ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΞΟΝΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΕΜΕΝΟΣ!!! ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ!!!
Υπ΄όψιν: η εξόντωση… σχεδιάστηκε και προωθήθηκε από Γερμανούς στρατηγούς!19 ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΣΙΜΟΥ!
Ανάμεσα στους Έλληνες κυκλοφορούν προδότες και επιλήσμονες. Είναι οι πολιτικάντηδες στους οποίους στηρίζουμε την τύχη του έθνους μας. Είναι αυτοί που ρίχνουν πισώπλατα μαχαιριά στον ελληνισμό, αυτοί που ξεχνούν όσους Έλληνες εξοντώθηκαν από τους μουσουλμάνους της Τουρκίας κι έρχονται σήμερα να φτιάξουν τέμενος στους εχθρούς τους έθνους και της θρησκείας μας. Και μάλιστα τώρα που το ισλαμικό τόξο και οι φανατικοί του Ισλάμ απειλούν όσο ποτέ την Πατρίδα και τον χριστιανισμό!
Αυτοί οι επιλήσμονες και προδότες του έθνους ξέχασαν και τους Ποντίους, που στις 19 Μαίου κάθε χρόνο τιμάμε την μνήμη των σφααγιασθέντων από τους μουσουλμάνους Τούρκους, Έλληνες του Πόντου. Τους ξέχασαν και τους ξανασκότωσαν με το τέμενος που ψήφισαν να γίνει στην Αθήνα.
Διαβάστε τι αναφέρει για τη γενοκτονία των Ποντίων το armenianweekly.com:
Ράφι Μπεντροσιάν, The Armenian Weekly, (μτφρ. Κριστιάν)
Η εξόντωση των μη τουρκικών/μη-μουσουλμανικών
πληθυσμών της Ανατολίας άρχισε στις 24 Απριλίου 1915 με τη σύλληψη 250 Αρμενίων
διανοουμένων στην Κωνσταντινούπολη.Μέσα σε λίγους μήνες, 1.500.000 Αρμένιοι απομακρύνθηκαν από την ιστορική τους πατρίδα, ηλικίας τέσσερις χιλιάδες ετών, σε αυτό που αποτελεί σήμερα την Ανατολική Τουρκία όπως και από τη βόρεια, νότια, κεντρική και δυτική Τουρκία. Σχεδόν 250.000 Ασσύριοι σφαγιάστηκαν επίσης στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου.
Στη συνέχεια ήρθε η σειρά των Ελλήνων του Πόντου να εξαλειφθούν από το βορά της Τουρκίας, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, κατά περιόδους από το 1916. Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου γνώρισε μια διακοπή, όταν οι Οθωμανοί βρέθηκαν στη πλευρά των ηττημένων του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, αλλά η βιολογική τους εξόντωση συνεχίστηκε με πλέον οργανωμένο τρόπο στις 19 Μαΐου 1919.
Το παρόν άρθρο συνοψίζει το τραγικό τέλος του πολιτισμού των Ελλήνων του Πόντου στη βόρεια Τουρκία -μια σειρά γεγονότων που μελετήθηκε και τεκμηριώθηκε λιγότερα από τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά εξίσου αρνούμενη και κρυμμένη από το τουρκικό κράτος.
Οι Έλληνες του Πόντου κατοικούσαν συνεχώς τη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας, βόρεια της Ανατολίας, από τη προ-Βυζαντινή περίοδο.
Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου ακολουθεί το ίδιο πρότυπο με τις απελάσεις και τις σφαγές των Αρμενίων: υπό το πρόσχημα απειλών της ασφάλειας και υποπτευόμενοι για πιθανή συνεργασία με τους Ρώσους, η οθωμανική κυβέρνηση διέταξε την άνοιξη του 1916, να εκκενωθούν όλες οι παράκτιες πόλεις της Μαύρης Θάλασσας από τους Έλληνοπόντιους, σε απόσταση 50 χιλιομέτρων.
Φυσικά, στην περίπτωση των Αρμενίων, οι αποφάσεις απέλασης δεν αφορούσαν μόνο τη ανατολική ζώνη του πόλεμου, αλλά εφαρμόζονταν σε όλες τις περιοχές της Τουρκίας.
Οι απελάσεις των Ποντίων τέθηκαν σε εφαρμογή από τον Ειδικό Οργανισμό [Teşkilat Mahsusa-i], την ίδια κυβερνητική οργάνωση που οργάνωσε τις σφαγές των Αρμενίων, που διαπράχθηκαν από κοινούς εγκληματίες που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές.
Τα αρχεία δείχνουν ότι όσο βαρύτερη ήταν η ποινή φυλάκισης, τόσο ψηλότερη ήταν η κατάταξη που έδωσε η κυβέρνηση στους εγκληματίες αυτούς για να πραγματοποιήσουν το καταστροφικό έργο τους.
Φυσικά, οι απελάσεις των Ελλήνων πέρασαν γρήγορα από το στάδιο της απέλασης σε λεηλασίες και σφαγές.
Αλλά λόγω του γεγονότος ότι οι Έλληνες του Πόντου ήταν μάρτυρες της μοίρας των Αρμενίων, ένα χρόνο νωρίτερα, οργάνωσαν την υπεράσπισή τους και αντιστάθηκαν στις απελάσεις, καταλαμβάνοντας βουνά, παντού όπου μπορούσαν.
Αποτέλεσμα, οι απελάσεις και σφαγές κατά τη διάρκεια αυτής της «πρώτης φάσης των σφαγών», μεταφράστηκαν «μόνο» σε 150.000 θύματα, εξαλείφοντας το ένα τρίτο του ποντιακού πληθυσμού μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το «δεύτερο στάδιο και πραγματική φάση της σφαγής», η οποία είδε την οργανωμένη καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού, άρχισε πραγματικά με την άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919.
Συναντήθηκε με τους γνωστούς αρχηγούς των σφαγών των Αρμενίων στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όπως τον Τοπάλ [τον κουτσό] Οσμάν και τον Ρετζέπ Ipsiz, και εξασφάλισε τη συνεργασία τους με την έναρξη μιας εκστρατείας τρόμου, με στόχο να αδειάσει το βόρειο τμήμα της Τουρκίας από Ελληνοποντίους. Αυτοί οι δύο δολοφόνοι, αρχικά διακινητές, είχαν αποκτήσει κάποια φήμη το 1915, απάγοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε μεγάλα σκάφη, οδηγώντας τους σε βαθιά θάλασσα και ρίχνοντας τους στη θάλασσα, και κοκορεύονταν στη συνέχεια ότι «η αλιεία της αθερίνας θα είναι εξαιρετική φέτος, με όλα αυτά τα τρόφιμα». Καθώς ο Ποντιακός Ελληνικός ανδρικός πληθυσμός είχε εγκατασταθεί στα βουνά, αυτοί οι εγκληματίες επιτέθηκαν στις γυναίκες και παιδιά των Ελλήνων που παρέμειναν στα χωριά.
Εφαρμόστηκαν διάφορες μέθοδοι θανάτωσης.
Ήταν σύνηθες να οδηγηθεί ο πληθυσμός ολόκληρων χωριών σε κοντινές σπηλιές, να φράξουν την είσοδο, στη συνέχεια, να τους κάψουν ζωντανούς ή να ρίξουν αέρια για να προκαλέσουν την ασφυξία τους. Κάθε αρένας Έλληνας που πιανόταν ριχνόταν ζωντανός από τις καμινάδες στους λέβητες άνθρακα των ατμόπλοιων. Οι εκκλησίες έγιναν αποτεφρωτήρια για να κάψουν ζωντανούς όσο πιο πολλούς Έλληνες ήταν δυνατό να περιέχουν. Η έκταση των βασανιστηρίων και σφαγών που υπέστησαν οι Έλληνες, συγκλόνισε το τοπικό μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στην κυβέρνηση της Άγκυρας, προκειμένου να απομακρυνθούν αυτοί οι εγκληματίες από την περιοχή.
Τελικά ο Ατατούρκ τους έφερε πίσω στην Άγκυρα, όπου ο Οσμάν έγινε σωματοφύλακας του. Αλλά, όταν ο τελευταίος πυροβόλησε ένα μέλος του κοινοβουλίου επειδή κριτικάρισε τον Ατατούρκ, και μετά απείλησε τον ίδιον, εκτελέστηκε.
Υπήρχαν, επίσης, τα λεγόμενα «δικαστήρια της απελευθέρωσης» [Istiklal Mahkemeleri], τα οποία συστάθηκαν στις πόλεις της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας, προκειμένου να δικαστούν οι Έλληνες αντάρτες.
Τα δικαστήρια αυτά λάμβαναν αυθαίρετες αποφάσεις, οι οποίες πάντοτε ήταν θανατικές ποινές, χωρίς υπεράσπιση ούτε δικαίωμα έφεσης, ενώ οι απαγχονισμοί εκτελούνταν αμέσως.
Ανάμεσα στα θύματα των εν λόγω δικαστηρίων βρέθηκαν εκατοντάδες Έλληνες δάσκαλοι των ελληνικών και αμερικανικών σχολείων της περιοχής, αρχηγοί της κοινότητας, κληρικοί και, κατά τραγικό τρόπο, το σύνολο της ομάδας ποδοσφαίρου του ελληνικού γυμνασίου της Merzifon για το μοναδικό λόγο ότι η ομάδα τους ονομαζόταν Pontus Club, το οποίο εκτιμήθηκε ως επαρκής λόγος για να τους αποκαλούν τρομοκρατική ανταρτική οργάνωση.
Ο Ατατούρκ διόρισε στη συνέχεια τον Νουρετίν Πασά διοικητή του Κεντρικού Στρατού, για να εξαλείψει όλους τους Έλληνες αντιστασιακούς στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.
Αυτός ο άνθρωπος, γνωστός επίσης για τις σαδιστικές κλίσεις του, κατέστρεψε χιλιάδες ελληνικά ανυπεράσπιστα χωριά. Μεταξύ των άλλων «κατορθωμάτων» του, η σύλληψη ενός Τούρκου δημοσιογράφου της αντιπολίτευσης ο οποίος είχε επικρίνει τον Ατατούρκ. Ο Νουρετίν Πασάς διέταξε τους στρατιώτες του να ακρωτηριαστεί ζωντανός αυτός ο ρεπόρτερ, μέλος μετά μέλος.
Ήταν επίσης επικεφαλής των στρατιωτικών μονάδων, οι οποίες μπήκαν στη Σμύρνη το 1922, όπου οργάνωσε το παρόμοιο λιντσάρισμα του Έλληνα Μητροπολίτη, πριν από την έναρξη της μεγάλης πυρκαγιάς που κατέστρεψε ολόκληρη την πόλη.
Μεταξύ της 19ης Μάιου 1919 και του τέλους 1922, ο Ποντιακός Ελληνικός πληθυσμός αποδεκατίστηκε με 353.000 θύματα στις εξής πόλεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου