Νέο 1989; Κόντεμα Τσίπρα η μεθόδευση Λαφαζάνη-Κωνσταντοπούλου! Συγχρονισμός με Δεξιά;
Η απόλυτη κυριαρχία Τσίπρα στο συνολικό πολιτικό σύστημα επιτάχυνε μεθοδεύσεις κοντέματος και ανατροπής του: Εσωτερικά-Εξωτερικά.Επανάληψη του 1989;
Τότε, μεθοδεύτηκε η διάλυση ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Και, Βενιζέλος του 2009/11, ο Λαφαζάνης 2015;
Κάθε συνεπής Αριστερός θα ξεσηκωνόταν ενάντια στα βαθιά αντιλαϊκά μνημονιακά σχέδια που συζητούσε η Βουλή το Σάββατο ξημερώματα.
Όμως, οι Αριστεροί: βουλευτές-Κόμματα/Ομάδες-Κυβέρνηση/Υπουργοί, πρέπει να είναι πολλαπλά προετοιμασμένοι για τέτοιες εξελίξεις.
Δεν... αγανακτούν! ΔΡΟΥΝ!
Διαφορετικά, δεν είναι Αριστεροί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ήταν προετοιμασμένος (τουλάχιστον από το 2012) για εναλλακτικές πολιτικές (και δεν εννοούμε απλώς "εξόδους") απέναντι στη βέβαιη Δεξιά πολύμορφη επίθεση, τότε το πρόβλημα είναι μεγάλο.
Ακόμη και στην περίπτωση που θα επέλεγε σκληρό συμβιβασμό (όπως γίνεται τώρα), θα έπρεπε να έχει σχέδια ώστε να "επιτεθεί" σε άλλα πεδία (πχ στο Κράτος, στο φορολογικά, στη διαφθορά-απάτη, στη διαφάνεια κλπ) που θα προκαλούσε βαθιά τραύματα στη Δεξιά και θα "έβγαινε" μπροστά από διαφορετικό δρόμο.
Αν ο Π. Λαφαζάνης δεν έτρεμε (όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει) την έξοδο από ευρώ και ΕΕ, δε θα είχε γίνει βουλευτής/υπουργός. Αντίθετα, θα συγκροτούσε όραμα/πολιτική/πρόγραμμα (σαφές-άμεσο, όχι αεριτζίδικα συνθήματα/ διακηρύξεις με αριστερό τύλιγμα), θα γινόταν πόλος λαϊκού-κοινωνικού ενδιαφέροντος και θα "κρατούσε" το ΣΥΡΙΖΑ σε Αριστερή τροχιά αφού θα προβαλλόταν ο σαφής και με πρόγραμμα εναλλακτικός δρόμος. Και ποιος δε θα συμπορευόταν!
Αλλά και στο Δημοψήφισμα θα δημοσιοποιούσε τη δικιά του εκδοχή για το ΟΧΙ, όπως έκαναν πολλοί Αριστεροί-ομάδες-κόμματα, μεταξύ τους και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όμως, το ότι λειτουργεί ως... ηγέτης γραφειοκρατικού μηχανισμού, χωρίς προσανατολισμό και θέσεις, τον οδηγεί στο συνήθη αντιαριστερό δρόμο του "άτυπου" συγχρονισμού με το Δεξιό Σύστημα σε ένα κοινό σκοπό.
Το ξαναζήσαμε το παιγνίδι:
Το 1989, Αριστερά και Δεξιά συνεργάστηκαν όχι γιατί ενοχλούνταν από τα (πραγματικά) Παπανδρεϊκά σκάνδαλα ούτε φυσικά από τη δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ.
Η Δεξιά ήθελε να "αποδείξει" ότι Σοσιαλισμός και Δεξιά είναι το ίδιο και άρα να γκρεμιστούν ΠΑΣΟΚ/Παπανδρέου.
Από τη μεριά της η Αριστερά πίστευε (όπως απεκάλυψε και ο αρχιτέκτονας Μ.Ανδρουλάκης) ότι θα κερδίσει τμήμα λαού από την κατάρρευση ΠΑΣΟΚ. Θα αυξήσει τη δύναμή της κατά το " δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται".
Το 2015, με την εμπειρία του 1981 και βλέποντας την ταχύτατη κυριαρχία ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα και την ταυτόχρονη "εξαφάνιση" των άλλων κομμάτων, κινητοποιήθηκαν άμεσα όλοι να κοντέψουν την ιδιαίτερη δυναμική Τσίπρα.
Η συνολική Δεξιά, ντόπια έως παγκόσμια, με όσα τρανταχτά παρακολουθούμε ( και θυμίζουν μεθόδους προετοιμασίας και επιβολής της Χούντας 1967) οργανώνει ώστε ο Τσίπρας να υποκύψει σε όλα όσα απαιτούν κατά του λαού, επιδιώκοντας να στείλει και παγκόσμιο μήνυμα ότι Αριστερά και Δεξιά είναι το ίδιο.
Ο Λαφαζάνης, μηχανεύοντας να είναι ηγετίσκος στην Αριστερά ( δίχως τα μνημόνια να είναι το άμεσο πρόβλημά του και περιορίζοντας την... αντίδρασή του σε θέματα κυρίως του Υπουργείου του), βρίσκει ότι τον εξυπηρετεί αυτή η Δεξιά μεθόδευση. Άλλωστε είναι προσεκτικός στην κριτική του προς τη Δεξιά και δεν προβάλλει το κτύπημα και την κάθαρση του Συστήματος. Η λέξη "ΔΕΞΙΑ" απουσιάζει και από το προσωπικό του λεξιλόγιό (όπως συνολικά από του ΣΥΡΙΖΑ). Και η Δεξιά, δε χάνει ευκαιρία να μην του εκδίδει πιστοποιητικά και να επαινεί τη... συνέπειά του!
Διακρίνονται και αναλογίες με το Βενιζέλο που, μετά το 2009, διακήρυσσε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει εξεταστικές για Καραμανλή κλπ ενώ καταχώνιασε τις Λίστες Λαγκάρντ κλπ με κορυφαία πράξη του την επισημοποίηση του ΠΑΣΟΚ ως Δεξιά.
Ο Λαφαζάνης, πριν και κατά το δημοψήφισμα, ήλπιζε ότι με νίκη του Δεξιού ΝΑΙ, ο Τσίπρας θα κατέρρεε ή θα υπέκυπτε σε συμβιβασμούς αντιλαϊκούς.
Μετά όμως το δημοψηφισματικό θρίαμβο του ΟΧΙ και όσα ακολούθησαν με τους Αρχηγούς κλπ, είδε ότι αυτή η μακρόχρονη πλέον κυριαρχία Τσίπρα απομακρύνει σαφώς όχι μόνο τις αρχηγικές φιλοδοξίες του αλλά και τον αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο εσωτερικά: ΣΥΡΙΖΑϊκά/"Πλατφορμικά".
Δηλαδή μια επανάληψη της μακρόχρονης Παπανδρεϊκής κυριαρχίας και διακυβέρνησης από το 1981. Ο Λαφαζάνης λοιπόν προσπαθεί να φρενάρει.
Η μεγαλύτερη σκλήρυνση όμως της συνολικής Δεξιάς μετά το Δημοψήφισμα, όπως αναμενόταν, εκδηλώνεται απαιτώντας από την Ελλάδα νέο σκληρό μνημόνιο δίχως να της προσφέρουν κάτι ουσιαστικό ως αντάλλαγμα.
Αυτό, συνδυάζεται με τον ξαφνικό έρωτα της ντόπιας Δεξιάς προς τον Τσίπρα. Βέβαια, έρωτας δια βιασμού ώστε να υποκύψει σε κάθε τους όρεξη και να ταπεινωθεί. Άλλωστε , δεν... είμαστε όλοι μαζί! Οι μεν με τους βιαστές οι άλλοι οι βιαζόμενοι. Απλώς, θα προτιμούσαν ο βιασμός να φανεί ως δήθεν εκούσια... προσφορά.
Από το Λαφαζάνη θεωρήθηκε ευκαιρία να "σπρώξει" τον Τσίπρα, με την αρνητική ψήφο του το Σάββατο ξημερώματα, στην ανάγκη και αγκάλη της Δεξιάς για να υποστεί το βιασμό και να τον περιφέρει ως... πόρνη για λιθοβολισμό.
Ξέρει ο Λαφαζάνης πως μια αποσταθεροποιημένη Αριστερή κυβέρνηση, μετά τόσες χθεσινές (σχεδιασμένες) "διαρροές" κατά την ψηφοφορία, θα προκαλέσει νέες πιέσεις από τη Δεξιά στην Ευρώπη η οποία θα απαιτήσει από τον Τσίπρα κάθε είδους "εγγυήσεις" για.... κυβερνητική σταθερότητα.
Ο Τσίπρας λοιπόν (αφού δεν υπάρχει γνωστό κανένα εναλλακτικό σχέδιο/πρόγραμμα ούτε και από τη Λαφαζανική Πλατφόμα,-μακάρι να το δούμε και ας μας το... έκρυβαν) ή θα παραιτηθεί ή θα προστρέξει στη στήριξη Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ.
Για να προσφερθεί όμως η στήριξή τους, πέρα από την απαίτηση να υπογραφεί το μνημόνιο όπως το διατάσσει η παγκόσμια Δεξιά("συμφωνία πάση θυσία"), ήδη απαιτούν επιπλέον να σταματήσει αμέσως κάθε κριτική στο παρελθόν τους και να μη γίνει καμιά αλλαγή στο κράτος, στους θεσμούς, στο σύστημα, στη διαφορά, στην απάτη, στις λίστες, στα ΜΜΕ, στα σκάνδαλα, στη φοροδιαφυγή, στις γερμανικές αποζημιώσεις, στο χρέος.... Παντού!
Ο Τσίπρας, έτσι, θα αρχίσει να καταρρέει και ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα χάσει την Κυβέρνηση υπέρ της Δεξιάς (βλέπε 1989-1990) ή ο Τσίπρας θα συνεργαστεί με τη Δεξιά, αφού πλέον χάνει τη δεδηλωμένη, και θα τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα.
Με αυτή την εξέλιξη, η μεν Δεξιά, σε κάθε περίπτωση, θα επανέλθει ξανά στην κυβερνητική εξουσία, ο δε Λαφαζάνης θα ηγεμονεύει σε ένα συρρικνωμένο ΣΥΡΙΖΑ/μηχανισμό (αν παραιτηθεί ο Τσίπρας) ή θα δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σχήμα.
Και στις δύο περιπτώσεις θα συνεχίσει το αντιαριστερό επαγγελματικό του παιγνίδι του εφησυχασμού, της κριτικής, της άρνησης (απολαμβάνοντας τα πιστοποιητικά και άλλες προσφορές του συστήματος) αντί του Αριστερού ρόλου: της θέσης, των προγραμμάτων, της δράσης, της σύγκρουσης, της δημιουργίας, της διακυβέρνησης, των συνεχών μικρών και μεγάλων ανατροπών.
Η Κωνσταντοπούλου (που ως Πρόεδρος της Βουλής πήρε σημαντικές πρωτοβουλίες: χρέος, γερμανικές αποζημιώσεις, λειτουργία βουλής κλπ) φαίνεται να επιθυμεί το κόντεμα Τσίπρα για δικές της αρχηγικές φιλοδοξίες. Είναι όμως ακίνδυνη αφού δεν είναι γνωστό να έχει ιδιαίτερη "ομάδα δράσης". Αλλά, και ούτε μπορεί να αποτελέσει δημιουργικό και εναλλακτικό πόλο αφού έχει άκαπνο παρελθόν και έτσι δεν μπορεί να προβάλλει Αριστερά οράματα-θέσεις-πολιτικές.
Το ίδιο, και με κάποιους, αξιοθρήνητους, ΠΑΣΟΚγενείς.
Φυσικά, και οι άλλοι που απλώς ψηφίζουν ΝΑΙ επαναπαυμένοι ότι... στηρίζουν Τσίπρα, δεν έχουν μικρότερη ευθύνη αν δεν προβάλλουν Αριστερές θέσεις-προγράμματα-δράσεις. Και εναλλακτικά!
Θα είναι βέβαια λάθος για το ΣΥΡΙΖΑ:
-να προχωρήσει σε διαγραφές. Να απαιτήσει όμως παραίτηση βουλευτών.
-να παραιτήσει Λαφαζάνη-Στρατούλη κλπ. Να τους αφήσει υπουργούς αλλά με κριτική, και από το κόμμα, των αρνητικών πράξεών τους. Άλλωστε, πέρα από μπαρουφολογία, δεν έπραξαν τα υπουργεία τους κάτι ιδιαίτερο 6 μήνες.
-να αναβαθμίσει αντιπροέδρους στην περίπτωση που κενωθεί η θέση Προέδρου στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου