ΕΥΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ...ΑΠΟΓΥΜΝΩΤΙΚΟΣ Ο ΓΕΡΟ-ΝΙΚΟΣ

O Nίκος Μαστοράκης για το βλαχομπαρόκ της παραλιακής

 Lifestyle

Φωτιά και λάβρα ο Νίκος Μαστοράκης, σχολιάζει με το δικό του τρόπο τα όσα διαδραματίζονται στη παραλιακή.

ΦΟΡΑΕΙ ακριβο Καρτιέ, εχει το αβρο της χερι εξω από το παραθυρο του μαυρου RAV, το χερι αυτό κραταει τσιγαρο που το τιναζει συχνα στο μεγαλο τασακι της παραλιακης και τελικα το πεταει με υφος μπλαζε σα να λεει «δικη μου η λεωφορος, την κανω ο,τι θελω».

Το χερι με το Καρτιε αποσυρεται για λιγο, το βλεμμα μου το ακολουθει και κανει ζουμ. Το χερι επιδιδεται σε δακτυλικη εξεταση μυτης, εντονη ανασκαφη ενός λεπτου, και ξαναβγαινει με αντιχειρα και δεικτη σε αεναη ημικυκλικη κινηση για να ολοκληρωθει τελικα το μπαλακι που θα καταληξει κι αυτό στην ασφαλτο. Τυχερος αυτος που την περιμενει σπιτι για να φιλησει τα κρινοδαχτυλα της. Γυναικα Μπλιαχ.

ΜΑΣΟΥΛΑΕΙ τυροπιτα, εννια το πρωϊ. Αξυριστος και μουστακαλης σε πανβρωμικο ημικοκκινο Οπελ. Τζαμια λεκιασμενα, παρμπριζ αδιαφανες από πασης φυσεως κιτρινωπες ουσιες. Ειμαι ακριβως πλαϊ του και προσπαθω να καταγραψω το σκουπιδαριο του πισω καθισματος αλλα παραιτουμαι -- από αηδια κι αγωνια. Εκεινος τελειωνει την τυροπιτα, βγαζει τα γυαλια ηλιου και τα καθαριζει με τα λαδωμενα του δαχτυλα, τα ξαναβαζει ευτυχης, αντιλαμβανεται όμως ότι τα δαχτυλα του είναι λιγδιασμενα και τα σκουπιζει στο πυκνο του μουστακι που εχει ηδη υπολειμματα τυροπιτας. Καταπινει την τελευταια μπουκια, βγαζει μισο κεφαλι εξω από το παραθυρο και εκτοξευει μια παχεια ροχαλα στον φιλοξενο (για ροχαλες και αποτσιγαρα) δρομο. Αντρας Μπλιαχ.

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ των νοτιων προαστειων, μεταναστης εδω και χρονια στον Αλιμο, κανω οπτικη περιηγηση στην παραλιακη. Τιγκα στις παρανομες αφισες. Φατσες κολλημένες σε κολωνες, κολωνακια, δεντρα, τοιχους, διαχωριστικα. Οργιο κακογουστιας για την προβολη μικροεπιχειρησεων, μικροτραγουδιστων, μικροαπολα. Μονο οι μικροπαιδοφιλοι λειπουν αλλα, με τετοια ασυδοσια, οπου να'ναι θα κολλησουν κι εκεινοι τις δικες τους αφισες. Το παραδοξο είναι πως ολες αυτές οι φατσες, μετα από επεξεργασια photoshop, εχουν ένα παγωμενο χαμογελο που όταν σουρουπωνει, σε τρομαζει. Χαμογελα χωρις ρυτιδες, πνιγμενα στο καυσαεριο, σκισμενα στις ακρες, περιμενουν την αποφραδα μερα που ο αλλοδαπος θα τα ξηλωσει για να κολλησει στη θεση τους άλλα, πιο φρεσκα χαμογελα,. Κι ενώ εκει ψηλα, στις κολωνες, μειδια η ψευτογκλαμουρια στριπτιζαδικων και ξενυχταδικων, στους προποδες του διαχωριστικου διαζωματος, διογκωνεται το νεκροταφειο της γοπας με αποτσιγαρα που δεν εχουν καθαριστει τα τελευταια δυο χρονια. City Μπλιαχ.

ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ τα ματια σ' όλα αυτά επειδη μας πληγωνουν και μας αλλαζουν και μαζι τους γινομαστε κι εμεις κάθε μερα χειροτεροι. Κλεινουμε τ' αυτια μας στην κακοφωνια των δικυκλων και της κορνας, κλεινουμε τη μυτη στο ακαυστο πετρελαιο των φορτηγων, κλεινουμε τη συνειδηση μας στα ασυνειδητα ΜΜΕ. Το να βλεπεις, να ακους, να νιωθεις, να μυριζεις, να σκεφτεσαι, μπορει τελικα να είναι ολεθριο για την υγεια σου. Πώς και δεν σκεφτηκαν να κολλησουν προειδοποιητικες ταινιες στο πακετο της καθημερινοτητας μας;