ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ-ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ:
Η ΝΤΟΡΕΤΑ ΠΕΠΠΑ ΩΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ- ΤΟ "ΚΟΡΙΤΣΙ" ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΚΑΙ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ... ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ.
Η Ντορετα Πέππα είναι πρωτοπόρος σε πολλά αρχαιοελληνικά... Και πλέον είναι ΑΡΧΗΓΟΣ -επίσημα και δια νόμου αναγνωρισμένη-της πατροπαράδοτης θρησκείας των Ελλήνων. Και αυνεχίζει .. Το επιβεβαιώνει ο δικός μας ΑΠ.ΒΡΑΧΙΟΛΙΔΗΣ που τη γνώρισε στα 18 της όντας φοιτήτρια του Πενεπιστημίου Αθηνών... και συνεργάστηκαν -συνεργάζονται από τότε...για δεκαετίες. Σπουδαία ΕΛΛΗΝΙΔΑ!
Η Ντορέτα Πέππα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Μαρτίου του 1963. Η αγάπη της για τη συγγραφή ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Πρωτοδημοσίευσε ποίημα της όταν βρισκόταν στην Γ’ Τάξη του Δημοτικού και διήγημα στην αμέσως επόμενη τάξη. Το ποίημα με τίτλο:“Μικρή Γλυκιά μου μυγδαλιά” και το διήγημα “Η κόκκινη τριανταφυλλιά”δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό του Αρσακείου “Πολύμνια”. Από τότε δημοσιεύει συνεχώς άρθρα, σκέψεις, ποιήματα και διηγήματα ή χρονογραφήματα σε διάφορα περιοδικά, ενώ το πρώτο της βιβλίο, την ποιητική συλλογή με τίτλο “Πάχνη”, την κυκλοφόρησε το 1981, σε ηλικία 18 ετών. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ειδικεύτηκε μεταπτυχιακά στη μετάφραση και την ελληνική / γαλλική γλωσσολογία και δούλεψε επί χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά (Αυριανή, Αθηνόραμα [επιμέλεια ύλης], Ρεπορτάζ Αγοράς [αρχισυνταξία], Maska di Moda [επιμέλεια ύλης], Νew Look [διεύθυνση σύνταξης] κ.ά.), καθώς και ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρίες. Παράλληλα, από το 1982 έως και το 1998, μετέφρασε ή επιμελήθηκε για λογαριασμό πολλών εκδοτικών οίκων βιβλία σύγχρονων και κλασικών συγγραφέων. Στη λογοτεχνία, ως συγγραφέας, επανέρχεται το 1992 με μια συλλογή διηγημάτων φανταστικής αναζήτησης, τη “Λάινα” και από τότε έχει βγάλει αρκετά βιβλία / περιοδικά, λογοτεχνικά, μελέτες, παιδικά και μεταφράσεις ή ακόμη και συνδυασμούς μετάφρασης / μελέτης ή και σχολιασμού του μεταφραζομένου κειμένου (βλ. πλήρη εργογραφία της στην ενότητα: «ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ»).
Όταν εγώ και ο σύζυγός μου, Γιώργος Αλεξέλης, μέσα από τη μελέτη και την εσωτερική αναζήτηση,
συνειδητοποιήσαμε τη μονοθεϊστική πλάνη μέσα στην οποία είχαμε μεγαλώσει και που μας είχε οδηγήσει στις γνωστές σε όλους ενοχικές, στρεβλές και, βεβαίως, παγιωμένες αντιλήψεις για το Θείον, τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή, πήραμε την απόφαση να αποτινάξουμε αποπάνω μας τη «σποδό» της νεκρολατρείας και να αντικρίσουμε και πάλι εντός μας και γύρω μας το αείζωον πυρ των Θεών. Την ενόρασή μας αυτή, που μας έδωσε μύριες χαρές και που έφερε νόημα στη ζωή μας και άνοιξε την ψυχή και το νου μας προς το Ωραίο, το Μεγάλο και τ’ Αληθινό, ξεκινήσαμε από κοινού οι δυο μας να τη μεταδώσουμε και σε άλλους Συνέλληνες, αλλά και σε όσους αγαθούς συνανθρώπους μας ήταν προδιατεθειμένοι για μια καθοριστική, ουσιώδη και επ’ αγαθώ εσωτερική αλλαγή.Πρώτο βήμα η ενημέρωση για το τι συνέβαινε εντός μας και γύρω μας. Έτσι, μέσα από τις εκδόσεις ΕΠΟΣ, το 2000 βγάλαμε τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα ΚΕΡΑΥΝΟΣ, η οποία είχε μεν πολιτικοκοινωνικό χαρακτήρα –καθότι ο Έλλην είναι φύσει φίλος της γνώσης και της σοφίας, αλλά είναι και πολίτης- διέδιδε, όμως, και το ένθεο Ολύμπιο μήνυμα σε κάθε μεριά της Ελλάδας.
Ακολούθησε η έκδοση κάποιων δικών μου βιβλίων με συναφές περιεχόμενο και το 2003 εκδόθηκε, μέσω της ΕΠΟΣ πάλι, το περιοδικό «Φιλοσοφία ζώσα», το οποίο αποτελούσε μονογραφία της υπογράφουσας και η ύλη του αντλούσε στοιχεία τόσο από την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, όσο και από τη σύγχρονη θεωρητική και θετική επιστήμη. Το ίδιο έτος, μαζί με άλλους Συνέλληνες, πήραμε την απόφαση για μια Ημερίδα Σύγκλισης και Τιμής, στην οποία συμμετείχαν πολλά πρόσωπα 
και ομάδες απ’ όλη την Ελλάδα, ενώ, με πρωτοβουλία δική μου, τιμήθηκαν και κάποια πρόσωπα τα οποία κρίθηκε τότε πως είχαν ήδη προσφέρει εμπράγματα στον κοινό μας αγώνα, και συγκεκριμένα τιμήθηκαν οι: Τρύφων Ολύμπιος, Παναγιώτης Μαρίνης, Ραδάμανθυς Αναστασάκης, Ευάγγελος Μπεξής, Μαρία Τζάνη, Γιάννης Σχοινάς, Οδυσσέας Χατζόπουλος και Γιώργος Λαθύρης. Ο επίσης κληθείς επί τιμή Βλάσης Ρασσιάς αρνήθηκε τη συμμετοχή. Από την Ημερίδα αυτή προέκυψε η Επιτροπή για την αναβίωση των πατρώων ηθών, της οποίας ήμουν η εκπρόσωπος Τύπου. Τελέσαμε, με μεγάλη επιτυχία εκείνα τα χρόνια, ιεροπραξίες και δρώμενα (Ανθεστήρια με την υποστήριξη του Δήμου Φιλοθέης, Φιλίππεια στο Δημοτικό Θέατρο της Βέροιας, ύστερα από πρόσκληση τοπικών φορέων και συλλόγων, Ιουλιάνεια, σε συνεργασία με το 
φιλοσοφικό εργαστήρι «Εργάνη» κ.ά.). Στις θρησκευτικές αυτές τελετές πρωτοστάτησα ως πρωθιέρεια.Παρ’ όλ’ αυτά, μέρα τη μέρα, τόσο εγώ, όσο και κάποιοι φίλοι Συνέλληνες, διαπιστώναμε ότι το ζήτημα της αναγνώρισης της πατρώας θρησκείας δεν προχωρούσε, καθώς τόσο η εμμονή του ΥΣΕΕ (Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών) σε μια πολιτειακή αναγνώριση -η οποία δεν έδειχνε ότι θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί και εκρίθη ως ουτοπική επιδίωξη- όσο και η αποτυχία της επιτροπής για την αναγνώριση, στην οποία πρωτοστατούσε ο Παναγιώτης Μαρίνης (και η αρνητική απάντηση για ίδρυση ευκτηρίου οίκου την οποία είχε ήδη λάβει από το Υπ. Παιδείας, αλλά
και από την επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ζήτημα της γνωστότητας της θρησκείας μας, ο ανωτέρω αναφερόμενος το 2004), έδειχναν να οδηγούν πλέον την υπόθεσή μας σε αδιέξοδο…Τότε, έγιναν δύο πολύ σημαντικά γεγονότα, που άλλαξαν την πορεία των πραγμάτων, τα οποία ενδιέφεραν τόσο πολύ όλους εμάς που θρησκευόμαστε κατά τα πάτρια. Σε μια έκθεση βιβλίου, στην οποία οι εκδόσεις ΕΠΟΣ είχαν περίπτερο, γνώρισα μία φοιτήτρια –τότε- της Νομικής Σχολής Αθηνών, η οποία έδωσε πρώτη τη λύση του σωματείου. Λίγο μετά, η ανάγνωση ενός άρθρου του αειμνήστου Νεοκλή Σαρρή σε κάποιο περιοδικό πιστοποίησε τα λόγια της κοπέλας, ότι, δηλαδή, τα θρησκεύματα είναι, ούτως ή άλλως, σωματειακού χαρακτήρα και αναγνωρίζονται είτε ως σωματεία, είτε με πολιτειακή πράξη.
Έτσι, εγώ με κάποιους φίλους, που δεν απεδείχθησαν –φευ!- στην πορεία όλοι τόσο δυνατοί σε σχέση με τις αξίες τις οποίες καλούνταν να υπηρετήσουν- ιδρύσαμε το σωματείο ΕΛΛΗΝΑΪΣ, μέσω του οποίου κατέστη νόμιμη και γνωστή η πατρώα των Ελλήνων γηγενής θρησκεία, φέρουσα σήμερα τον τίτλο: ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΡΧΑΙΟΘΡΗΣΚΟΙ.
Ως πρώτη πρόεδρος του σωματείου, πέτυχα και πήρα άδεια για τέλεση θρησκευτικής τελετής στους Δελφούς (θερινό ηλιοστάσιο 2006), στο Ολυμπείον (Προολυμπιακό ανάκρουσμα, Ιανουάριος 2007) -με παγκόσμια απήχηση- ενώ είχαν προηγηθεί και άλλες επισήμως αδειοδοτούμενες θρησκευτικές τελετές (π.χ. Ιουλιάνεια), μέχρι τη ρήξη μας με το Υπουργείο Πολιτισμού, η οποία επήλθε στο Ολυμπείον, καθώς το Υπουργείο έκρινε ότι μπορεί και να απειλούνταν τα οικονομικά του συμφέροντα, επειδή εμείς επιμέναμε να ανοίξουμε τους ναούς στον ελληνικό λαό και σε όλους τους ανθρώπους.Ως ασκούσα εκ παραλλήλου, επισήμως κατόπιν ομόφωνης εκλογής μου, την ιερατική λειτουργία της
θρησκείας, υπέβαλα στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αίτηση για την ίδρυση ευκτηρίου οίκου και πήρα θετική απάντηση στο αίτημα για ίδρυση ναού, το Σεπτέμβριο του 2008.Ύστερα από πολλές προσωπικές περιπέτειες και εμπόδια –ορισμένα μάλιστα εξ οικείων- το ζήτημα λύθηκε και ο πρώτος ναός των Ελλήνων Αρχαιοθρήσκων ιδρύθηκε πρόσφατα, το 2011. Ο Ναός Αθηνάς και Θεών Απάντων λειτουργεί πλέον κανονικά, συστεγαζόμενος με την ανθρωπιστικού και κοινωνικού χαρακτήρα θρησκευτική οργάνωση «ΠΛΕΙΘΕΑ». Βλ. λεπτομέρειες στο www.pleithea.blogspot.com. Στο ναό, του οποίου ηγούμαι ως πρωθιέρεια – ναϊαρχος, συλλειτουργούν μαζί μ’ εμένα, ο πρωθιερέας Ηρόνικος – Γιώργος Αλεξέλης, οι αρχιερείς: Εχετλαίος Γιάννης Κοντοπίδης (ως Κήρυξ Επιβώμιος) και Ίρις Ιωάννα Αναγνωστοπούλου (ως Δαδούχος), ο υμνωδός Πυγμαλίων Ερμολύρης / Νικόλαος Καραολάνης και οι υμνητές Πάρις Μαμουνάς και Σήλια Χυλομάτη.
Τέλος, το 2011, επικυρώθηκε πλήρως η θρησκεία μας, ως αναγνωρισμένη πλέον και όχι απλά ως γνωστή, ενώ κατοχυρώθηκε πλήρως και η ιερατική μου ιδιότητα, ως ασκούσας τη θρησκεία μας στην Ελλάδα. Τα παραπάνω ορίστηκαν από το δικαστήριο, και μάλιστα σε δεύτερο και τελεσίδικο βαθμό.
Οι Θεοί και οι πρόγονοι μαζί μας!
Έρρωσθε και Τύχη Αγαθή, Συνέλληνες!
Διοδώρα – Ντορέτα Πέππα
Ιανουάριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου