ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ! ΤΗ ΧΘΕΣΙΝ Η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ
Όσο περνά ο καιρός, η επικράτηση στην Ελλάδα «προοδευτικών» ανεθνικών ιδεών, οδηγεί στο να πάψουν να τιμούνται οι ήρωες όπως τους αξίζει
Η πολιτεία όρισε την 13η Οκτωβρίου, ως ημέρα-σύμβολο της έναρξης του Μακεδονικού, ημέρα κατά την οποία σκότωσαν τον Παύλο Μελά. Ο οποίος, μπορεί μεν να μη πρόφτασε να ρίξει «ντουφεκιά», αλλά ο θάνατός του σηματοδότησε την κινητοποίηση του ελληνικού κράτους, παραμερίζοντας την πάγια μέχρι τότε αντίληψη για «μικρή μεν, αλλά τιμίαν Ελλάδα».
Οφείλω να πω, από την προσωπική διήγηση του εγγονού του -επίσης Παύλου Μελά, αξιωματικού και αυτού του ελληνικού στρατού- ο πατέρας του Μιχαήλ Μελάς, διακεκριμένος διπλωμάτης -ο Παύλος γεννήθηκε στη Μασσαλία- ηπειρωτικής καταγωγής από τον Παρακάλαμο Πωγωνίου, τον όρκισε να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Ηπείρου, και προς αυτόν τον σκοπό προσανατολίστηκε.
Με τον γάμο του όμως με την Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Στέφανου Δραγούμη, πείσθηκε, κυρίως από τον Ίωνα, για την δυσκολία του εγχειρήματος απελευθέρωσης της Ηπείρου, η οποία όμως θα επιτυγχανόταν με λιγότερες δυσκολίες, αν απελευθερωνόταν πρώτα η Μακεδονία.
Έτσι, ο Παύλος, γνώστης των πραγμάτων στην Μακεδονία, την οποία επισκεπτόταν κρυφά, στις 18 Αυγούστου 1904 με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας (Μίκης, από το χαϊδευτικό όνομα του γιου του Μιχαήλ, και Ζέζας, από το χαϊδευτικό όνομα της κόρης του Ζωής) επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα κατά των Βουλγάρων και εισήλθε ενόπλως στα μακεδονικά εδάφη..
Να σημειώσω, ότι σε προγενέστερη μυστική επίσκεψή του στην Μακεδονία (τον Φεβρουάριο του 1904), ήταν μαζί με άλλους τρεις αξιωματικούς, εκ των οποίων ο ένας ήταν ο ανθυπολοχαγός Γεώργιος Κολοκοτρώνη, εγγονός του εθνεγέρτη του 1821. Με τον Κολοκοτρώνη, είχαν μονομαχήσει (!) παλαιότερα, με αφορμή μια συνήθη νεανική διαφωνία, αλλ’ η ευθιξία και των δύο δεν τους επέτρεπε να λύσουν την διαφορά τους με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αποφάσισαν να τις λύσουν μονομαχώντας. Ευτυχώς, κανείς εκ των δύο δεν τραυματίστηκε, και το συμβάν έληξε.
Η ευαισθησία του Παύλου, δεν φαίνεται μόνον από το ανωτέρω περιστατικό. Αλλά και από τις επιστολές του προς τη Ναταλία. Λίγο πριν από την αναχώρησή του τής εξομολογήθηκε: «…Αισθάνομαι πολύ, ο δυστυχής, την ευτυχίαν που αφήνω· αισθάνομαι ότι μ’ όλον τον ανήσυχον και νευρικόν χαρακτήραν μου ο βίος ο οποίος μου αρμόζει περισσότερον είναι ο ήσυχος και ο οικογενειακός. Αλλ’ από τινος δεν ηξεύρω τι έπαθα· έγινα όργανον δυνάμεως πολύ μεγάλης, ως φαίνεται, αφού έχει την ισχύν να κατασιγάση όλα τ’ αλλα αισθήματά μου και να με ωθή διαρκώς προς την Μακεδονίαν».
Και από τη Λάρισα συμπλήρωνε με νέο γράμμα προς την σύζυγό του, ωσάν να προαισθανόταν το τέλος του: «…Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλη μου την ψυχήν και με την ιδέαν, ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και εγώ την ακράδαντον πεποίθησιν, ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω την Κυβέρνησιν και την κοινήν γνώμην περί τούτου…».
Στις 13 Οκτωβρίου 1904, ο Παύλος Μελάς, πρωτεργάτης και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, έπεφτε νεκρός από τα πυρά τουρκικού αποσπάσματος που πολιόρκησε το χωριό Στάτιστα (μετέπειτα Παύλος Μελάς προς τιμήν του). Το χωριό περικυκλώθηκε από τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών, καταδιώκοντας άλλον.
Για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του Μελά υπάρχει πλήθος εκδοχών. Μια από τις πιο δημοφιλείς που διαδόθηκε από τις εφημερίδες τις εποχής, διηγείται πως μετά από δίωρη μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του. Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φίλου του, Γεώργιου Στρατινάκη. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η τελευταία του φράση πριν ξεψυχήσει ήταν «Βούλγαρος να μη μείνει».
Ο θάνατος του Μελά, «πείσμωσε» τους Έλληνες αντάρτες και ο αγώνας τους κατά των Βουλγάρων έγινε πιο αποφασιστικός, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η Μακεδονία να απομακρύνη από μέρος των εδαφών της τους επιβουλείς.
Όσο περνά ο καιρός, η επικράτηση στην Ελλάδα «προοδευτικών» ανεθνικών ιδεών, οδηγεί στο να πάψουν να τιμούνται οι ήρωες όπως τους αξίζει. Ας είναι το σημερινό σημείωμα, ένα μνημόσυνο για τον άνδρα, που λόγω της δράσης και αυτού στην Μακεδονία, γράφω στην ελληνική γλώσσα και όχι στην σλάβικη.
Ο Μακεδών
Πηγή: voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου