ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΕΠΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΑ: ΤΩΡΑ ...ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΦΑΒΑΣ... ΚΙ ΑΡΧΙΣΑΝΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΙΛΑΝΕ ΠΕΡΙ ΕΝΟΤΗΤΑΣ...ΟΙ επαγγελματιες ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΙΟΙ! ΠΟΛΙΤΙΚΗ σημαίνει προβλέπω... Εμείς προβλέψαμε! Αυτοί τώρα !Ε,μπορείτε και να καταλάβετε!
ΕΠΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ...ΑΕΡΟΚΟΠΑΝΟΥΣΑΝ... ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ από τέτοια καρογκιοζοπαικτικά υποκείμενα;
Η ΟΔΥΣΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΣΤΗΝ… ΜΗΤΕΡΑ
ΠΑΤΡΙΔΑ
ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ –ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ-ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑΣ 13 ΕΤΩΝ!
ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ… ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ…ΚΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ …ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ …ΗΜΩΝ!
Συγκλονιστική, αποκαλυπτική μαρτυρία μιας παιδούλας της Β. Ηπείρου της Α! τάξης γυμνασίου που καταγράφει σε έκθεσή της!..
Διαβάστε το, είναι ένα πολύ καλά γραμμένο κείμενο για τα μέτρα μιας παιδίσκης… Διαβάστε το .Είναι αβάσταχτο, και ΝΤΡΑΠΕΙΤΕ; ΕΜΕΙΣ ΚΛΑΙΜΕ!
Το κοριτσάκι αυτό, με το αναμφισβήτητο συγγραφικό τάλαντο, επιστήμων πια … δεν άντεξε και επέστρεψε στη Βόρειο Ήπειρο αγωνιζόμενη για την ελευθερία των σκλαβωμένων συμπατριωτών της..
Μας γράφει:
Καθώς ''ξεσκόνιζα τις αναμνήσεις'' των μαθητικών μου χρόνων βρέθηκα μπροστά σε μια έκθεση την οποία είχα γράψει στην α’ γυμνασίου με ελεύθερο θέμα επιλογής μας .Δείτε το παρακαλώ…
Η έκθεσή της:
‘’Θα σας γυρίσω χρόνια πίσω ,περίπου τέσσερα ,ήταν Αύγουστος 1995 , ένα πρωινό η μητέρα μας ανακοίνωσε πως θα πρέπει να αποχωριστούμε το όμορφο χωριό μας το ( Α) για ένα καλύτερο μέλλον .
Δεν πέρασαν αρκετές ημέρες και το μεγάλο και πρωτόγνωρο ταξίδι για τα δύο παιδιά της οικογένειας (Χ) και ( Β) ήταν πλέον γεγονός . Ο προορισμός μας ,η Ζάκυνθος, ένα νησί του Ιονίου, όπου ανέθρεψε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό και τον πολιούχο του νησιού , Άγιο Διονύσιο .
Στην αρχή εγκατασταθήκαμε σε ένα συγγενικό μας σπίτι .Ο μπαμπάς μας ( Κ) δεν άργησε να μας εξασφαλίσει τη δική μας στέγη.Εκείνος είχε μεταβεί στο νησί 1 μήνα πριν ,επί μια εβδομάδα σπίτι του ήταν το καμπαναριό του Αγίου. Διονυσίου! Μαθημένος ήταν από τις κακουχίες, δεν τον έσκιαζαν . Σπλαχνικός πατέρας και γενναιόδωρος άνθρωπος δούλευε μέρα νύχτα να μην μας λείψει τίποτα κάθε σπιθαμή του κορμιού του έχει και ένα σημάδι να μαρτυρεί τα βάσανα και τις αδικίες όπου έχει υποστεί στην 37 χρονη ζωή του .
Η παραμονή μας στο όμορφο νησί μετρούσε ήδη 1 μήνα η νέα σχολική χρόνια άνοιξε τα’’ λευκά φτερά’’ της να αγκαλιάσει τους μαθητές .Εγώ θα πήγαινα Δ’ και ο αδερφός μου Α’ δημοτικού. Η πρώτη ημέρα στο νέο μας σχολείο ήταν αρκετά ΄΄παγερή’’ αν ο καιρός ακόμη ήταν αρκετά ζεστός, σιγά –σιγά αρχίσαμε να εναρμονιζόμαστε στη νέα μας πραγματικότητα αν και δύσκολα στην αρχή.
Περνώντας οι μέρες , οι εγγραφές συνεχίζονταν στο σχολείο μας , νέοι μαθητές και μαθήτριες έκαναν την εμφάνιση τους ανάμεσα τους και αλβανικής καταγωγής . Η δασκάλα μου είχε δυσκολία στο να συνεννοηθεί με τα παιδάκια αλβανικής καταγωγής και με παρότρυνε να της μεταφράσω τα λεγόμενα τους .
Εγώ της απάντησα –μα κυρία δεν γνωρίσω την αλβανική γλώσσα η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική , τι να σας μεταφράσω !
-Άσε τα αστεία (Β) μου απαντάει και κάνε αυτό που σου λέω!
-Μα κυρία πως είναι δυνατόν να ξέρω αλβανικά εγώ είμαι από τη Βόρειο Ήπειρο και όχι από την Αλβανία !
Εκείνη τότε γέλασε γεμάτη ειρωνεία και με επιβλητική φωνή μου λέει - Σήκω επάνω είσαι τιμωρία μέχρι να τελειώσει η ώρα των αγγλικών μικρή ,για να μάθεις να μην λες ψέματα , έτσι σε δίδαξαν οι δικοί σου , τι καλό να περιμένουμε από σένα .
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τη άφρονη δασκάλα. Θυμίζουμε αυτό που είπε ο Καποδίστριας: “ Η κατάρα του έθνους μας είναι οι δάσκαλοι”
Σηκώθηκα δίχως να βγάλω άχνα, στάθηκα στη γωνία με μάτια βουρκωμένα ,δάγκωνα τα χείλη μου να μην με πάρουν τα κλάματα, Άντεξα, όμως τα χείλη μου μάτωσαν εκείνη την ημέρα ,όμως και η καρδία μου την ίδια μοίρα είχε.
Την επομένη ο πατέρας μου εξαγριωμένος με συνόδευσε στο σχολείο να ζητήσει εξηγήσεις από την (δασκάλα) εκείνη είπε πως - παρεξήγησα την κατάσταση..και κάπως έτσι έκλεισε το θέμα..
Για να ανοίξει ένα νέο όμως αυτή τη φορά από τους συμμαθητές μου...Η ώρα του διαλύματος ήταν μαρτυρική για μένα και τον αδελφό μου, συνεχώς μας χλεύαζαν και μας αποκαλούσαν παλιό-αλβανάκια . Οι δάσκαλοι απαθείς στο θέαμα δεν τους καίγονταν καρφί ...αυτό συνεχίζονταν επί δυο μήνες , οι γονείς μας δεν γνώριζαν κάτι , δεν τους το είπαμε, δεν θέλαμε να τους στενοχωρήσουμε , δούλευαν με δυο και τρεις δουλειές να τα βγάλουν πέρα , που καιρός και για άλλες στενοχώριες .
Μόνα μας με τον αδερφό μου διανύαμε σχεδόν 1χιλ. καθημερινά να φτάσουμε στο σχολειό. Στο σχόλασμα δεν γνωρίσαμε την ζεστή αγκαλιά να μας περιμένει στην αυλόπορτα του σχολείου όπως όλα τα άλλα παιδάκια ...Ως μεγαλύτερη είχα αναλάβει εγώ τη σκυτάλη της ‘’ μητέρας’’,παίρνοντας από τον χέρι τον μικρο μου αδερφό γυρνάγαμε στο σπίτι .
Ένα σπίτι κρύο , παγερό δίχως φωνές, δίχως τη ζεστή φωνή της μάνας να μας περιμένει στο κατώφλι του σπιτιού .Τελειώναμε γρήγορα- γρήγορα τα καθήκοντα, τα οποία μας είχαν αναθέσει οι δάσκαλοι μας για την επόμενη ημέρα και αμέσως σκαρφαλώναμε σε ένα ψηλό δέντρο, με θέα το δρόμο ,εκεί ,είχαμε τη δυνατότητα να αγναντεύομαι με υπομονή και επιμονή το λεωφορείο που θα γύρναγε τη μαμά μας από τη δουλειά, 16:05 το απόγευμα έδειχναν οι δείκτες του ρολογιού..
Αχ Θεέ μου πόσο λησμονήσαμε την πατρίδα μας, τη Βόρειο Ήπειρο , εκεί , νοιώθαμε τόσο ξέγνοιαστοι,χαρούμενοι -συχνά αναπολούσαμε το παρελθόν με τον μικρό μου αδερφό (Χ)... και κάπως έτσι κυλούσε η καθημερινότητα μας...
Τα χειρότερα δεν άργησαν να ‘ρθούν τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο , συμμαθητές , κατά τη διάρκεια της διαδρομής σπίτι - σχολείο άρχισαν να μας πετροβολούν και να μας χλευάζουν με πολύ άσχημο τρόπο .Η κατάσταση είχε ξεφύγει πια , αναγκαστήκαμε να το αναφέρουμε στον διευθυντή εκείνος δεν έδειξε καμιά ευαισθησία ...ταραγμένη κάθισα στο θρανίο η δασκάλα μου με πλησίασε και με ρώτησε τι μου συμβαίνει ..της εξήγησα ...
Εκείνη , το μόνο που μπόρεσε να ξεστομίσει είναι : Να δώσω τόπο στην οργή και να μην προκαλώ τους συμμαθητές με τις δηλώσεις μου- ότι δεν είμαι Αλβανίδα αλλά βορειοηπειρώτισσα - να μου συμπεριφέρονται αρνητικά..
Να που βγήκα και κατηγορούμενη στην τελική! ΕΓΏ Αλβανίδα ΌΧΙ δεν θα συμφωνήσω μαζί σας κυρία , ο πατέρας ήταν αυτός που ύψωσε την ελληνική σημαία με φόβο την ίδια του τη ζωή, ο πατέρας μου ήταν αυτός όπου φυλακίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια για αυτή τη σημαία κυρία, την γαλανόλευκη την ΕΛΛΗΝΙΚΗ και εσείς μου λέτε να συμβιβαστώ να πω ότι είμαι Αλβανίδα ΕΓΏ κυρία ,.. Ποτέ ..
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Αυτό είναι το μεγαλείο του λαού της Β. Ηπείρου... του μόνου στη δύση που εξακολουθεί να είναι σκλαβωμένο! Ας όψονται τα μπάσταρδα της πολιτικής μας σήμερα Βενιζέλο-Σαμαράς κι άλλοι όρχεις!
Τρέχοντας φεύγω από την τάξη με δάκρυα στα μάτια, να ποτίζουν την διψασμένη μου ψυχή και καρδιά για ψίχουλα αγάπης χωρίς να κοιτάω πίσω μου . Για πότε έφτασα στο σπίτι ακόμη δεν το θυμάμαι ,εκεί , βρήκα τον πατέρα μου, μόλις είχε γυρίσει από την δουλεία , γεμάτος αίματα ''δήμιος των βο'ι'δών και αιγοπροβάτων'' .
Ο πατέρας μου είναι σκληρός χαρακτήρας ,αλλά πάνω απ’όλα υπεραγαπάει τα παιδιά του. Δεν άντεξε , αμέσως έτρεξε κρατώντας με σφικτά από το χέρι, προσπαθούσε να με καθησυχάσει - σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα που τα παιδιά του υπέστησαν τέτοια ταπείνωση έλεγε με αγριεμένη φωνή - να θυμάσαι την σημερινή ημέρα κόρη μου, μου είπε.. ήταν 21 Νοέμβρη 1995 παραμονή των γενεθλίων μου .
Τόπε και το κανε , έδωσε σε όλους ένα γερό μάθημα όπου θα το θυμούνται ακόμη και σήμερα ,το δέντρο στην αυλή του σπιτιού τους ακόμη θα αγκομαχεί από το βάρος των παιδιών όπου έδεσε εκεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας . Οι γονείς των παιδιών ζήτησαν συγνώμη για την συμπεριφορά τους και το συμβάν θεωρήθηκε λήξαν μια για πάντα .
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Η παιδούλα δεν το διευκρινίζει στην έκθεσή της. Συμπεραίνουμε πως ο λεβέντης πατέρας της μάζεψε τα παιδιά του σχολείου και τα έδεσε σε κάποιο δένδρο..Θα είχε μαζί του και καμιά τριχιά… Πλην όμως η πράξη του είχε αποτέλεσμα ..Κι αυτά συμβαίνουν στη Ζάκυνθο! Φανταστικό!
Αλλά όχι για μένα , για πάντα θα μείνει καρφωμένο στην καρδιά και την ψυχή μου ως λαβωματιά που ακόμη αιμορραγεί και στάζει αίμα για αυτή τη γη ,τη Βόρειο Ήπειρο , την Πατρίδα μου, την Πατρίδα μας!”
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Εμείς κλάψαμε πολλές φορές , κατά την ηλεκτρονική επεξεργασία του κειμένου αυτού μέχρις ότου το αναρτήσουμε Έχει σάμπως καμιά σημασία τι θα κάνετε εσείς… ; Οι Βορειοηπειρώτες, τα αδέρφια μας που κρατάνε επί αιώνες τα μετερίζια τους συνεχίζουν και σήμερα να πονάνε…να πληγώνονται. Εξακολουθούν να είναι σκλαβωμένοι… οι μόνοι από τους Πανέλληνες. Ντροπή για όλους μας!
ΕΠΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ...ΑΕΡΟΚΟΠΑΝΟΥΣΑΝ... ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ από τέτοια καρογκιοζοπαικτικά υποκείμενα;
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
Η ΟΔΥΣΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΣΤΗΝ… ΜΗΤΕΡΑ
ΠΑΤΡΙΔΑ |
ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΣΤΗΝ Β.ΗΠΕΙΡΟ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΗ.Ν ΕΛΛΗΝΙΚΗ!.. ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ...ΕΧΟΥΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΤΗ Β.ΗΠΕΙΡΟ! |
ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ… ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ…ΚΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ …ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ …ΗΜΩΝ!
Συγκλονιστική, αποκαλυπτική μαρτυρία μιας παιδούλας της Β. Ηπείρου της Α! τάξης γυμνασίου που καταγράφει σε έκθεσή της!..
Διαβάστε το, είναι ένα πολύ καλά γραμμένο κείμενο για τα μέτρα μιας παιδίσκης… Διαβάστε το .Είναι αβάσταχτο, και ΝΤΡΑΠΕΙΤΕ; ΕΜΕΙΣ ΚΛΑΙΜΕ!
Το κοριτσάκι αυτό, με το αναμφισβήτητο συγγραφικό τάλαντο, επιστήμων πια … δεν άντεξε και επέστρεψε στη Βόρειο Ήπειρο αγωνιζόμενη για την ελευθερία των σκλαβωμένων συμπατριωτών της..
Μας γράφει:
Καθώς ''ξεσκόνιζα τις αναμνήσεις'' των μαθητικών μου χρόνων βρέθηκα μπροστά σε μια έκθεση την οποία είχα γράψει στην α’ γυμνασίου με ελεύθερο θέμα επιλογής μας .Δείτε το παρακαλώ…
Η έκθεσή της:
‘’Θα σας γυρίσω χρόνια πίσω ,περίπου τέσσερα ,ήταν Αύγουστος 1995 , ένα πρωινό η μητέρα μας ανακοίνωσε πως θα πρέπει να αποχωριστούμε το όμορφο χωριό μας το ( Α) για ένα καλύτερο μέλλον .
Δεν πέρασαν αρκετές ημέρες και το μεγάλο και πρωτόγνωρο ταξίδι για τα δύο παιδιά της οικογένειας (Χ) και ( Β) ήταν πλέον γεγονός . Ο προορισμός μας ,η Ζάκυνθος, ένα νησί του Ιονίου, όπου ανέθρεψε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό και τον πολιούχο του νησιού , Άγιο Διονύσιο .
Στην αρχή εγκατασταθήκαμε σε ένα συγγενικό μας σπίτι .Ο μπαμπάς μας ( Κ) δεν άργησε να μας εξασφαλίσει τη δική μας στέγη.Εκείνος είχε μεταβεί στο νησί 1 μήνα πριν ,επί μια εβδομάδα σπίτι του ήταν το καμπαναριό του Αγίου. Διονυσίου! Μαθημένος ήταν από τις κακουχίες, δεν τον έσκιαζαν . Σπλαχνικός πατέρας και γενναιόδωρος άνθρωπος δούλευε μέρα νύχτα να μην μας λείψει τίποτα κάθε σπιθαμή του κορμιού του έχει και ένα σημάδι να μαρτυρεί τα βάσανα και τις αδικίες όπου έχει υποστεί στην 37 χρονη ζωή του .
Η παραμονή μας στο όμορφο νησί μετρούσε ήδη 1 μήνα η νέα σχολική χρόνια άνοιξε τα’’ λευκά φτερά’’ της να αγκαλιάσει τους μαθητές .Εγώ θα πήγαινα Δ’ και ο αδερφός μου Α’ δημοτικού. Η πρώτη ημέρα στο νέο μας σχολείο ήταν αρκετά ΄΄παγερή’’ αν ο καιρός ακόμη ήταν αρκετά ζεστός, σιγά –σιγά αρχίσαμε να εναρμονιζόμαστε στη νέα μας πραγματικότητα αν και δύσκολα στην αρχή.
Περνώντας οι μέρες , οι εγγραφές συνεχίζονταν στο σχολείο μας , νέοι μαθητές και μαθήτριες έκαναν την εμφάνιση τους ανάμεσα τους και αλβανικής καταγωγής . Η δασκάλα μου είχε δυσκολία στο να συνεννοηθεί με τα παιδάκια αλβανικής καταγωγής και με παρότρυνε να της μεταφράσω τα λεγόμενα τους .
Εγώ της απάντησα –μα κυρία δεν γνωρίσω την αλβανική γλώσσα η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική , τι να σας μεταφράσω !
-Άσε τα αστεία (Β) μου απαντάει και κάνε αυτό που σου λέω!
-Μα κυρία πως είναι δυνατόν να ξέρω αλβανικά εγώ είμαι από τη Βόρειο Ήπειρο και όχι από την Αλβανία !
Εκείνη τότε γέλασε γεμάτη ειρωνεία και με επιβλητική φωνή μου λέει - Σήκω επάνω είσαι τιμωρία μέχρι να τελειώσει η ώρα των αγγλικών μικρή ,για να μάθεις να μην λες ψέματα , έτσι σε δίδαξαν οι δικοί σου , τι καλό να περιμένουμε από σένα .
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τη άφρονη δασκάλα. Θυμίζουμε αυτό που είπε ο Καποδίστριας: “ Η κατάρα του έθνους μας είναι οι δάσκαλοι”
Σηκώθηκα δίχως να βγάλω άχνα, στάθηκα στη γωνία με μάτια βουρκωμένα ,δάγκωνα τα χείλη μου να μην με πάρουν τα κλάματα, Άντεξα, όμως τα χείλη μου μάτωσαν εκείνη την ημέρα ,όμως και η καρδία μου την ίδια μοίρα είχε.
Την επομένη ο πατέρας μου εξαγριωμένος με συνόδευσε στο σχολείο να ζητήσει εξηγήσεις από την (δασκάλα) εκείνη είπε πως - παρεξήγησα την κατάσταση..και κάπως έτσι έκλεισε το θέμα..
Για να ανοίξει ένα νέο όμως αυτή τη φορά από τους συμμαθητές μου...Η ώρα του διαλύματος ήταν μαρτυρική για μένα και τον αδελφό μου, συνεχώς μας χλεύαζαν και μας αποκαλούσαν παλιό-αλβανάκια . Οι δάσκαλοι απαθείς στο θέαμα δεν τους καίγονταν καρφί ...αυτό συνεχίζονταν επί δυο μήνες , οι γονείς μας δεν γνώριζαν κάτι , δεν τους το είπαμε, δεν θέλαμε να τους στενοχωρήσουμε , δούλευαν με δυο και τρεις δουλειές να τα βγάλουν πέρα , που καιρός και για άλλες στενοχώριες .
Μόνα μας με τον αδερφό μου διανύαμε σχεδόν 1χιλ. καθημερινά να φτάσουμε στο σχολειό. Στο σχόλασμα δεν γνωρίσαμε την ζεστή αγκαλιά να μας περιμένει στην αυλόπορτα του σχολείου όπως όλα τα άλλα παιδάκια ...Ως μεγαλύτερη είχα αναλάβει εγώ τη σκυτάλη της ‘’ μητέρας’’,παίρνοντας από τον χέρι τον μικρο μου αδερφό γυρνάγαμε στο σπίτι .
Ένα σπίτι κρύο , παγερό δίχως φωνές, δίχως τη ζεστή φωνή της μάνας να μας περιμένει στο κατώφλι του σπιτιού .Τελειώναμε γρήγορα- γρήγορα τα καθήκοντα, τα οποία μας είχαν αναθέσει οι δάσκαλοι μας για την επόμενη ημέρα και αμέσως σκαρφαλώναμε σε ένα ψηλό δέντρο, με θέα το δρόμο ,εκεί ,είχαμε τη δυνατότητα να αγναντεύομαι με υπομονή και επιμονή το λεωφορείο που θα γύρναγε τη μαμά μας από τη δουλειά, 16:05 το απόγευμα έδειχναν οι δείκτες του ρολογιού..
Αχ Θεέ μου πόσο λησμονήσαμε την πατρίδα μας, τη Βόρειο Ήπειρο , εκεί , νοιώθαμε τόσο ξέγνοιαστοι,χαρούμενοι -συχνά αναπολούσαμε το παρελθόν με τον μικρό μου αδερφό (Χ)... και κάπως έτσι κυλούσε η καθημερινότητα μας...
Τα χειρότερα δεν άργησαν να ‘ρθούν τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο , συμμαθητές , κατά τη διάρκεια της διαδρομής σπίτι - σχολείο άρχισαν να μας πετροβολούν και να μας χλευάζουν με πολύ άσχημο τρόπο .Η κατάσταση είχε ξεφύγει πια , αναγκαστήκαμε να το αναφέρουμε στον διευθυντή εκείνος δεν έδειξε καμιά ευαισθησία ...ταραγμένη κάθισα στο θρανίο η δασκάλα μου με πλησίασε και με ρώτησε τι μου συμβαίνει ..της εξήγησα ...
Εκείνη , το μόνο που μπόρεσε να ξεστομίσει είναι : Να δώσω τόπο στην οργή και να μην προκαλώ τους συμμαθητές με τις δηλώσεις μου- ότι δεν είμαι Αλβανίδα αλλά βορειοηπειρώτισσα - να μου συμπεριφέρονται αρνητικά..
Να που βγήκα και κατηγορούμενη στην τελική! ΕΓΏ Αλβανίδα ΌΧΙ δεν θα συμφωνήσω μαζί σας κυρία , ο πατέρας ήταν αυτός που ύψωσε την ελληνική σημαία με φόβο την ίδια του τη ζωή, ο πατέρας μου ήταν αυτός όπου φυλακίστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια για αυτή τη σημαία κυρία, την γαλανόλευκη την ΕΛΛΗΝΙΚΗ και εσείς μου λέτε να συμβιβαστώ να πω ότι είμαι Αλβανίδα ΕΓΏ κυρία ,.. Ποτέ ..
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Αυτό είναι το μεγαλείο του λαού της Β. Ηπείρου... του μόνου στη δύση που εξακολουθεί να είναι σκλαβωμένο! Ας όψονται τα μπάσταρδα της πολιτικής μας σήμερα Βενιζέλο-Σαμαράς κι άλλοι όρχεις!
Τρέχοντας φεύγω από την τάξη με δάκρυα στα μάτια, να ποτίζουν την διψασμένη μου ψυχή και καρδιά για ψίχουλα αγάπης χωρίς να κοιτάω πίσω μου . Για πότε έφτασα στο σπίτι ακόμη δεν το θυμάμαι ,εκεί , βρήκα τον πατέρα μου, μόλις είχε γυρίσει από την δουλεία , γεμάτος αίματα ''δήμιος των βο'ι'δών και αιγοπροβάτων'' .
Ο πατέρας μου είναι σκληρός χαρακτήρας ,αλλά πάνω απ’όλα υπεραγαπάει τα παιδιά του. Δεν άντεξε , αμέσως έτρεξε κρατώντας με σφικτά από το χέρι, προσπαθούσε να με καθησυχάσει - σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα που τα παιδιά του υπέστησαν τέτοια ταπείνωση έλεγε με αγριεμένη φωνή - να θυμάσαι την σημερινή ημέρα κόρη μου, μου είπε.. ήταν 21 Νοέμβρη 1995 παραμονή των γενεθλίων μου .
Τόπε και το κανε , έδωσε σε όλους ένα γερό μάθημα όπου θα το θυμούνται ακόμη και σήμερα ,το δέντρο στην αυλή του σπιτιού τους ακόμη θα αγκομαχεί από το βάρος των παιδιών όπου έδεσε εκεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας . Οι γονείς των παιδιών ζήτησαν συγνώμη για την συμπεριφορά τους και το συμβάν θεωρήθηκε λήξαν μια για πάντα .
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Η παιδούλα δεν το διευκρινίζει στην έκθεσή της. Συμπεραίνουμε πως ο λεβέντης πατέρας της μάζεψε τα παιδιά του σχολείου και τα έδεσε σε κάποιο δένδρο..Θα είχε μαζί του και καμιά τριχιά… Πλην όμως η πράξη του είχε αποτέλεσμα ..Κι αυτά συμβαίνουν στη Ζάκυνθο! Φανταστικό!
Αλλά όχι για μένα , για πάντα θα μείνει καρφωμένο στην καρδιά και την ψυχή μου ως λαβωματιά που ακόμη αιμορραγεί και στάζει αίμα για αυτή τη γη ,τη Βόρειο Ήπειρο , την Πατρίδα μου, την Πατρίδα μας!”
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ: Εμείς κλάψαμε πολλές φορές , κατά την ηλεκτρονική επεξεργασία του κειμένου αυτού μέχρις ότου το αναρτήσουμε Έχει σάμπως καμιά σημασία τι θα κάνετε εσείς… ; Οι Βορειοηπειρώτες, τα αδέρφια μας που κρατάνε επί αιώνες τα μετερίζια τους συνεχίζουν και σήμερα να πονάνε…να πληγώνονται. Εξακολουθούν να είναι σκλαβωμένοι… οι μόνοι από τους Πανέλληνες. Ντροπή για όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου