ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ! ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ...
Ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης για μια ακόμη φορά κάνει τομή με όσα γράφει. Κονιορτοποιεί την απαράδεκτη επιχειρηματολογία της Εκκλησίας η οποία συνέστησε και Επιτροπή Βιοηθικής!!! Με όσα διατυπώνει είναι να φρίττει ο ορθόδοξος πιστός! Διαβάστε και κρατηθείτε από τις καρέκλες σας:
Ειδική Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής
( Κανονισμός υπ’ αριθμ. 101/1998 της Ιεράς Συνόδου
«Περί συστάσεως, οργανώσεως και λειτουργίας
της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος»)
( Κανονισμός υπ’ αριθμ. 101/1998 της Ιεράς Συνόδου
«Περί συστάσεως, οργανώσεως και λειτουργίας
της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος»)
ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ (*)
(10.12.1999)
(10.12.1999)
Βλέπε, Παραπομπές 1, 2 και 3
β. Εἰδικὲς ἀρχὲς
( ... )
4. Οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δρόμο του λήπτη σε ελπίδα ζωής. Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τη φιλανθρωπία της να τις ευλογήσει, με την αδιαπραγμάτευτη όμως προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
5.Κάθε λογική αποδοχής των μεταμοσχεύσεων από την Εκκλησία έχει τρεις άξονες:
α) Η Εκκλησία αισθάνεται μεν το φιλάνθρωπο χρέος της απέναντι στον λήπτη – που έχει ανάγκη να ζήσει – αντιλαμβάνεται όμως περισσότερο τον ρόλο της δίπλα στον δότη- που μπορεί ελεύθερα να προσφέρει. Επ’ ουδενί λόγω και με κανένα τρόπο δεν θυσιάζει τον σεβασμό προς τον δότη στην ανάγκη επιβιώσεως του λήπτη. Ο σκοπός δεν είναι να ζήσει ο λήπτης . ο σκοπός είναι να δώσει ο δότης. Ο λήπτης λαμβάνει θνητό σώμα. Ο δότης δίνει από την αθάνατη ψυχή του. Όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα τόσο μεγαλύτερο είναι το πνευματικό όφελος του δότη από το βιολογικό κέρδος του λήπτη.«Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ) .
β) Η δωρεά οργάνου πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει τη «συνειδητή συναίνεση» του δότη, δηλαδή ο δότης πρέπει εν επιγνώσει ,ελεύθερα και αβίαστα να έχει συγκαταθέσει στην αφαίρεση των οργάνων του, αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρός. Ο δότης πρέπει να ενεργεί ως δωρητής.
γ) Η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σε ατμόσφαιρα αγάπης ,συναλληλίας, ενίοτε αυτοθυσιαστικού φρονήματος, εξόδου από τον κλοιό της φιλαυτίας και φιλοζωίας μας- ποτέ ωφελιμιστικής ή χρησιμοθηρικής λογικής που αποξενώνει τον «δότη» από την προσφορά του.
Κατόπιν τούτων, οι μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ως αφορμή μετάδοσης ζωής σε μερικούς ανθρώπους, κυρίως όμως ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία
η. Οἱ ἐπιφυλάξεις τῆς ᾿Εκκλησίας
( ... )
30) ῾Υπάρχει ὁ κίνδυνος, στὸ ἄμεσο μέλλον, μὲ τὴν χαλαρὴ διεθνῶς ἠθικὴ ἀπέναντι στὴν εὐθανασία καὶ τὴν τάση νομοθετικῆς κατοχυρώσεώς της, οἱ μεταμοσχεύσεις νὰ συνδυασθοῦν μὲ τὴν εὐθανασία. ῎Ετσι, ἄτομα ποὺ θὰ ἐπιλέγουν αὐτὸν τὸν τρόπο τερματισμοῦ τῆς ζωῆς τους ἐνδεχομένως θὰ καθίστανται καὶ δωρητὲς ὀργάνων. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἐπὶ πλέον λόγος ποὺ ἡ νομοθεσία τῶν μεταμοσχεύσεων θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ διαθέτει ὑψηλὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο.
β. Εἰδικὲς ἀρχὲς
( ... )
4. Οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δρόμο του λήπτη σε ελπίδα ζωής. Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τη φιλανθρωπία της να τις ευλογήσει, με την αδιαπραγμάτευτη όμως προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
5.Κάθε λογική αποδοχής των μεταμοσχεύσεων από την Εκκλησία έχει τρεις άξονες:
α) Η Εκκλησία αισθάνεται μεν το φιλάνθρωπο χρέος της απέναντι στον λήπτη – που έχει ανάγκη να ζήσει – αντιλαμβάνεται όμως περισσότερο τον ρόλο της δίπλα στον δότη- που μπορεί ελεύθερα να προσφέρει. Επ’ ουδενί λόγω και με κανένα τρόπο δεν θυσιάζει τον σεβασμό προς τον δότη στην ανάγκη επιβιώσεως του λήπτη. Ο σκοπός δεν είναι να ζήσει ο λήπτης . ο σκοπός είναι να δώσει ο δότης. Ο λήπτης λαμβάνει θνητό σώμα. Ο δότης δίνει από την αθάνατη ψυχή του. Όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα τόσο μεγαλύτερο είναι το πνευματικό όφελος του δότη από το βιολογικό κέρδος του λήπτη.«Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ) .
β) Η δωρεά οργάνου πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει τη «συνειδητή συναίνεση» του δότη, δηλαδή ο δότης πρέπει εν επιγνώσει ,ελεύθερα και αβίαστα να έχει συγκαταθέσει στην αφαίρεση των οργάνων του, αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρός. Ο δότης πρέπει να ενεργεί ως δωρητής.
γ) Η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σε ατμόσφαιρα αγάπης ,συναλληλίας, ενίοτε αυτοθυσιαστικού φρονήματος, εξόδου από τον κλοιό της φιλαυτίας και φιλοζωίας μας- ποτέ ωφελιμιστικής ή χρησιμοθηρικής λογικής που αποξενώνει τον «δότη» από την προσφορά του.
Κατόπιν τούτων, οι μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ως αφορμή μετάδοσης ζωής σε μερικούς ανθρώπους, κυρίως όμως ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία
η. Οἱ ἐπιφυλάξεις τῆς ᾿Εκκλησίας
( ... )
30) ῾Υπάρχει ὁ κίνδυνος, στὸ ἄμεσο μέλλον, μὲ τὴν χαλαρὴ διεθνῶς ἠθικὴ ἀπέναντι στὴν εὐθανασία καὶ τὴν τάση νομοθετικῆς κατοχυρώσεώς της, οἱ μεταμοσχεύσεις νὰ συνδυασθοῦν μὲ τὴν εὐθανασία. ῎Ετσι, ἄτομα ποὺ θὰ ἐπιλέγουν αὐτὸν τὸν τρόπο τερματισμοῦ τῆς ζωῆς τους ἐνδεχομένως θὰ καθίστανται καὶ δωρητὲς ὀργάνων. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἐπὶ πλέον λόγος ποὺ ἡ νομοθεσία τῶν μεταμοσχεύσεων θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ διαθέτει ὑψηλὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο.
Θα προτιμήσουμε, για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη με φλυαρίες, να σχολιάσουμε όσα έχουμε σημειώσει - είναι του γράφοντος - με έντονα (πλάγια) γράμματα (δεν είναι του γράφοντος).
α) κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
Ειλικρινά απορούμε ! Ας μας πουν οι μετέχοντες κατά την θεωρητική εμπέδωσης της συνειδητής και εκούσιας δωρεάς, όσο και κατά την έργω εκτέλεση της μεταμοσχευτικής διαδικασίας, αν είναι σε θέση να γνωρίζουν τι ακριβώς και πώς, προστατεύουν αυτό, που οι ίδιοι αποκαλούν συνείδηση ; Έχουν γνώση, είναι έμπειροι της συνείδησης στην κατάσταση του, όπως τον ονομάζουν, εγκεφαλικού "θανάτου" ; Διότι, όπως οι ίδιοι ομολογούν, ο εγκεφαλικός "θάνατος" δεν είναι θάνατος. Περί αυτού βλέπε (γ) πιο κάτω.
β) «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ).
Εδώ γίνεται απόλυτα ευκρινές πόσον παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες και πώς εκτίθεται άνευ προστασίας η συνείδηση. Διότι το εδάφιο Πρ. κ΄ 35 δεν λέγει μόνο αυτό που προτάσσει, χάριν των πνευματικών αξιών, η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής. Σημειώνουμε, βιοηθικής και όχι θεολογίας. Το πλήρες εδάφιο είναι : 35 πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν.
Οι βιαστές των συνειδήσεων και πλαστογράφοι των πνευματικών αξιών το αλλάζουν επ΄ ωφελεία της Βιοηθικής εις βάρος της Θεολογίας. Ιδού πώς : " ... ούτω αποθνήσκοντας δει αντιλαμβάνεσθαι των ασθενούντων" και τα εξής. Είναι αυτό βιασμός και πλαστογραφία ή δεν είναι ; Διότι μόλις πριν από το Πρ. κ΄ 35 υπάρχει το : 34 αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται.
γ) ἄτομα ποὺ θὰ ἐπιλέγουν αὐτὸν τὸν τρόπο τερματισμοῦ τῆς ζωῆς τους
Εδώ γίνεται λόγος περί του τρόπου επιλογής του θανάτου κατά τον εγκεφαλικό "θάνατο" ! Δηλαδή, έχουμε έναν "θάνατο", με εισαγωγικά, και πρέπει να τον κάνουμε θάνατο άνευ εισαγωγικών !! Βάζουμε και δυο θαυμαστικά. Απορεί κανείς και θαυμάζει. Είναι Έλληνες που τα γράφουν αυτά, ή είναι αλλοδαποί ελληνόφωνες ; Έχουν σχέση με θεολογία ή την έμαθαν, αφού πρώτα θήτευσαν, σε ξένα πανεπιστημιακά θρανία διδασκόμενοι ex cathedra το μάθημα της Βιοηθικής ;
δ) Τέλος, η ερμηνεία-εξήγηση όλων των ανωτέρω έχει επιστέγασμα το : ἡ νομοθεσία τῶν μεταμοσχεύσεων θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ διαθέτει ὑψηλὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο. Αυτό γιατί έχουμε "τὴν χαλαρὴ διεθνῶς ἠθικὴ ἀπέναντι στὴν εὐθανασία", όπως αναφέρουν.
Και πώς να μη την έχουμε; είναι η απάντηση. Οι αντιλαμβανόμενοι των ασθενούντων, παρότι διδάσκουν ότι "θεραπευτήριο" ψυχών είναι η Εκκλησία, φαρμακώνουν τους ασθενείς, τους κάνουν να λησμονούν ότι υπάρχει η Θρησκεία. Η ανάμνηση της Θρησκείας χάνεται, χάνεται όμως και η μνήμη της Εκκλησίας, όσο "ὑψηλὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο" (sic) κι αν διαθέτει. Το συναίσθημα, λέγουν οι θεραπευτές, είναι ένστικτο χαρακτηριστικό των ανώτερων θηλαστικών, έτεροι θεραπευτές λένε ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος με βαθύτατη φιλοσοφική καλλιέργεια, όπως αρκετοί άλλοι, τα περιγραφόμενα θαύματα στα θρησκευτικά και εκκλησιαστικά βιβλία, καλό να τα βλέπουμε σαν μυθολογικές διηγήσεις. Λέγουν, ακόμη, πόσο νοσηρό είναι το φαινόμενο της θρησκειοποίησης και της ιδεολογικοποίησης της εκκλησίας !
Ποιο άλλο, λοιπόν, μπορεί να είναι το ζητούμενο υψηλό ιδεολογικό υπόβαθρο (!), από το να γίνουμε δέκτες της ηθικής των μεταμοσχεύσεων - προϋπόθεση η έργω αποδοχή της θεωρίας του εγκεφαλικού θανάτου - και "οὕτω ἀποθνήσκοντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων" ; Επαναλαμβάνουμε το ερώτημα : Είναι ή δεν είναι τούτο βιασμός των συνειδήσεων και κακοποίηση των πνευματικών αξιών ; Μπορούν να μας απαντήσουν ;
Παραπομπές :
(1) http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2011/05/blog-post_10.html
(2) http://www.iatrikodikaio.com/html/menu/nomothesia/261114_theseis_ithikis_metamosxeusewn.html
(3) http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/bioethics/k0005.htm
(*) Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece
Υστερόγραφο
Δια το «῾Ο ἀποστολικὸς λόγος "ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι" (Α´ ᾿Ιω. γ´ 16) διαλύει κάθε ἀμφιβολία γιὰ τὸ ὅτι ἡ προσφορὰ τῆς ζωῆς, καὶ συνεπῶς καὶ ἡ δωρεὰ σώματος, δὲν εἶναι πράξεις αὐτοκτονίας ἢ εὐθανασίας ...» των Συντακτών της Ειδικής Συνοδικής Επίτροπής Βιοηθικής.
Και πάλι βλέπουμε το μέγεθος κακοποίησης εδαφίου της Καινής Διαθήκης, σύμφωνα με τα ακολουθούντα :
15 πᾶς ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί, καὶ οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωὴν αἰώνιον ἐν ἑαυτῷ μένουσαν. 16 ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι. 17 ὃς δ᾿ ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ; (1 Ιν.)
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα : Είναι ή δεν είναι ανθρωποκτόνος, εκείνος που περιμένει να θανατώσουν οι γιατροί επί της χειρουργικής τράπεζας τον ημιθανή αδελφό του, για να του πάρουν τα όργανα, προκειμένου να ζήσει αυτός ; Είναι αυτό αγάπη ή μήπως υποβολιμαίο μίσος ενδυόμενο την αγάπη ; Θα μας απαντήσουν ή μάταια περιμένουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου