Πως το λένε οι αριστεροί και δεξιοί διαμαρτυρόμενοι; Α ναι. Το θυμήθηκα: «χούντα ζούμε».
Τη χούντα των Μνημονίων. Ε αυτά ακούει ο Κώστας Καζάκος και είπε να κηρύξει ανένδοτο. Να πάει σε αντίσταση. Και προσοχή παιδιά. Όποιος δεν αντισταθεί ακόμα και θυσιάζοντας τη ζωή του, ακόμα και πεινώντας μένοντας στην Ελλάδα, ακόμα και ξεχνώντας τα μεταπτυχιακά και τους κόπους των σπουδών του για να εργάζεται για 600 ευρώ στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ύποπτος. Είναι να δείτε πως το είπε ο μετρ…α ναι. Προδότης.
Για να δούμε όμως τι έκανε σε μια αντίστοιχη περίοδο ο ίδιος ο Κώστας Καζάκος. Ο Αριστερός αυτός άνθρωπος του θεάτρου που τώρα κρίνει τους πάντες από την ευκολία των χρημάτων που λαμβάνει από το ΔΗΠΕΘΕ ή από όσα αποκόμισε τόσα χρόνια πρωταγωνιστής στα «μαύρα χρόνια» όπως τα αποκαλεί της προηγούμενης 50ετίας. Γιατί κακά τα κόμματα όλα – πλην ΚΚΕ σαφώς- όμως μια χαρά ο κ. Καζάκος τα κατάφερε και προόδευσε. Βέβαια αν το κόμμα που υποστηρίζει με θέρμη, το ΚΚΕ, είχε επικρατήσει πολύ θα ήθελα να έβλεπα τι θα έλεγε.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω κι από απόσταση τον κινηματογραφικό βίο του κ. Καζάκου γνωρίζουν πως μεγάλος αστέρας έγινε στα χρόνια της χούντας. Πιο πριν περιοριζόταν σε δεύτερους κυρίως ρόλους. Το 1967 λοιπόν γυρίστηκε το περίφημο «Κονσέρτο για πυροβόλα», το 1967 το «οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω». Το 1968 η «λεωφόρος του μίσους», την ίδια χρονιά το περίφημο «πεθαίνω κάθε ξημέρωμα», το 1970 το «εν ονόματι του νόμου» και το 1971 το εθνικοπατριωτικό με την έννοια που η επταετία έδινε δράμα «υποβρύχιο Παπανικολής». Όλοι γνώριζαν πως για να παίξει κάποιος τέτοιους ρόλους και μάλιστα ως πρωταγωνιστής έπρεπε να έχει στην καλύτερη περίπτωση «λευκό ποινικό μητρώο».
Πως άραγε λοιπόν θα χαρακτήριζε σήμερα ο κύριος Καζάκος έναν ηθοποιό που συμμετείχε στο κινηματογραφικό πάρτι της επταετίας, που πρωταγωνιστούσε σε φιλμς που κοντράρονταν θεματολογικά και σε εισιτήρια με αυτά του Κώστα Πρέκα;
«Μαχητή» της ελευθερίας ή καρα-συμβιβασμένο με τη χούντα; Που ήταν ο μετέπειτα κομμουνιστής, στα πέτρινα χρόνια όταν λεβέντες- δημοκράτες όπως ο αξιωματικός Μουστακλης ή ο Αλέκος Παναγουλης θυσιάζονταν για τις ιδέες τους (σημείωση: κανείς εκ των δυο προαναφερθέντων δεν ήταν αριστερός);
Τι είδους αντίσταση έκανε; να σας πω εγώ. Γύριζε ως πρωταγωνιστής κατασκοπευτικές ταινίες, ηρωικά φιλμς και αλλά τέτοια. Στο τέλος της επταετίας όπως πολλοί άλλοι, όταν μύρισε χουντικό …ψοφίμι άρχισε μερικές παραστάσεις που ήξερε πως θα του δημιουργούσαν μικρά μα διαχειρίσιμα προβλήματα με τη λογοκρισία για να έχει μετέπειτα δημοκρατικό αλλοθι.
Σαφώς πιο πονηρεμένος από τον Κώστα Πρέκα που δεν «διάβασε σωστά» τους καιρούς, ο Κώστας Καζάκος έπαιξε το χαρτί του δημοκρατικού συναισθήματος. Μάλιστα η συμμετοχή σε αυτές τις ταινίες και στο star system της χουντικής φιλμογραφίας ξεπλύθηκε μια χαρά με τη συμμετοχή του στην ταινία «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» που ιστορικά διαπραγματευόταν τις τελευταίες ημέρες του Νίκου Μπελογιάννη. Μαζί με τέτοιες ταινίες ξεπλενόταν και μια ολόκληρη χώρα η οποία δεν αντιστάθηκε ποτέ πραγματικά στη χούντα πέραν μικρών εξαιρέσεων. Όμως το ξέπλυμα ήταν καλό. Γιατί γρήγορα – γρήγορα δημιούργησε ένα νέο σύστημα καλλιτεχνών με «ένσημα» στον αγώνα. Της ομάδας εκείνης που κυριάρχησε στα πασοκικά χρόνια που ακολούθησαν και που στο δικό της βαθμό οδήγησε τη χώρα στην παρακμή.
Ξεκάθαρα πάντως, ο επαναστάτης του καφενέ κ. Καζάκος εκείνος που απαιτεί θυσίες από τα νέα παιδιά ποτέ δεν θυσιάστηκε για κάποιο σκοπό. Δεν διέκοψε καν την καριέρα του ως ένδειξη διαμαρτυρίας στη δικτατορία. Δεν βγήκε να αγωνιστεί κι έδρεψε δάφνες όταν άλλοι αγωνίστηκαν ή δολοφονήθηκαν. Μετά την επταετία, ο ΚΚΕ κατά τα λοιπά εν λόγω κύριος, μια χαρά βολεύτηκε στο σύστημα ΠΑΣΟΚ. Είχε βλέπετε καλλιεργήσει το μύθο του «Αριστερού καλλιτέχνη», έναν μύθο χρήσιμο και συμβατό με τον πασοκικό λαϊκισμό. Όπως και η Αφροδίτη Μανου. Μια χαρά δεχόταν να την προβάλλει το σύστημα ΠΑΣΟΚ στα 80s. Να θυμίσω πως η …Αριστερή κυρία Μανου υπερπροβλήθηκε από ΕΡΤ και ΥΕΝΝΕΔ και το μονοπωλιακό κρατικό ραδιόφωνο. Τώρα θυμήθηκε πως για 40 χρόνια κάποιοι έκλεβαν τη χώρα και πως ο Σόιμπλε είναι κακός.
Δημ. Μαρκόπουλος – .protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου