νὰ ἀναπαυθεῖ. Ἂν πάθει κάτι καὶ πέσει, δὲν µπορεῖ νὰ σηκωθεῖ. Στοὺς ἐλέφαντες βέβαια ἡ πολυσαρκία καὶ τὸ βάρος τοῦ σώµατος πιέζουν πρὸς τὰ κάτω σὰν βαρὺ µολύβι, στοὺς Λατίνους ὅµως ἡ ἔπαρση, ἡ ἀλαζονεία, ὁ τύφος εἶναι τὸ ἀνίατο πάθος ποὺ τοὺ ἐµποδίζει νὰ σηκωθοῦν· εἶναι τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν γνώρισµα τοῦ Πονηροῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνίατος στοὺς αἰῶνες. Ἂν οἱ Λατῖνοι ἀποβάλουν αὐτὸ τὸ πάθος -καὶ µποροῦν ὡς ἄνθρωποι νὰ τὸ πράξουν- ἐµεῖς ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συναχθοῦµε σὲ ἑνότητα, καὶ ὅπως κάνουν οἱ ἐλέφαντες µὲ τὶς προβοσκίδες τους, ὅταν καταπέσει κάποιος ἐλέφας, ἐµεῖς µὲ τὰ θεόπνευστα δόγµατα καὶ λόγια θὰ τοὺς σηκώσουµε καὶ θὰ τοὺς στήσουµε ὀρθίους, ὥστε νὰ ἀκολουθοῦν ἀπαρέγκλιτα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ἂν ὅµως θέλουν νὰ εἶναι πεσµένοι, δὲν θὰ τοὺς ὠφελήσει τίποτε, ἀκόµη καὶ ἂν ἑτοιµασθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς δοθεῖ τὸ θεραπευτικὸ φάρµακο τῆς ψѱευδοδοξίας τους. Τὸ λέγει αὐτὸ ὁλοφάνερα ὁ προφήτης Ἰερεµίας: «Ἰατρεύσαµεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη» 11. 10. Αὐτόθι, σελ. 51. 11. Ἰερ. 28, 9 «Ἀλλὰ τοῖς µὲν ἐλέφασι τὸ βάρος τοῦ σώµατος αἴτιον καὶ ἡ πολυσαρκία δύσχρηστός τε οὖσα καὶ κάτω πιέζουσα, καθάπερ τις ἐπικειµένη µόλυβδος πολυτάλαντος, τοῖς δὲ Λατίνοις ὁ τύφος οἶµαι, τὸ µόνον, µικροῦ δέω λέγειν, πάθος ἀνίατον, ὅ καὶ τῷ µόνῳ πονηρῷ κρίµα κατὰ τὸν ἀπόστολον ἰδιαίτατον, δι᾽ ὃ κἀκεῖνος εἰς αἰῶνας ἀνίατος... Ἐθελοντὰς δὲ κειµένους ὀνήσει τὸ παράπαν οὐδέν, κἂν παρ᾽ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων 8 Ἐπίλογος Μεταφερόµενη αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ εἰκόνα, τοῦ µεγίστου µας θεολόγου, στοὺς καιρούς µας, ἀποδεικνύει ὁλοφάνερα τὴν ἐκτροπὴ καὶ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συναντήθηκαν µὲ τυµπανοκρουσίες καὶ µεγαλαυχίες πολλοὶ Ὀρθόδοξοι στὴν ψѱευδοσύνοδο τῆς Κρήτης· δὲν προσπάθησαν ὅµως, ὅπως ἔπραξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά, νὰ σηκώσουν, νὰ στήσουν ὀρθίους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τοὺς αἱρετικούς, παλαιοὺς καὶ νέους, Μονοφυσίτες, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, νὰ τοὺς θεραπεύσουν τὴν πλάνη, νὰ τοὺς σώσουν. Τοὺς διαβεβαίωσαν πὼς δὲν εἶναι ἄρρωστοι, δὲν εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι πεσµένοι σὰν τὸν ἐλέφαντα, εἶναι ὑγιεῖς, δὲν εἶναι αἱρέσεις, εἶναι ἐκκλησίες. Καὶ ἀντὶ µὲ τὴν προβοσκίδα τοῦ ὀρθοδόξου λόγου, νὰ τοὺς βοηθήσουµε νὰ σηκωθοῦν, πέσαµε καὶ πλαγιάσαµε καὶ ἐµεῖς µαζί τους στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, συναριθµούµαστε µὲ συνοδικὴ ἀπόφαση µὲ τὶς πολυάριθµες αἱρέσεις τοῦ «Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν». Ἡ ἀλαζονεία καὶ ὁ τύφος τοῦ Οἰκουµενικοῦ καὶ τῶν λοιπῶν Προκαθηµένων, ποὺ ἀχρήστευσαν τὸ συνοδικὸ σύστηµα τῶν ἐπισκόπων καὶ ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους στὴ συνείδηση τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κραυγάζει, µᾶς σέρνουν καὶ µᾶς τραβοῦν κάτω πρὸς τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἂς εὐχηθοῦµε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ διαθέτει ἀκόµη ἐπισκόπους µὲ ὀρθόδοξο φρόνηµα, µαζὶ µὲ ἄλλους ἐπισκόπους τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουµένη Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀναθεωρήσει τὴν στάση της ἀπέναντι τοῦ Παπισµοῦ καὶ τῶν ἄλλων αἱρέσεων καὶ νὰ βοηθήσει στὴν ἐπάνοδο καὶ ἐπιστροφή τους στοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. σκευάζηταί τε καὶ προσάγηται τὸ τῆς ψѱευδοδοξίας ἴαµα· τούτων γὰρ λόγος προφητικοῖς ρήµασιν ἐκπεφασµένος, ὡς “ἰατρεύσαµεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη”». Αὐτόθι, σελ. 78-79.
Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ- Σοφώτεροι τῶν Πατέρων οἱ Οἰκουµενιστές
1. Ὑποκρισία καὶ ἀντίφαση τῶν µεταπατερικῶν Ἔχουµε ἐπισηµάνει πολλὲς φορὲς ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ταυτίζεται µὲ τὴν Ὀρθό- δοξη Ἐκκλησία, χαρακτηριζόµενη στὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως ὡς «Ἀποστολική», θὰ µποροῦσε κάλλιστα νὰ χαρακτηρισθεῖ καὶ ὡς «Πατερική», ἂν ἐπιτρεπόταν προσθῆκες στὸ κείµενο αὐτό, τό «βραχὺ ρήµατι καὶ πολὺ συνέσει», τὸ ὁποῖο οἱ Πατέρες «θεοπνεύστως ἀπεφθέγξαντο» 1 .Ἡ ἴδια ἀπαγόρευση ἐµπόδισε τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ προσθέσουν καὶ τὴν λέξη «Θεοτόκος», διδασκαλία ποὺ ἀποτελεῖ ἀστασίαστο πλέον δόγµα τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. Μόνον ἡ σατανικὴ ἔπαρση τοῦ Παπισµοῦ ἀγνόησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀπαγόρευση καὶ πρόσθεσε τὸ αἱρετικὸ «Filioque» στὸ Σύµβολο, τὴν ἐκπόρευση δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», µὲ συνέπεια νὰ προκαλέσει τραύµατα καὶ πληγὲς στὸ σῶµα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὁδηγήσει στὴν αἵρεση καὶ στὸ σχίσµα ὁλόκληρη τὴ Δύση, καὶ νὰ ἐπιµένει µέχρι σήµερα ἑωσφορικὰ καὶ ἐγωϊστικὰ στὴν µεγάλη αὐτὴ δογµατικὴ πλάνη.
Περὶ τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀπὸ Ἀποστολικὴ εἶναι καὶ Πατερικὴ εἶναι ὁλοφάνερο καὶ µυριοµαρτυρηµένο. Θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ παραθέσουµε ἀµέτρητες µαρτυρίες. Θὰ ἀρκεσθοῦµε ἐνδεικτικὰ σὲ λίγες γιὰ τοὺς ἀπληροφόρητους µόνον καὶ θεολογικὰ ἀµαθεῖς ἢ ἡµιµαθεῖς, γιὰ νὰ τοὺς ἀποτρέψѱουµε ἀπὸ τὴν θρασύτατη ἀγνόηση, ἢ ὑποτίµηση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ σηµαίνει ὑποτίµηση καὶ προσβολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει χωρὶς τοὺς θεοκινήτους Ἁγίους Πατέρες. Στὸ κοντάκιο τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων, λέγεται ὅτι ἡ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας ἐκρατύνθη καὶ ἐστερεώθη ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγµα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγµατα: «Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγµα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγµατα τῇ Ἐκκλησίᾳ µίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν». Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἴδιας ἑορτῆς δοξάζουµε καὶ εὐχαριστοῦµε τὸν Χριστό, διότι θεµελίωσε στὴν γῆ ὡς φωστῆρες τοὺς Πατέρες, µέσῳ τῶν ὁποίων ὁδηγηθήκαµε στὴν ἀληθινὴ πίστη: «Ὑπερδεδοξασµένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡµῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡµῶν θεµελιώσας, καὶ δι᾽ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡµᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαχνε, δόξα σοι». Πανηγυρικὰ ἐπίσης διακηρύσσουµε τὴν Κυριακὴ τῆς 1. Στιχηρὸ τῶν αἴνων τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων. 2 Ὀρθοδοξίας, ἔστω καὶ ἂν κακῶς ἔχουµε κολοβώσει καὶ ἀποκρύψѱει τό «Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας», µὲ τὴν ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντορθόδοξη περικοπὴ τῶν ἀναθεµάτων ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅτι «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουµένην ἐστήριξεν». Πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἀντίφαση καὶ ἡ ὑποκρισία ποὺ χαρακτηρίζει ὅσους διπλοπρόσωπους καὶ δίψѱυχους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἔχουν υἱοθετήσει τὴν µεταπατερικὴ αἵρεση, µὲ τὸ νὰ εἶναι ὑποχρεωµένοι ὡς «Ὀρθόδοξοι» νὰ ἑορτάζουν καὶ νὰ τιµοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἐξαπατώντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστούς, ὡς ὑπέρµαχοι ὅµως τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουµενισµοῦ νὰ τοὺς ὑποτιµοῦν καὶ νὰ τοὺς ξεπερνοῦν, διότι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἐµπόδιο στὸ νὰ ἀθωώσουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες στὰ πλαίσια τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τοῦ νέου αὐτοῦ Συγκρητισµοῦ ποὺ ἀπειλεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν ἐτόλµησαν στὴν οἰκουµενιστικὴ ψѱευδοσύνοδο τῆς Κρήτης τοῦ 2016, οὔτε νὰ ἀναγνώσουν τοὺς ὅρους καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουµένων συνόδων καὶ νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους Πατέρες, «ἑπόµενοι τοῖς θείοις Πατράσι», οὔτε νὰ καταδικάσουν τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνοι κατεδίκασαν, οὔτε τὶς νέες ποὺ ἐµφανίσθηκαν. Ἡ λέξη αἵρεση ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰ ψѱευδοσυνοδικὰ κείµενα. Καὶ τὸ πρωτοφανὲς καὶ ἀπαράδεκτο, ποὺ ἔπρεπε νὰ συνεγείρει τὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις, εἶναι ὅτι ἐβλασφήµησαν εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, διότι καταδικασµένες αἱρέσεις ἀπὸ συνόδους καὶ Ἁγίους Πατέρες, θεοκινήτους καὶ πνευµατοκινήτους, τὶς ὀνόµασαν ἐκκλησίες καὶ καυχώµενοι ἀποφάσισαν νὰ ἐξακολουθήσει ὁ ἐξευτελισµὸς τῆς νύµφης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, µὲ τὸ νὰ τὴν ἐξισώνουν καὶ νὰ τὴν συναριθµοῦν ὡς ἐλάχιστο τµῆµα τοῦ συρφετοῦ τῶν αἱρέσεων στὸ λεγόµενο «Παγκόσµιο Συµβούλιο Ἐκκλησιῶν». Κάναµε πολλὲς προσπάθειες καὶ ὁ γράφων καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι νὰ ὑποδείξουµε ὅτι ἡ πορεία ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ πρωτοβάθµιοι ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σὲ ἕνα ἐξαιρετικὸ κείµενο µάλιστα τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸν Νοέµβριο τοῦ 2011 µὲ τίτλο «Οὐκ ἐσµὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι» καὶ ὑπότιτλο «Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηµατολογίας τοῦ Οἰκουµενισµοῦ µὲ ἀφορµὴ τὴν ὁµιλία τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου στὴν Μεγίστη Λαύρα» 2 τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παραθέταµε ἕνα χαρακτηριστικὸ καὶ ἀκαταµάχητο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιµετώπιση τῶν Ἁγίων Πατέρων χωρίο τοῦ µεγάλου θεολόγου τῆς Καππαδοκίας Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, αὐταδέλφου τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ συναγωνιστοῦ καὶ φίλου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, µετὰ τοῦ ὁποίου πρωταγωνίστησε στὶς ἐργασίες τῆς Β´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (381). Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν σήµερα ἡ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ 2. Βλ. ὁλόκληρο τὸ κείµενο εἰς Θεοδροµία 13 (2011) 595-640. 3 ἐπίσκοποι καὶ οἱ θεολόγοι µας, ὅσοι µάλιστα διαθέτουν καὶ κοσµικὴ παιδεία, εἶχαν τὴν ταπείνωση νὰ ἀναγνωρίζουν, ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Νύσσης, τὴν σοφία καὶ τὸν φωτισµὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν πορεία τους, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκουν νὰ γίνουν τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι; «Παυσώµεθα τοῦ θέλειν εἶναι τῶν διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωµεν τὸ λογοµαχεῖν ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ἀκουόντων. Πιστεύσωµεν ὡς οἱ Πατέρες ἡµῶν παραδέδωκαν. Οὐκ ἐσµὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσµὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι» 3 . 2. Ποιῶν εἶναι διάδοχοι ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος καὶ ὁ µητροπολίτης Ἄνθιµος; Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἀποφασίσαµε νὰ παρουσιάσουµε στὸ παρὸν µικρὸ ἄρθρο τὶ λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς γιὰ τὸν Παπισµὸ συνδέεται µὲ τὴν εἰσαγωγὴ ποὺ προηγουµένως ἀναπτύξαµε· νὰ φανεῖ δηλαδὴ πόση ἀπόσταση, πόση ἄβυσσος χωρίζει πολλοὺς σηµερινοὺς ὑψѱηλόβαθµους κληρικοὺς καὶ θεολόγους ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαµᾶ, τὸν ἐφάµιλλο καὶ ἰσοστάσιο τῶν µεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ ἀναµφιβήτητα τὸν µεγαλύτερο Πατέρα καὶ Διδάσκαλο τῆς δεύτερης χιλιετίας. Γόνος εὐκλεὴς τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ ὁποία τὸν ἀνέθρεψѱε µὲ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν παιδεία της, καὶ µητροπολίτης τῆς µαρτυροπλούτιστης καὶ ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἀναπολόγητους τοὺς σηµερινοὺς κατόχους τῶν θρόνων τῶν δύο µεγαλουπόλεων, οἱ ὁποῖοι µὲ τὸν φιλοπαπισµὸ καὶ τὴν λατινοφροσύνη τους ἐσκανδάλισαν καὶ σκανδαλίζουν τὸ ὀρθόδοξο πλήρωµα, διαψѱεύδοντες τό «Καὶ θρόνων µέτοχος καὶ τρόπων διάδοχος». Ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ διακόπτεται, ὅταν διακοπεῖ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Καὶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία διὰ τῶν αἰώνων θεωρεῖ αἵρεση καὶ πλάνη τὸν Παπισµό, κατασκεύασµα τοῦ Διαβόλου. Βιβλία ὁλόκληρα µπορεῖ νὰ γεµίσει κανεὶς µὲ τὶς φιλοπαπικὲς ἐγκωµιαστικὲς δηλώσεις τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου, ἰδιαίτερα κατὰ τὶς συναντήσεις του καὶ τὶς συµπροσευχὲς µὲ τοὺς τελευταίους πάπες στὸ Φανάρι καὶ στὴ Ρώµη. Δὲν ὑστερεῖ σὲ φιλοπαπισµὸ ὁ µητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιµος, ἂν καὶ τὸν ἐκδηλώνει σπανιώτερα. Δὲν τὸν ἄκουσε πάντως κανεὶς ὅσα χρόνια ποιµαίνει τὴν Θεσσαλονίκη νὰ ὁµιλήσει ἐναντίον τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, καὶ µᾶλλον τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὅταν ἐποίµαινε τὴν Ἀλεξανδρούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ µάλιστα ἦταν ὁ µόνος µητροπολίτης ποὺ µᾶς ἐπέπληξε δι᾽ ἐπιστολῆς, ὅταν ἀγωνιζόµασταν τὸ 2001 µὲ σύσσωµο τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πλῆθος Ὀρθοδόξων πιστῶν νὰ ἀποτρέψѱουµε τὴν ἔλευση τοῦ πάπα στὴν Ἑλλάδα. Μὴ ἔχοντας νὰ ἀντιτάξει κανένα θεολογικὸ ἐπιχείρηµα ὑπὲρ τῆς ἐλεύσεως τοῦ πάπα, σοφιστικὰ µετὰ τὴν 3. Ἁγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Εἰς τό «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός µου ὁ ἀγαπητός», PG 46, 1112A. Ἐπίσης καὶ εἰς Ἁγίου ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἱερὰ Παράλληλα, PG 96, 509D. 4 ἀναχώρησή του ἔλεγε στὰ διάφορα τηλεοπτικὰ κανάλια: «Καὶ τὶ ἐπάθαµε ποὺ ἦλθε ὁ πάπας στὴν Ἑλλάδα;» Ἐπάθαµε δυστυχῶς πολλά, διότι στὴν ἀρχὴ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, ποὺ ἐκτιµοῦσαν πολλοὶ ὅτι θὰ ἦταν ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διὰ τοῦ πάπα καὶ τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουµενιστική, ἐκκοσµικευµένη, ἀνατρεπτικὴ τῶν θεσµῶν καὶ τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὁδήγησε, παράλληλα µὲ τὴν προετοιµασία καὶ τὴν σύγκληση τῆς ψѱευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, στὴν κατάργηση τοῦ Ὀρθοδόξου µαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ στὴν νοµιµοποίηση τοῦ Σοδοµισµοῦ τῆς Ὁµοφυλοφιλίας µὲ ἐλάχιστη ἕως µηδενικὴ ἀντίδραση τῶν ἐπισκόπων, πολλῶν µάλιστα καὶ συνευδοκούντων. Μεταλλάξαµε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας µὲ τὸ ψѱεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισµοῦ, τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ µᾶς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ πάθη ἀτιµίας καὶ ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς προγόνους µας εἰδωλολάτρες: «Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυµίαις τῶ καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιµάζεσθαι τὰ σώµατα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες µετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψѱεύδει» 4 . Ὑψѱηλόβαθµοι κληρικοὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐνισχυµένοι ἀπὸ τὸν µητροπολίτη, ἐδίδασκαν καὶ διδάσκουν, µπροστὰ σὲ ἔκπληκτους καὶ σκανδαλιζόµενους πιστούς, ὅτι ὁ Παπισµὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅτι ἔχει Χάρη, καὶ τὰ µυστήριά του εἶναι ἔγκυρα, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀκοῦν κάποιους ἀκραίους καὶ ζηλωτές. Αὐτὲς τὶς βλάσφηµες θέσεις γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στὶς αἱρέσεις, ποὺ τὶς καλλιεργοῦν ἐπὶ αἰώνα τώρα οἱ Οἰκουµενιστές, νοµιµοποίησε συνοδικὰ ἡ ψѱευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἔδωσε τὴν δυνατότητα στὸν ἀρχέκακο ὄφι νὰ σηκώνει τώρα θρασύτερα τὸ κεφάλι του ἐναντίον ὅσων ἀντιδροῦµε καὶ ἀντιστεκόµαστε στὰ σκοτεινά του σχέδια. Γι᾽ αὐτό, πρὶν περάσουµε στὰ ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς, παραθέτουµε, γιὰ ἄλλη µιὰ φορά, ὅσα λέγει ἕνας ἄλλος ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁµόθρονος καὶ ὁµότροπος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, ὁ Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17- 1421), µὲ τὰ ὁποῖα µᾶς διδάσκει ὅτι οἱ Παπικοὶ ἔχασαν τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦµα σ᾽ αὐτούς. Τελικῶς ποιῶν εἶναι διάδοχοι οἱ κ.κ. Βαρθολοµαῖος καὶ Ἄνθιµος; Τοῦ Μ. Φωτίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Συµεὼν ἢ τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων Ἰωάννη Βέκκου καὶ Ἰωάννη Καλέκα; Λέγει ὁ Ἅγιος Συµεών: «Βλασφηµοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόµοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύµατός εἰσι βλασφηµοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύµατος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦµα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύµατος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό... διὸ 4. Ρωµ. 1, 24-25. 5 καὶ τὸ Πνεῦµα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευµατικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ τὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγµένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν» 5 . 3. Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοὶ Ἐγνώριζε ἀσφαλῶς ὁ Κωνσταντινουπολίτης Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης τὶς περὶ τῶν Λατίνων θέσεις τοῦ συµπατριώτη του Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, προκατόχου του στὸν θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης (1347-1359), ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων Κωνσταντινοπολιτῶν καὶ λοιπῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, ὅταν ἐδίδασκε ὅτι οἱ Λατῖνοι δὲν ἔχουν Χάρη οὔτε µυστήρια, ὅτι σ᾽ αὐτοὺς ἀπουσιάζει, ἔχει φύγει τὸ Ἅγιο Πνεῦµα. Εἶναι ὄντως αὐστηρὸς ἀλλὰ ἀληθινὸς καὶ πνευµατοκίνητος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ κατ᾽ ἐξοχήν «κῆρυξ τῆς Χάριτος» τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ὅπως ψѱάλλουµε στὸ ἀπολυτίκιό του. Τίνος «Χάρη» κηρύττουν οἱ φιλοπαπικοί, οἱ λατινόφρονες, οἱ Οἰκουµενιστὲς τοῦ Συγκρητισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, µᾶς τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος. Ὅσα ἐνδεικτικὰ ἐδῶ θὰ παρουσιάσουµε προέρχονται ἀπὸ τοὺς δύο «Ἀποδεικτικοὺς Λόγους, Περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος», τοὺς ὁποίους συνέγραψѱε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τὸ 1335 στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔξω ἀπὸ τὸ µοναστήρι τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου τότε ἀσκήτευε. ᾽Αρχίζοντας λοιπὸν τὸν πρῶτο Λόγο, χωρὶς περιστροφὲς καὶ δισταγµούς, µᾶς διδάσκει ὅτι καὶ πάλι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει τὸ κεφάλι του ἐναντίον µας καὶ προσβάλλει τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως. Αὐτὸς παρεκίνησε τοὺς παλαιοὺς αἱρετικούς, τοὺς Ἀρείους, τοὺς Ἀπολιναρίους, τοὺς Εὐνοµίους, τοὺς Μακεδονίους καὶ πολλοὺς ἄλλους νὰ χύσουν τὸ δηλητήριο τῆς αἱρέσεως µέσα στὴν Ἐκκλησία τυλιγµένο µὲ λόγια εὐσεβείας, καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς ἕνα νέο θαλερὸ φυτὸ γεµᾶτο ἀπὸ ὡραίους καρπούς. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πονηρὸς καὶ καταραµένος ὄφις, «τὸ πρῶτον καὶ µέσον καὶ τελευταῖον κακόν», ὁ ἀκούραστος ἐπιτηρητὴς τῆς ἀπάτης καὶ εὐµήχανος σοφιστής, δὲν ξέχασε καθόλου τὴν χαρακτηριστική του κακοτεχνία, ἀλλὰ µὲ τοὺς Λατίνους, ποὺ εἶναι πειθήνια ὄργανά του, «διὰ τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων», διδάσκει περὶ τοῦ Θεοῦ καινούργιες διδασκαλίες (δηλαδὴ τὸ Filioque), ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν µικρὴ διαφορά, εἶναι ὅµως ἀφορµὲς γιὰ µεγάλα κακὰ καὶ προκαλοῦν στὴν Ὀρθοδοξία πολλὰ καὶ δεινὰ ἔκφυλα καὶ ἄτοπα, τὰ ὁποῖα δείχνουν ὅτι στὰ δογµατικὰ θέµατα 5. Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισµῶν 5, εἰς D. BALFOUR, Συµεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17- 1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 226. Βλ. περισσότερα εἰς Ἐπισκόπων ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΥΡΑΤΣΟΥ, µητροπολίτου Δράµας, Ὁ Ἅγιος Συµεὼν Θεσσαλονίκης καὶ ἡ Δύση. Ἡ λατινικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ καινοτοµίες της, Διατριβὴ ἐπὶ διδακτορίᾳ, Θεσσαλονίκη 1993. 6 περὶ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι µικρὸ τὸ παραµικό· «οὐ µικρὸν ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ τὸ παραµικρόν» 6 . Ὅπως ἐξηπάτησε τὴν Εὔα ὁ Σατανᾶς, ἔτσι τώρα ἐξαπατᾶ τοὺς Λατίνους, µὲ τὸ νὰ εἰσάγει µέσα στὴν Ἁγία Τριάδα δύο ἀρχές, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, χωρὶς αὐτὸ νὰ τὸ λέγει φανερά, διότι ἔτσι πάντοτε ἐνεργεῖ ἀποκρύπτοτας τὸ βλαβερὸ τῶν ἐνεργειῶν του: «Τοιαῦτα τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, τὰ τοῦ Πονηροῦ µυστήρια». Στὸ σηµεῖο µάλιστα αὐτὸ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος προβαίνει σὲ µία σοβαρὴ ἀξιολόγηση καὶ ἐκτίµηση τῶν σχέσεών µας µὲ τοὺς Λατίνους, βάσει τῆς ὁποίας θὰ ἔπρεπε, ἂν ὑπῆρχε ἁπλῆ ἄγνοια καὶ ὄχι σκόπιµη προσχώρηση στὸν φιλοπαπισµό, νὰ δηλώσουµε, ὅπως ὁ µέγιστος αὐτὸς διδάσκαλος, ἀληθὴς θεολόγος καὶ θεόπτης, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ δεχθοῦµε σὲ κοινωνία τοὺς Παπικούς, µέχρις ὅτου ἐξακολουθοῦν νὰ λέγουν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦµα ἐκπορεύεται «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (=Filioque). Ἐµεῖς, λέγει, µάθαµε ἀπὸ τοὺς θεοφώτιστους Ἁγίους Πατέρες νὰ µὴν ἀγνοοῦµε τὶς µεθοδεῖες καὶ τὰ τεχνάσµατα τοῦ Διαβόλου, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀφανῆ στοὺς πολλούς, γι᾽ αὐτὸ καὶ σᾶς λέµε ὅτι «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑµᾶς κοινωνοὺς δεξαίµεθα, µέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦµα λέγητε»7 . Ἔπρεπε νὰ ἐντραπεῖ, νὰ µετανοήσει, νὰ ἀνακαλέσει, νὰ δηλώσει ὅτι παρασύρθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο ὄφι, νὰ παραιτηθεῖ τῆς ἀρχιερωσύνης του ὁ οἰκουµενικὸς πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος γιὰ ἐκείνη τὴν φοβερή, τὴν βλάσφηµη δήλωση ποὺ ἔκανε πρὸ ἐτῶν ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, ὅτι δῆθεν αὐτοί «ὑπῆρξαν θύµατα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ἀντιστρέφοντας ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαµᾶς, «Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγµα καὶ διδάσκαλος, τῶν µοναστῶν ἡ καλλονὴ τῶν θεολόγων ὑπέρµαχος ἀπροσµάχητος» 8 . Δὲν πίστεψѱε κανεὶς τὶς ἀνόητες καὶ σοφιστικὲς δικαιολογίες ποὺ ἔστειλε ὡς ἀπάντηση στοὺς Ἁγιορεῖτες, ποὺ διαµαρτυρήθηκαν τότε γιὰ τὴν ἐξύβριση τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τὸ πρᾶγµα εἶναι ἁπλό· ἀρκεῖ ἕνα µικρὸ πατριαρχικὸ κείµενο, στὸ ὁποῖο νὰ λέγει ὅτι συµφωνεῖ µὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαµᾶ, περὶ τοῦ ὅτι οἱ Λατῖνοι, οἱ Παπικοί, εἶναι «θύµατα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», καὶ ὄχι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως τὸ ἔπραξαν καὶ πολλοὶ προκάτοχοί του πατριάρχες καὶ πάµπολλες σύνοδοι. Εἶναι τόσο σοβαρὴ καί «ἔκφυλη» ἡ προσθήκη στὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο πνευµατοκινήτως συνέθεσαν οἱ πρόκριτοι Πατέρες, ὥστε θὰ ἦταν ἀπολύτως δικαιολογηµένο τὸ νὰ µὴ συνοµιλοῦµε µὲ τοὺς Παπικούς, ἂν δὲν βγάλουν τὴν προσθήκη ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Σύµβολο: «Ἦν οὖν ἄρα τῶν δικαιοτάτων µηδὲ λόγου ἀξιοῦν ὑµᾶς, εἰ µὴ τοῦ προστιθέναι τῷ Ἱερῷ Συµβόλῳ παύσησθε»9 . Ἀπολύτως δικαιολογηµένα τοὺς ἀποµακρύναµε ἀπὸ τὴν κοινωνία µαζί µας, γιατὶ δὲν 6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Συγγράµµατα, ἐπιµελείᾳ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, τόµ. Α´, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 24. 7. Αὐτόθι, σελ. 26. 8. Ἀπὸ τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. 9. Αὐτόθι, σελ. 31. 7 βρίσκονται µέσα στὰ δικά µας ὅρια, ποὺ εἶναι καὶ ὅρια τῆς εὐσεβείας: «Ἀλλ᾽ ὁρᾶς, ὅπως παρ᾽ ἡµῶν δικαίως ἀπελήλασθε τῆς κοινωνίας, οὐκ ἐπὶ τῶν ἡµετέρων ὅρων καὶ τῆς εὐσεβείας ἱστάµενοι;»10. 4. Πεσµένος ἐλέφας ἡ Ρώµη δὲν µπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας Στὴν ἀρχὴ τοῦ δευτέρου Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µᾶς προσφέρει µία εἰκόνα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐντυπωσιακή, µὲ τὴν ὁποία µᾶς ἐξηγεῖ ὅτι εἶναι δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο, ὄχι βέβαια παντελῶς, τὸ νὰ ἐπιστρέψѱουν οἱ Λατῖνοι στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, νὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη ποὺ ἔπεσαν, ὅπως εἶναι δύσκολο νὰ σηκωθεῖ ὁ ἐλέφαντας, ἂν συµβεῖ καὶ πέσει. Μᾶς λέγει λοιπὸν ὅτι κατὰ τὴν πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας συνέβη πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες νὰ πέσουν στὴν αἵρεση, ποὺ τὶς ἔβλαψѱε ἄλλοτε λιγώτερο καὶ ἄλλοτε περισσότερο. Ἐπανῆλθαν ὅµως στὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ νὰ πέσει ὅµως καὶ νὰ µὴν ἐπανέλθει, αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισµα µόνης τῆς ἐκκλησίας τῶν Λατίνων, µολονότι ἦταν µεγίστη καὶ κορυφαία ἀνάµεσα στοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους. Ἔπαθε τὸ ἴδιο, αὐτὴ ἡ µεγίστη, ποὺ παθαίνει τὸ µέγιστο τῶν ζώων, ὁ ἐλέφας. Λέγουν ὅτι δὲν πλαγιάζει στὸ ἔδαφος οὔτε κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ ὕπνου γιὰ ξεκούραση, ἀλλὰ κάµπτει λίγο τὰ πλαϊνά του πόδια, ὥστε νὰ ἀναπαυθεῖ. Ἂν πάθει κάτι καὶ πέσει, δὲν µπορεῖ νὰ σηκωθεῖ. Στοὺς ἐλέφαντες βέβαια ἡ πολυσαρκία καὶ τὸ βάρος τοῦ σώµατος πιέζουν πρὸς τὰ κάτω σὰν βαρὺ µολύβι, στοὺς Λατίνους ὅµως ἡ ἔπαρση, ἡ ἀλαζονεία, ὁ τύφος εἶναι τὸ ἀνίατο πάθος ποὺ τοὺ ἐµποδίζει νὰ σηκωθοῦν· εἶναι τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν γνώρισµα τοῦ Πονηροῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀνίατος στοὺς αἰῶνες. Ἂν οἱ Λατῖνοι ἀποβάλουν αὐτὸ τὸ πάθος -καὶ µποροῦν ὡς ἄνθρωποι νὰ τὸ πράξουν- ἐµεῖς ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συναχθοῦµε σὲ ἑνότητα, καὶ ὅπως κάνουν οἱ ἐλέφαντες µὲ τὶς προβοσκίδες τους, ὅταν καταπέσει κάποιος ἐλέφας, ἐµεῖς µὲ τὰ θεόπνευστα δόγµατα καὶ λόγια θὰ τοὺς σηκώσουµε καὶ θὰ τοὺς στήσουµε ὀρθίους, ὥστε νὰ ἀκολουθοῦν ἀπαρέγκλιτα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Ἂν ὅµως θέλουν νὰ εἶναι πεσµένοι, δὲν θὰ τοὺς ὠφελήσει τίποτε, ἀκόµη καὶ ἂν ἑτοιµασθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς δοθεῖ τὸ θεραπευτικὸ φάρµακο τῆς ψѱευδοδοξίας τους. Τὸ λέγει αὐτὸ ὁλοφάνερα ὁ προφήτης Ἰερεµίας: «Ἰατρεύσαµεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη» 11. 10. Αὐτόθι, σελ. 51. 11. Ἰερ. 28, 9 «Ἀλλὰ τοῖς µὲν ἐλέφασι τὸ βάρος τοῦ σώµατος αἴτιον καὶ ἡ πολυσαρκία δύσχρηστός τε οὖσα καὶ κάτω πιέζουσα, καθάπερ τις ἐπικειµένη µόλυβδος πολυτάλαντος, τοῖς δὲ Λατίνοις ὁ τύφος οἶµαι, τὸ µόνον, µικροῦ δέω λέγειν, πάθος ἀνίατον, ὅ καὶ τῷ µόνῳ πονηρῷ κρίµα κατὰ τὸν ἀπόστολον ἰδιαίτατον, δι᾽ ὃ κἀκεῖνος εἰς αἰῶνας ἀνίατος... Ἐθελοντὰς δὲ κειµένους ὀνήσει τὸ παράπαν οὐδέν, κἂν παρ᾽ αὐτῶν τῶν οὐρανίων νόων 8 Ἐπίλογος Μεταφερόµενη αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ εἰκόνα, τοῦ µεγίστου µας θεολόγου, στοὺς καιρούς µας, ἀποδεικνύει ὁλοφάνερα τὴν ἐκτροπὴ καὶ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συναντήθηκαν µὲ τυµπανοκρουσίες καὶ µεγαλαυχίες πολλοὶ Ὀρθόδοξοι στὴν ψѱευδοσύνοδο τῆς Κρήτης· δὲν προσπάθησαν ὅµως, ὅπως ἔπραξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά, νὰ σηκώσουν, νὰ στήσουν ὀρθίους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τοὺς αἱρετικούς, παλαιοὺς καὶ νέους, Μονοφυσίτες, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, νὰ τοὺς θεραπεύσουν τὴν πλάνη, νὰ τοὺς σώσουν. Τοὺς διαβεβαίωσαν πὼς δὲν εἶναι ἄρρωστοι, δὲν εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι πεσµένοι σὰν τὸν ἐλέφαντα, εἶναι ὑγιεῖς, δὲν εἶναι αἱρέσεις, εἶναι ἐκκλησίες. Καὶ ἀντὶ µὲ τὴν προβοσκίδα τοῦ ὀρθοδόξου λόγου, νὰ τοὺς βοηθήσουµε νὰ σηκωθοῦν, πέσαµε καὶ πλαγιάσαµε καὶ ἐµεῖς µαζί τους στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, συναριθµούµαστε µὲ συνοδικὴ ἀπόφαση µὲ τὶς πολυάριθµες αἱρέσεις τοῦ «Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν». Ἡ ἀλαζονεία καὶ ὁ τύφος τοῦ Οἰκουµενικοῦ καὶ τῶν λοιπῶν Προκαθηµένων, ποὺ ἀχρήστευσαν τὸ συνοδικὸ σύστηµα τῶν ἐπισκόπων καὶ ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους στὴ συνείδηση τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κραυγάζει, µᾶς σέρνουν καὶ µᾶς τραβοῦν κάτω πρὸς τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἂς εὐχηθοῦµε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ διαθέτει ἀκόµη ἐπισκόπους µὲ ὀρθόδοξο φρόνηµα, µαζὶ µὲ ἄλλους ἐπισκόπους τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουµένη Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀναθεωρήσει τὴν στάση της ἀπέναντι τοῦ Παπισµοῦ καὶ τῶν ἄλλων αἱρέσεων καὶ νὰ βοηθήσει στὴν ἐπάνοδο καὶ ἐπιστροφή τους στοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς Ἐκκλησίας. σκευάζηταί τε καὶ προσάγηται τὸ τῆς ψѱευδοδοξίας ἴαµα· τούτων γὰρ λόγος προφητικοῖς ρήµασιν ἐκπεφασµένος, ὡς “ἰατρεύσαµεν τὴν Βαβυλῶνα καὶ οὐκ ἰάθη”». Αὐτόθι, σελ. 78-79.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου