ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΦΥΓΕ...

Πέθανε ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας Χρήστος Πασαλάρης

Πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας  Χρήστος Πασαλάρης, με την είδηση του θανάτου του να σκορπίζει τη θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο.Διετέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής ιστορικών εφημερίδων.

Η κηδεία του Χρήστου Πασαλάρη θα γίνει την Τετάρτη 14 Μαρτίου στις 2 μετά το μεσημέρι στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου

____________________________________________.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠ.ΒΡΑΧΙΟΙΛΙΔΗ:Είχαμε περίεργες σχέσεις ...τυπικές! Όχι κανονικές...παρά το γεγονός ότι διεβίβαζα άρθρα που μου έφερνε στα γραφεία Αθηνών της εφημερίδας Ελληνικός Βορράς...Σεβόμουνα ασφαλώς την δημοσιογραφική πορεία του αλλά επειδή ήμουν και τζαναμπέτης, δεν άντεξα στον πειρασμό να του κάνω μια ...πλάκα...όταν ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ...όταν πρωτοεκδόθηκε... Πριν καν ακόμη εκδοθεί  του είχα ζητήσει δουλειά...αλλά ,μου είπε ...περίπου πως έχουμε συμπληρώσει το προσωπικό μας και δεν γίνεται να προσληφθώ.......Εσύ είσαι που λές αυτ'α;... Περίμενε...μουρμούρισα μέσα μου!Ως γνωστόν ...οι νεοπροσλαμβανομενοι στις εφημερίδες...γίνονται ...ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΑ...Ο φιλαράκος πάει τον φιλαρακο προς πρόσληψη και το χούγι αυτό συνεχίζεται αόκνως έως σήμερα ...προ δόξαν της δημοσιογραφίας Έτσι είναι το καθεστώς εν Ελλάδι...Τθ ηξερα το καλαμπούρι ,,,από την πρώτη μέρα που μπήκα στη δημοσιογραφία,,

Ετσι Την επομένη σαλτάρω στα γραφεία του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ .Με Υποδέχεται ευγενώς ο Χρήστος Πασαλάρης ως το ειχε συνήθειο... Και παρά την καπελαδούρα που είχα στην κεφάλη ...δεν με αναγνώρισε...Κι εξάλλου του είπα ότι λέγομαι ΤΟΛΗΣ ΣΠΑΡΤΑΣ...και πως δα να υποψιαστεί ότι ήμουν ο Βραχιολίδης;...

Από την επομένη ακριβώς αρχισαν να δημοσιεύονται χρονογραφήματά μου και μετα της ...φατσούλας ,,,μου!  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!...Είδε μερικά κείμενά μου κι αμέσως με έχρησε  ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟ στην εφημερίδα του.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως Ο Χρηστος Πασαλάρης...ηταν δημοσιογραφάρα!

***Τη φαρσούλα αυτή μπορεί να την βρείτε -αν ψάξτε- στην ιστοσελίδα  

http://pressliberty.wordpress.com/

___________________________________________________________

ΣΠΟΥΔΑΣΕΙατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.

Στην Κατοχή (1941-1944), ο Χρήστος Πασαλάρης ως «Αλέξης» έδρασε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι και διέφυγε ως εκ θαύματος την εκτέλεση στην Καλλιθέα. Δραπέτευσε λίγο πριν από την απελευθέρωση.

Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης και, λίγο πριν τον κλείσουν, ως αρχισυντάκτης. Το 1946 κλείστηκε στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950, παρέα με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θανάση Κανελλόπουλο, Κώστα Δεσποτόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Βούλτεψη και άλλους.

Μετά την απόλυσή του, το 1951 εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος», «Έθνος», «Φιλελεύθερος», «Αθηναϊκή» και «Εμπρός». Συνεργάτες του υπήρξαν τότε οι Αλέκος Φιλιππόπουλος, Γιάννης Καψής, Τάκης Λαμπρίας, Δημήτρης Μαρούδας, Νίκος Φώσκολος, Κώστας Πρετεντέρης, Αλέκος Σακελλάριος, Κωστής Χαιρόπουλος, Νταίζη Μαυράκη και άλλοι.

Από το 1953, εργάστηκε επί 17 χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη ως Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Σύνταξης στα ΝΕΑ. Αποχώρησε το 1970 λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, όπως για τον ίδιο λόγο είχε αποχωρήσει και από το «Εμπρός».

Από το 1970 ως το 1974 διηύθυνε το εξαίρετο περιοδικό «Επίκαιρα» του Γιάννη Πουρνάρα με ξεχωριστούς συνεργάτες τον Φρέντυ Γερμανό, τον ΚΥΡ (Γιάννη Κυριακόπουλο), τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιώργο Μπέρτσο και άλλους. Αποχώρησε και πάλι όμως λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία.

Λίγο πριν από την πτώση της Χούντας εκλήθη να διευθύνει την τιμωρημένη «Βραδυνή», η  οποία τον Ιούλιο του 1974, με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεπέρασε τα 300.000 φύλλα, ρεκόρ που ουδέποτε μέχρι σήμερα καταρρίφθηκε. Μετά την αποχώρησή του από τη «Βραδυνή», λόγω και πάλι πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, εκλήθη το 1975 να διευθύνει την «Απογευματινή» του Νάσου Μπότση.

Τον Απρίλιο του 1983, μετά το θάνατο του Νάσου Μπότση και λόγω πολιτικής πάντοτε διαφωνίας με τον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, δέχθηκε πρόταση του Άρη Βουδούρη να του «στήσει» και να διευθύνει τον «Ελεύθερο Τύπο». Η συνεργασία όμως με την ιδιοκτησία δεν μακροημέρευσε λόγω και πάλι διαφωνίας σε θέματα δεοντολογίας.

Αμέσως μετά ο Χρήστος Πασαλάρης εκλήθη να διευθύνει την έγκυρη «Μεσημβρινή» του ομίλου Βαρδινογιάννη. Από το 1990 ως τον Ιούνιο του 2009, εργάστηκε ως διευθυντής ή σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος στις ιδρυματικές πλέον εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» και από το 2014 ως κύριος αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews.

Από το 1968 έως το 2015, εργάστηκε ως καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών σε σχολές δημοσιογραφίας, πλήθος δε διακεκριμένων σήμερα δημοσιογράφων υπήρξαν μαθητές του.

Τον Φεβρουάριο του 2016 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Φοίνικα. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση (1986 και 1998) για την ευδόκιμη υπηρεσία του, από το «Ίδρυμα Ιπεκσί» (1989) για το καλύτερο ρεπορτάζ, από την Ακαδημία Αθηνών (1985) για το βιβλίο του «Μια ζωή τίτλοι», από το Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στο λειτούργημα, από το ελληνικό κράτος με το μετάλλιο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως επίσης και από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» για τον ίδιο λόγο. Από την Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την προσφορά πινάκων της αείμνηστης συζύγου του Λούης για τα καρκινοπαθή παιδιά. Το 1909 η Βουλή καθιέρωσε «Ετήσιο βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας» στο όνομα του Χρήστου Πασαλάρη.

Τα βιβλία του είναι:

– Πως να γίνετε δημοσιογράφος (1970) – Έξι εκδόσεις

– Οι άσσοι της αστροναυτικής (1970) – Δύο εκδόσεις

– Καλημέρα νέα τεχνολογία (1983)

– Η πράσινη αλεπού (1987)

– Μια ζωή τίτλοι (1989) – Πέντε εκδόσεις

– Στου κουφού την πόρτα (1992)

– Οι βαρόνοι των media – Τρεις εκδόσεις

– Όρτσα και μη φοβάσαι (1994)

– Την αλήθεια και ας πονάει (2002) – Δύο εκδόσεις

– Η ιστορία του Τύπου 2006 – Δύο εκδόσεις

– Κάθε παλιό να σβηστεί (2015)