A woman in the city ©.... Καλωσήρθατε. Οσοι ψάχνετε το ορίτζιναλ μπλογκ πατήστε το (1). Στην προσπάθεια μου να βάλω ταξη τα εκανα μαντάρα. Το τρίτο μέρος του μπλόγκινγκ μου
Δειτε μια αφήγηση ελληνίδας που ζουσε και μαλλον το έσκασε απο τη ΔΑΝΙΑ....
Λυπούμαστε αλλά ο σύνδεσμος που σας δίνουμε πιο πάνω ...δεν λειτουργεί... Ευχομαστε η μανδάμ Νικόλ...να λειτουργεί... ΚΡΙΜΑ που δεν μπορούμε-μπορείτε- να έχουμε επικοινωνία με την καλή αυτή κι άγνωστή μας ψαχνόμενη Κυρία...
Οταν πρωτοήρθα στη Δανια, ο αντρας μου ειχε ενα σπιτι με την κοπέλα με την οποια συζούσε πριν. Ρωτησε την ΤΡΑΠΕΖΑ, ποιος μπορούσε να το κρατήσει. Η τράπεζα αφού ειδε τα οικονομικά τους, αποφάνθηκε οτι το σπίτι έπρεπε να πουληθεί.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Να ρωτας καποιον άλλο για το τι θα κάνεις με το σπίτι σου.
Οπως με τα εξοχικά τους. Παραθαλασια σαλε, πανέμορφα που όμως κατοικούνται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο νομος λέει, οτι το κράτος σου το δίνει πιο φτηνά, αλλα κι εσύ σεβεσαι το γεγονος οτι ειναι ακαταλληλο για μόνιμη κατοικία και μένεις εκεί μόνο το καλοκαίρι.
Ο άντρας μου πούλησε το σπίτι και σχεδόν αμέσως αγόρασε ενα αλλο, κι αύτο με δάνειο, σε μια αναβαθμισμένη περιοχή του κέντρου. Προσωπικά ειχα αντιρήσσεις, λίγο τα γκραφίτι, λίγο η βρωμιά, λίγο οτι ήθελα να μεινουμε σε σπιτι με κήπο εκτός κέντρου, δεν ήμουν πολύ ζεστή στην ιδέα.
Οταν μετακομίσαμε και μου εξήγησε οτι ναι μεν πληρώνουμε δάνειο για 30 χρόνια, αλλα πληρώνουμε και νοικι, μπερδευτηκα.
Οταν αρχισε να φωναζει για τις φθορες που εγιναν στο σπίτι, συνειδητοποιησα οτι το σπίτι μας, δεν ειναι σπιτι μας. Πήραμε δάνειο, για να "αγοράσουμε" το δικαίωμα χρήσης, ενοικίασης και μεταπώλησης ενος σπιτιου που όμως δεν μας ανηκει.
΄Οπως και εγινε τελικά. Μέτα πό 3 χρόνια η αξία του σπιτιου ανέβηκε, εμεις χωρίζαμε, και η εταιρεία που διαχειριζόταν την πολυκατοικία έστειλε ηλεκτρολόγο, υδραυλικό και ειδικό να κοιτάξει το σπιτι, αφαίρεσε έξοδα, πλήρωσε την τραπεζα κλπ κλπ
Τρία χρόνια μετα, δεν απορησα καθόλου πια. Ειχα συνηθίσει και μπει στο πνεύμα. Ακους το κράτος οταν ξέρεις οτι το κρατος μεριμνει. Εμπιστευεσαι. Δίνεις στην εφορια χωρίς να κρύβεσαι. Δεν ξέρω αν αυτο με κανει πρόβατο, η καλό πολίτη, δεν ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή ενος ανθρώπου που μεγαλωνει νιωθοντας μια τετοια ιεραρχία και τάξη πραγμάτων, από την στιγμή που εγω, μεγάλωσα στην πλήρη αναρχία, αδικη καταπίεση, και μη στήριξη.
Ισως γι αυτο προκοβουμε στο εξωτερικό. Γιατι αναπτύξαμε μηχανισμόυς και με το σωστο πλάισιο, δεν μας κρατά τίποτα.
Οταν εξηγώ στους Δανους οτι εχω σπίτι, το οποιο "το καιω αν θέλω" σοκάρονται και δεν πολυ καταλαβαίνουν. Πως να εξηγήσεις την κυριότητα και την ιδιοκτησία σε καποιον που του παρέχεται ιδιοκτησία με πλάτες τραπεζας, και που εχει μαθει να πουλάει και να αγοράζει όπως εμεις το ενοικιο ( το οποιο θεωρούν πεταμένα λεφτα)?
Μιλώντας περι ενοικίου, είναι άπιαστο. Ενα δωμάτιο 600 ευρώ. Δωμάτιο σε αλλουνου το σπίτι. Το κράτος έχει μεριμνήσει με σπίτια στα περίχωρα της Κοπεγχαγης, όπου καποιος μπορει να νοικίασει ενα τριαρι ή άλλο σπίτι άν μπει σε λίστα. Η λίστα φτάνει και τα είκοσι χρόνια. Πλήρωνεις από 10 έως 20 ευρω και περιμένεις.
Ετσι βρήκα κι εγω την γκαρσονίερα. Οταν το σπιτι μου πουλήθηκε, ειχα πρόβλημα, που θα μείνουμε, ειδικά με τον σκύλο. Μου προσφέρθηκε μια ισόγεια γκαρσονιέρα, 20 λεπτά από το κέντρο. Μυρίζει, έχει ζουζουνια και ειναι βορινή. Την πήρα όμως για λογους ανάγκης, και ενιωσα και ευγνωμοσύνη, αφού δεν βρίσκεις εύκολα που να μεινεις. Την γκαρσονιέρα αυτη μπορώ να την κρατήσω όσο είμαι φοιτήτρια.
Ο γειτονάς μου μένει σε ενα εξάρι το οποιο έχει από το 1960. το οποιο εχει διαμορφώσει σε παλάτι. Δεν του ανήκει αλλα και τι πειράζει; Πλήρωνει πιθανόν 300 ευρώ . Πεταγεται στη Γερμανία δυο φορες τον χρόνο και αγοραζει με τις κούτες, οδοντόπαστα, σαπούνια....
Μου κάνει εντύπωση το πως ο Δανός θα υπολογίσει και το παραμικρό δεκαρακι, θα ποσταρει στο φου μπου για ενα ευρω τις παλιες του κρεμάστρες πχ, αλλα αν ανοιξει ενα εστιατόριο ειδικά σχεδιασμένο για να φαει κάποιος στο σκοτάδι, σαν τυφλός, θα πλήρωσει 200 ευρώ για την εμπειρία.
Το οποιο μπορεί να εκανα κι εγω αν ειχα τοσα χρήματα. Αλλα ως γνήσια σπαταλη θα πετούσα τις κρεμαστρες. Εδώ πεταξα γραφεία και κρεβάτια όταν μετακόμισα.
Σε λίγες μέρες θα ερθω Ελλάδα, να πάρω τα ισα μου. Να βρω ισσοροπίες.
Και μετα ξανα στη γράμμη. Μέχρι να γίνει η κόρη μου αυτόνομη και έτοιμη να σπουδάσει, και να μείνει κι εκείνη στην δική της γκαρσονιέρα, χωρίς να νιώσει αυτό που ένιωσα εγώ στην Ηλικία της.
Περιορισμό στις επιλογές της.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Να ρωτας καποιον άλλο για το τι θα κάνεις με το σπίτι σου.
Οπως με τα εξοχικά τους. Παραθαλασια σαλε, πανέμορφα που όμως κατοικούνται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Ο νομος λέει, οτι το κράτος σου το δίνει πιο φτηνά, αλλα κι εσύ σεβεσαι το γεγονος οτι ειναι ακαταλληλο για μόνιμη κατοικία και μένεις εκεί μόνο το καλοκαίρι.
Ο άντρας μου πούλησε το σπίτι και σχεδόν αμέσως αγόρασε ενα αλλο, κι αύτο με δάνειο, σε μια αναβαθμισμένη περιοχή του κέντρου. Προσωπικά ειχα αντιρήσσεις, λίγο τα γκραφίτι, λίγο η βρωμιά, λίγο οτι ήθελα να μεινουμε σε σπιτι με κήπο εκτός κέντρου, δεν ήμουν πολύ ζεστή στην ιδέα.
Οταν μετακομίσαμε και μου εξήγησε οτι ναι μεν πληρώνουμε δάνειο για 30 χρόνια, αλλα πληρώνουμε και νοικι, μπερδευτηκα.
Οταν αρχισε να φωναζει για τις φθορες που εγιναν στο σπίτι, συνειδητοποιησα οτι το σπίτι μας, δεν ειναι σπιτι μας. Πήραμε δάνειο, για να "αγοράσουμε" το δικαίωμα χρήσης, ενοικίασης και μεταπώλησης ενος σπιτιου που όμως δεν μας ανηκει.
΄Οπως και εγινε τελικά. Μέτα πό 3 χρόνια η αξία του σπιτιου ανέβηκε, εμεις χωρίζαμε, και η εταιρεία που διαχειριζόταν την πολυκατοικία έστειλε ηλεκτρολόγο, υδραυλικό και ειδικό να κοιτάξει το σπιτι, αφαίρεσε έξοδα, πλήρωσε την τραπεζα κλπ κλπ
Τρία χρόνια μετα, δεν απορησα καθόλου πια. Ειχα συνηθίσει και μπει στο πνεύμα. Ακους το κράτος οταν ξέρεις οτι το κρατος μεριμνει. Εμπιστευεσαι. Δίνεις στην εφορια χωρίς να κρύβεσαι. Δεν ξέρω αν αυτο με κανει πρόβατο, η καλό πολίτη, δεν ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή ενος ανθρώπου που μεγαλωνει νιωθοντας μια τετοια ιεραρχία και τάξη πραγμάτων, από την στιγμή που εγω, μεγάλωσα στην πλήρη αναρχία, αδικη καταπίεση, και μη στήριξη.
Ισως γι αυτο προκοβουμε στο εξωτερικό. Γιατι αναπτύξαμε μηχανισμόυς και με το σωστο πλάισιο, δεν μας κρατά τίποτα.
Οταν εξηγώ στους Δανους οτι εχω σπίτι, το οποιο "το καιω αν θέλω" σοκάρονται και δεν πολυ καταλαβαίνουν. Πως να εξηγήσεις την κυριότητα και την ιδιοκτησία σε καποιον που του παρέχεται ιδιοκτησία με πλάτες τραπεζας, και που εχει μαθει να πουλάει και να αγοράζει όπως εμεις το ενοικιο ( το οποιο θεωρούν πεταμένα λεφτα)?
Μιλώντας περι ενοικίου, είναι άπιαστο. Ενα δωμάτιο 600 ευρώ. Δωμάτιο σε αλλουνου το σπίτι. Το κράτος έχει μεριμνήσει με σπίτια στα περίχωρα της Κοπεγχαγης, όπου καποιος μπορει να νοικίασει ενα τριαρι ή άλλο σπίτι άν μπει σε λίστα. Η λίστα φτάνει και τα είκοσι χρόνια. Πλήρωνεις από 10 έως 20 ευρω και περιμένεις.
Ετσι βρήκα κι εγω την γκαρσονίερα. Οταν το σπιτι μου πουλήθηκε, ειχα πρόβλημα, που θα μείνουμε, ειδικά με τον σκύλο. Μου προσφέρθηκε μια ισόγεια γκαρσονιέρα, 20 λεπτά από το κέντρο. Μυρίζει, έχει ζουζουνια και ειναι βορινή. Την πήρα όμως για λογους ανάγκης, και ενιωσα και ευγνωμοσύνη, αφού δεν βρίσκεις εύκολα που να μεινεις. Την γκαρσονιέρα αυτη μπορώ να την κρατήσω όσο είμαι φοιτήτρια.
Ο γειτονάς μου μένει σε ενα εξάρι το οποιο έχει από το 1960. το οποιο εχει διαμορφώσει σε παλάτι. Δεν του ανήκει αλλα και τι πειράζει; Πλήρωνει πιθανόν 300 ευρώ . Πεταγεται στη Γερμανία δυο φορες τον χρόνο και αγοραζει με τις κούτες, οδοντόπαστα, σαπούνια....
Μου κάνει εντύπωση το πως ο Δανός θα υπολογίσει και το παραμικρό δεκαρακι, θα ποσταρει στο φου μπου για ενα ευρω τις παλιες του κρεμάστρες πχ, αλλα αν ανοιξει ενα εστιατόριο ειδικά σχεδιασμένο για να φαει κάποιος στο σκοτάδι, σαν τυφλός, θα πλήρωσει 200 ευρώ για την εμπειρία.
Το οποιο μπορεί να εκανα κι εγω αν ειχα τοσα χρήματα. Αλλα ως γνήσια σπαταλη θα πετούσα τις κρεμαστρες. Εδώ πεταξα γραφεία και κρεβάτια όταν μετακόμισα.
Σε λίγες μέρες θα ερθω Ελλάδα, να πάρω τα ισα μου. Να βρω ισσοροπίες.
Και μετα ξανα στη γράμμη. Μέχρι να γίνει η κόρη μου αυτόνομη και έτοιμη να σπουδάσει, και να μείνει κι εκείνη στην δική της γκαρσονιέρα, χωρίς να νιώσει αυτό που ένιωσα εγώ στην Ηλικία της.
Περιορισμό στις επιλογές της.
Labels: Δανια, ενοικιο στη Δανία, νοοτροπία, σπιτι
Location: Greece
Tuesday, November 24, 2015
Τα καλά της Δανίας
Λίγες μικρες λεπτομέρειες και μεγάλες διαφορες στην νοοτροπια.
Πχ στην Ελλάδα το κρατος σε θεωρεί κλέφτη και ψεύτη, ντε και καλα. Στην Δανία, οι αποδειξεις σου ειναι ενα κομμάτι χαρτί που γράφεις μόνος σου.
Η Δανία ειναι μικρή χώρα, γεμάτη παραδοξα. Αγαπούν τα ζωα αλλα δεν βρίσκεις με τίποτα σπιτι να μείνεις. Ειδικά αν εχεις ζωο.
Το σύστημά τους ειναι τέλειο, όλα προχωρούν ρολόι, αλλα από μόνοι τους, ειναι αργοί, σε σύγκριση με μας.
( ειναι αργα παω για ύπνο, συνεχίζεται)
Πχ στην Ελλάδα το κρατος σε θεωρεί κλέφτη και ψεύτη, ντε και καλα. Στην Δανία, οι αποδειξεις σου ειναι ενα κομμάτι χαρτί που γράφεις μόνος σου.
Η Δανία ειναι μικρή χώρα, γεμάτη παραδοξα. Αγαπούν τα ζωα αλλα δεν βρίσκεις με τίποτα σπιτι να μείνεις. Ειδικά αν εχεις ζωο.
Το σύστημά τους ειναι τέλειο, όλα προχωρούν ρολόι, αλλα από μόνοι τους, ειναι αργοί, σε σύγκριση με μας.
( ειναι αργα παω για ύπνο, συνεχίζεται)
Sunday, November 22, 2015
Καμια φορά σκεφτομαι, ποσα περασα,πόσα ειδα.
Εχω 3 χρονια στη Δανια.
Ενας ( δευτερος) γάμος. Ενα δεύτερο διαζύγιο. Ολα εγιναν τοσο γρήγορα, τόσο έντονα. Και οι δύο τρε΄χαμε να ξεφύγουμε απο καταστασεις που πονούσαν.
Εγω από τον πατερα της μικρής, που είχε πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Ναρκωτικά.
Εκβιασμοι. Μπήκε σπίτι μου και πήρε τα βίντεο του παιδιου, και ό,τι άλλο του άρεσε. Δεν ντραπηκε τον πατερα μου. Δικό του ήταν το σπίτι.
Μια νοοτροπία στην Ελλάδα μέσα στην οποία ασφυκτιούσα. Αφεντικά με την αναγκη να τους γλύφεις, ιεραρχική ανδροκρατεία.
Να μην σε πληρώνουν. Να τρως και καμία ανάποδη αν "βγάλεις γλώσσα"
Εκείνος,ζούε σε μια κοινωνία που βοηθάει. 'Ο,τι ανάγκη ειχες, πήγαινες στον Δήμο. Εγω αυτό δεν το ήξερα, έτσι η κινησή του να με φέρει εκει πήγαζε πελώρια. Γεμάτη αφοσιώση, αγαπη, και ηταν ο πρίγκηπας της σταχτοπουτας. Εγώ που δεν πίστευα πια στα παραμύθια, λουστηκα χρυσόσκονη και βούτηξα στα νερά της Δανίας. Μόνο που ήταν παγωμένα.
Εκείνος έτρεχε να ξεφύγει από τον θάνατο. Μόνο που ο θάνατος δεν ειναι κάτι που αποφεύγεις. Ούτε η λύπη καταχωνιάζεται για πάντα, κάτω από ενθουσιασμούς, έρωτες και περιπέτειες. Ήθελε να ξεφυγει από κάτι, από την ζωή του, αλλα εγώ πηγαινοντας εκεί, δεν του το επέτρεψα, έτσι με έβαλε στην θέση μιας γυναίκας που αγαπούσε πριν, μιας γυναίκας που πέθαινε. Εβγαλε τον θυμό του, τα νεύρα του, ένιωσε βασιλιάς και κάλος, αφού "βοηθούσε" μια προσφυγική ψυχή. Τουλάχιστον έτσι με έβλεπε, και νευρίαζε που δεν του έκανα τεμενάδες πρωι και βράδυ.
Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω οτι ήταν πιο πολύ στην φύση μου να του κάνω άλλα, πρωί και βράδυ, άλλα δεν ήταν του "τύπου του". Ετσι αντι να βγάζουμε τα παντελόνια, τσακονοταν για το ποιος τα φοραγε. Κι εγω τσακονόμουν για λίγο σεβασμό, λίγη αγαπη, λιγότερη περιφροσύνη, προσβολες και απαιτήσεις.
Ωσπου δεν προσπαθούσα πια.
Δεν είδα πολλά τα πρώτα 2 χρόνια. Δενήρθε ψυχή στο σπίτι. Δεν πήγαμε πουθενά. Ενιωθα ρωσσίδα, ταυλανδέζα σύζυγος δια αλληλογραφίας και γελούσα γιατι την πάτησε. Ούτε νοικοκυρα ήμουν, ούτε νεοτερη. Αλλα γελούσα για να μην κλάψω.
Η Δανία ειναι όμορφη χωρα και ομορφότερη αν είσαι Δανός. Η διαφορά υπάρχει. Την νιώθεις.
Πολλές φορές νοσταλγώ την Ελλαδα, αλλα μόλις θυμάμαι τις συγκοινωνίες, την αγενεια, την ζέστη, το τρόπο, συνέρχομαι.
Μου λέιπουν οι φιλοι. Μόλις βρω φίλους εδω, νιώθω οτι βρήκα τον σκοπό μου, οτι μπορώ να μείνω εδω και να ειμαι και ευτυχισμένη.
Αλλωστε τον άντρα μου γιατι τον ακολούθησα;
Για τα ωράια του μπλε μάτια; Για τα σωματικά του προσόντα;
Για την συντροφιά του και την φιλία του,
'Ηταν το παρεάκι μου, για μήνες.
Τι πιο σημάντικό και όμορφο για βάση γάμου;
Τι μεγαλύτερη εγγύηση για να ακολουθήσεις κάποιον;
Εχω 3 χρονια στη Δανια.
Ενας ( δευτερος) γάμος. Ενα δεύτερο διαζύγιο. Ολα εγιναν τοσο γρήγορα, τόσο έντονα. Και οι δύο τρε΄χαμε να ξεφύγουμε απο καταστασεις που πονούσαν.
Εγω από τον πατερα της μικρής, που είχε πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Ναρκωτικά.
Εκβιασμοι. Μπήκε σπίτι μου και πήρε τα βίντεο του παιδιου, και ό,τι άλλο του άρεσε. Δεν ντραπηκε τον πατερα μου. Δικό του ήταν το σπίτι.
Μια νοοτροπία στην Ελλάδα μέσα στην οποία ασφυκτιούσα. Αφεντικά με την αναγκη να τους γλύφεις, ιεραρχική ανδροκρατεία.
Να μην σε πληρώνουν. Να τρως και καμία ανάποδη αν "βγάλεις γλώσσα"
Εκείνος,ζούε σε μια κοινωνία που βοηθάει. 'Ο,τι ανάγκη ειχες, πήγαινες στον Δήμο. Εγω αυτό δεν το ήξερα, έτσι η κινησή του να με φέρει εκει πήγαζε πελώρια. Γεμάτη αφοσιώση, αγαπη, και ηταν ο πρίγκηπας της σταχτοπουτας. Εγώ που δεν πίστευα πια στα παραμύθια, λουστηκα χρυσόσκονη και βούτηξα στα νερά της Δανίας. Μόνο που ήταν παγωμένα.
Εκείνος έτρεχε να ξεφύγει από τον θάνατο. Μόνο που ο θάνατος δεν ειναι κάτι που αποφεύγεις. Ούτε η λύπη καταχωνιάζεται για πάντα, κάτω από ενθουσιασμούς, έρωτες και περιπέτειες. Ήθελε να ξεφυγει από κάτι, από την ζωή του, αλλα εγώ πηγαινοντας εκεί, δεν του το επέτρεψα, έτσι με έβαλε στην θέση μιας γυναίκας που αγαπούσε πριν, μιας γυναίκας που πέθαινε. Εβγαλε τον θυμό του, τα νεύρα του, ένιωσε βασιλιάς και κάλος, αφού "βοηθούσε" μια προσφυγική ψυχή. Τουλάχιστον έτσι με έβλεπε, και νευρίαζε που δεν του έκανα τεμενάδες πρωι και βράδυ.
Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω οτι ήταν πιο πολύ στην φύση μου να του κάνω άλλα, πρωί και βράδυ, άλλα δεν ήταν του "τύπου του". Ετσι αντι να βγάζουμε τα παντελόνια, τσακονοταν για το ποιος τα φοραγε. Κι εγω τσακονόμουν για λίγο σεβασμό, λίγη αγαπη, λιγότερη περιφροσύνη, προσβολες και απαιτήσεις.
Ωσπου δεν προσπαθούσα πια.
Δεν είδα πολλά τα πρώτα 2 χρόνια. Δενήρθε ψυχή στο σπίτι. Δεν πήγαμε πουθενά. Ενιωθα ρωσσίδα, ταυλανδέζα σύζυγος δια αλληλογραφίας και γελούσα γιατι την πάτησε. Ούτε νοικοκυρα ήμουν, ούτε νεοτερη. Αλλα γελούσα για να μην κλάψω.
Η Δανία ειναι όμορφη χωρα και ομορφότερη αν είσαι Δανός. Η διαφορά υπάρχει. Την νιώθεις.
Πολλές φορές νοσταλγώ την Ελλαδα, αλλα μόλις θυμάμαι τις συγκοινωνίες, την αγενεια, την ζέστη, το τρόπο, συνέρχομαι.
Μου λέιπουν οι φιλοι. Μόλις βρω φίλους εδω, νιώθω οτι βρήκα τον σκοπό μου, οτι μπορώ να μείνω εδω και να ειμαι και ευτυχισμένη.
Αλλωστε τον άντρα μου γιατι τον ακολούθησα;
Για τα ωράια του μπλε μάτια; Για τα σωματικά του προσόντα;
Για την συντροφιά του και την φιλία του,
'Ηταν το παρεάκι μου, για μήνες.
Τι πιο σημάντικό και όμορφο για βάση γάμου;
Τι μεγαλύτερη εγγύηση για να ακολουθήσεις κάποιον;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου