ΙΔΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ!
Κάποτε στούς μεγάλους διωγμούς τῶν Χριστιανῶν,
σέ ἕνα ἀπό τά μαρτύρια τούς ἔκαιγαν ζωντανούς!
Τώρα στούς ἔσχατους καιρούς,
θέλουν νά μᾶς καῖνε ἀκόμα καί νεκρούς!
σέ ἕνα ἀπό τά μαρτύρια τούς ἔκαιγαν ζωντανούς!
Τώρα στούς ἔσχατους καιρούς,
θέλουν νά μᾶς καῖνε ἀκόμα καί νεκρούς!
Ἡ Νέα Ἐποχή τοῦ Διαβόλου καί τῶν Ἀντιχρίστων, ὠς γνωστόν, βλασφημεῖ κατά τοῦ Θεοῦ μέ κάθε τρόπο καί μέσο, προκειμένου νά διαλύσει τήν Ὀρθοδοξία καί νά ρημάξει τίς ἀνθρώπινες ψυχές, γιά χρῆμα καί πρόσκαιρη ἐπίγεια δόξα. Ἕνα ἀπό τά «ἐπινοήματά» της πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει τά τελευταῖα χρόνια καί μάλιστα μέ Νόμο, εἶναι καί ἡ «καύση» τῶν νεκρῶν!
Ἔχοντας ὑπόψιν σημαντικά κείμενα πού εἴτε γράφτηκαν, εἴτε κηρύχθηκαν ἀπό Πατέρες, Θεολόγους καί ἄλλους ἀξιόλογους πιστούς κατά καιρούς, παραθέτω ἕνα φτωχό ἀλλά χρήσιμο γιά τούς ἁπλούς πιστούς, ἐπιχειρηματολόγιο. Τό ἐπιχειρηματολόγιο αὐτό, συμμαζεύει σύντομα τή θέση τῆς Ἐκκλησίας μας κυρίως καί τῶν πιστεύω μας, ἀντικρούοντας τήν ξενόφερτη-αἱρετική «καύση» τῶν νεκρῶν καί ἀνατρέπει τήν ὁποιαδήποτε συγκατάβαση ἀπό μέρους τῶν εὐσυνείδητων Χριστιανῶν. Ταυτόχρονα, ἐνημερώνει ὅσους δέν γνωρίζουν τήν βαρύτητα τοῦ θέματος ἤ ἀμέλησαν νά ἐνδιαφερθοῦν μέ τήν χρήζουσα ζέση πίστεως καί πιό σφαιρικά, γιά τό ἐν λόγῳ θέμα.
Ὁ Χριστός ἐτάφη, τό ἴδιο καί ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι (ἐξαιροῦνται αὐτοί πού μαρτύρησαν διά πυρός ἤ φαγώθηκαν ἀπό ἄγρια ζῶα ἤ παραπέταξαν σέ ἄγνωστα σημεῖα κλπ.).
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, δέν θά εἴχαμε μεταστάσεις Ἁγίων καί τῆς Παναγίας, ἀλλά οὔτε θά ἔχουμε πιθανές μεταστάσεις μελλοντικῶν Ἁγίων.
Ὅλοι οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια σύμφωνα μέ τήν Ἱερά Παράδοση, θάπτονταν μέ εὐλάβεια καί τιμή.
Ἀκόμη καί στήν ἀρχαία Ἑλληνική παράδοση τοῦ τόπου μας, οἱ πρόγονοί μας ἄν καί εἰδωλολάτραι, τιμοῦσαν ἰδιαιτέρως τούς νεκρούς τους καί ἡ καύση θεωρεῖτο ἱεροσυλία καί ἔλλειψη τιμῆς τῶν νεκρῶν. Χάριτι μάλιστα τῆς ταφῆς, ἔχουν βρεθεῖ ἀρχαῖοι τάφοι σέ διάφορα σημεῖα τῆς Ἑλλάδας, καί μαζί μέ αὐτούς, «ἀναστήθηκαν» μεγάλα κεφάλαια τῆς μακραίωνης ἱστορίας μας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅπως ἐπί παραδείγματι οἱ Μακεδονικοί Τάφοι τῆς πολυπαθούσης Μακεδονίας μας πού καπηλεύονται οἱ Σκοπιανοί, μέ τήν «εὐγενική χορηγία» τῶν ὑποστηρικτῶν τους καί ἀνθελλήνων ἰμπεριαλιστῶν.
Καί πρίν τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, στήν Παλαιά Διαθήκη, δέν ὑπῆρχε καύση νεκρῶν τῶν πιστῶν τοῦ Θεοῦ, τἠν ὁποία ἀντίθετα συναντοῦμε ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων σέ παγανιστικές-μαγικές τελετές σέ περίπτωση θανάτου ἤ σέ ἀνθρωποθυσίες σέ λατρεῖες δαιμονικῶν θεοτήτων, μέ καύσεις ζώντων ἀνθρώπων!
Τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο λάβαμε στό Βάπτισμα μέ τό Ἅγιον Χρίσμα. Πῶς γίνεται νά τό πυρπολοῦμε καί νά τό βεβηλώνουμε; Ἕνα ἄψυχο κτίριο πού θεωρεῖται σημαντικό, ἡ Πολιτεία δέν τό κατεδαφίζει, οὔτε τό καίει. Ἀντίθετα, τό χαρακτηρίζει «διατηρητέο», τό ἀνακαινίζει καί σέ κάποιες περιπτώσεις τό ἀναμορφώνει πρός ἐπαναλειτουργία (πχ ὠς μουσεῖο, βιβλιοθήκη, πινακοθήκη κλπ). Πῶς τό σῶμα πού εἶναι ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, εἰκόνα Θεοῦ, μέ τό μυρωμένο μέτωπο, τό κάνουμε στάχτη ὡς ἐμπρηστές ἀφειδῶς καί ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ;
Στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε μέ τά γήινα σώματά μας, ἑπομένως, ἡ καύση τους ἀποτελεῖ ἔμεση ἄρνηση τοῦ δόγματος τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, τά ὁποῖα ἐμπαίζουμε συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα.
Ἡ φωτιά στήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν δικαιοσύνη, τήν ὀργή καί τήν τιμωρία- τήν παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ὅπως στά Σόδομα καί Γόμορρα γιά παράδειγμα. Ἐπίσης, εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν αἰώνια κόλαση καί τό πῦρ της.
Ὁ Χριστός ταπεινώθηκε. Ἀπό Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, πῆρε ἀνθρώπινο σῶμα, ἔζησε, ἔδρασε, θαυματούργησε, ἔπαθε καί ἀναστήθηκε μέ αὐτό, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἐνῶ λοιπόν ὁ Ὕψιστος μᾶς τίμησε μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα πού πῆρε, ἐμεῖς θά κάψουμε τό δικό μας πού εἶναι δημιουργία Του καί εἰκόνα Του;
Ἄν ἔκαιγαν τούς νεκρούς, ὁ Χριστός καί ἄλλοι Ἅγιοι μέχρι σήμερα, δέν θά ἔκαναν θαύματα ἀναστάσεως. Κι ἔτσι, ὄχι μόνο δέν θά εἶχαν δεύτερη εὐκαιρία ζωῆς χιλιάδες ἀναστημένοι, ἀλλά δέν θά πίστευαν λόγῳ τῆς μεγάλης βαρύτητας αὐτῶν τῶν θαυμάτων, ἑκατομμύρια πιθανόν ἀνθρώπων ἀνά τούς αἰῶνας κι οὔτε θά ἐνισχυόταν ἡ πίστη μας τό ἴδιο χωρίς αὐτά (ἡ ἀνάσταση νεκροῦ, θεωρεῖται ἴσως τό μεγαλύτερο θαῦμα ἀπό ὅλο τό φάσμα θαυμάτων, εὔλογα, γιατί ἀποτελεῖ ὑπόσχεση αἰωνιότητος κι ἀθανασίας),
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, δέν θά εἴχαμε χιλιάδες ἅγια λείψανα πού εὐωδιάζουν, θαυματουργοῦν καί ἐνισχύουν τήν πίστη μας καί πού ἀκόμη φέρνουν στήν ὁδό σωτηρίας καί ἀπίστους.
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, θά ἐκλείψουν καί ἅγια λείψανα μελλοντικῶν Ἁγίων πού θά ζήσουν στήν ἀνθρωπότητα μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων!
Ὁ Κύριος μᾶς ἔπλασε ἀπό τήν γῆ καί στήν γῆ εἶναι φυσικό νά ἐπιστρέψουμε. Ἑπομένως, ἡ γῆ εἶναι ὁ φυσικός μας τάφος. Ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἡ κατάληξή μας εἶναι παρά φύσιν .
Τό σῶμα μας φυσικῷ τῷ τρόπῳ ἀποσυντίθεται, δηλαδή ἄς τό ποῦμε ἁπλά: αὐτοδιαλύεται. Κι ἑπομένως, ἡ παρέμβαση καταστροφῆς του μέ πῦρ, ἀποτελεῖ περιττή καί παρά φύσιν διαδικασία, ἐπίσης μακάβρια, τρομακτική καί ἀποκρουστική.
Ὅμως, ὑπάρχει καί μεταφυσική ἑρμηνεία τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ νεκροῦ σώματος στήν γῆ. Θάβεται ἕνας σπόρος καί ἀνασταίνεται ἕνα καρποφόρο φυτό ἤ δέντρο. Στόν ἄνθρωπο θάβεται ὁ θάνατος μέ τό νεκρό σῶμα (νικᾶται) καί ἀνασταίνεται ἡ αἰώνιος ζωή πεπληρωμένη μέ τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μήν ξεχνᾶμε γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅτι ὁ Χριστός ὅταν πέθανε, μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα Του ἐπί τρεῖς ἡμέρες ἐκήρυττε στόν Ἅδη κι ἐκεῖ ἀνέστησε μαζί Του στήν αἰώνιο ζωή, ὅσους μετανόησαν καί Τόν πίστεψαν.
Μέ τήν καύση συμβαίνουν δύο τινά: α) Διατηροῦμε τήν στάχτη σέ ἀγγεῖο σά νά εἴμαστε ἐμεῖς ὁ Πλάστης τοῦ κεκοιμημένου κι αὐτός κτῆμα μας. Αὐτό ἀποτελεῖ ὑπερηφάνεια, γιατί δέν ἀποδεχόμαστε τόν θάνατό του κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου γιά αὐτόν καί τήν ἀπώλειά του στήν ζωή μας καί θέλουμε ἐγωιστικά νά τόν κρατᾶμε μέσα στό σπίτι μας καί μάλιστα σέ τέτοια μορφή! Ἐπιπλέον, ἀποτελεῖ ὑπερηφάνεια ἀπό μέρους μας, γιατί δέν τόν παραδίδουμε στή γῆ ἀπό τήν ὁποία πλάστηκε ἀπό ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί πού ἠ ἴδια ἡ γῆ ὁλάκερη ἀνήκει στόν Θεό. Μέ ἄλλα λόγια, κρατᾶμε ἐμεῖς τά «ἀποκαΐδια» μίας ψυχῆς σέ ἀγγεῖο σάν ἰδιοκτῆτες του, ὅπως κρατᾶμε σέ ἕνα κουτάκι ἕνα μπιζοῦ ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε πράγμα. β) Σκορποῦμε τήν στάχτη στήν θάλασσα, στό βουνό ἤ ὅπου βάζει ἡ νοσηρή φαντασία τοῦ καθενός, πάλι σά νά εἶναι ἰδιοκτησία μας καί ὁπωσδήποτε κάποιο μέρος τῆς σκορπισμένης στάχτης θά καταπιοῦν ψάρια, θά ποδοπατήσουν ζῶα καί ἄλλοι ἄνθρωποι, ἤ θά ἀνακατευθεῖ μέ σκουπίδια, ἀκαθαρσίες ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἤ καί ὅλα αὐτά μαζί. Μπορεῖ κανείς νά κατευθύνει ποῦ θά καταλήξει κάθε ἕνα ἀπό τά ἀπειροελάχιστα μόρια τῆς τέφρας τοῦ νεκροῦ;
Ἡ ταφή τοῦ νεκροῦ στό χῶμα πού πατᾶμε, ἀποτελεί ἐκδήλωση ταπείνωσης καί ὁπωσδήποτε ἔλκει τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί ὠφελεῖται ἡ ψυχή τοῦ κεκοιμημένου, γιά τῆς ὁποίας τήν σωτηρία ἔχουμε χρέος ἀγάπης. Εἰδικά ὅταν εἶναι νεκρός, ἄρα δέν μπορεῖ νά βοηθήσει πλέον τόν ἑαυτό του ὡς πρός τήν σωτηρία του.
Στό κοιμητήριο, γιά ὅσα χρόνια παραμείνει ὁ νεκρός, τελοῦνται τρισάγια γιά τήν ψυχή του, ἀνάβεται καντήλι στόν τάφο του, χύνονται δάκρυα ἀπό τούς προσφιλεῖς του ἀνθρώπους καί ὅλα αὐτά ἕλκουν ἐπιπλέον τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ὠφελοῦν ἔτι περισσότερο τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ νεκροῦ.
Μέ τήν καύση τοῦ νεκροῦ, ποῦ θά διαβαστοῦν τό τρισάγιο, τά ἐννιάμερα καί τά σαράντα γιά νά βοηθηθεῖ καί νά λυτρωθεῖ ἡ ψυχή του; Στήν θάλασσα, στό βουνό, στόν ἀέρα πού θά σκορπιστεῖ ἡ τέφρα του; (αὐτό θά μοιάζει καί μέ παγανιστική λατρεία τῆς φύσης), ἤ μπροστά στόν φοῦρνο νούμερο τάδε πού τόν κάψαμε θά ψέλνουμε καί θά θυμιατίζουμε;
Οἱ ἐπισκέψεις καί τά τρισάγια στόν τάφο τοῦ κεκοιμημένου, ὠφελοῦν καί τούς ζῶντες ἐπισκέπτες. Δείχνοντας ταχτικά αὐτό τό ἔλεος στόν νεκρό, συνάγουν οὐράνιο μισθό καί οἱ ἴδιοι. Ἐπιπλέον καλλιεργοῦν τήν ταπείνωση, τό κατά Θεόν πένθος, μαλακώνει ἡ σκληροκαρδία τους, ἀποκτοῦν συναίσθηση καί συνέτιση, ὤστε νά διάγουν τόν δικό τους ὑπόλοιπο βίο μέ μετάνοια καί μεγαλύτερη προσοχή.
Ἀκόμη κι ἕνας ξένος ἐπισκέπτης ἤ περαστικός ἀπό ἕνα κοιμητήριο, μέ τήν θέα τῶν τάφων, τήν ἡσυχία καί ἠρεμία τοῦ περιβάλλοντος, τἠν ἀκρόαση κάποτε κλαυθμῶν ἀγάπης καί πένθους, τήν θέα σκυθρωπῶν πενθούντων, νιώθει τήν ματαιότητα τοῦ πρόσκαιρου βίου, συνετίζεται, κεντρίζονται οἱ ὑπαρξιακές του ἀνησυχίες, ξυπνᾶ ὁ σωτήριος φόβος κολάσεως καί ὁ φόβος Θεοῦ, λυπᾶται πιό ἐγκάρδια τόν ἑαυτό του καί τόν πλησίον του, συνειδητοποιεῖ τήν ματαιότητα τοῦ πρόσκαιρου βίου κι ἀρχίζει νά ἀναζητᾶ τό ἀσφαλές καί αἰώνιο. Ἄν ἐκλείψουν τά νεκροταφεῖα, τά κέντρα καύσης τῶν νεκρῶν, τί θά μᾶς θυμίζουν; Θά μᾶς ἑλκύσει ὁ φοῦρνος; ἤ μήπως ἡ μυρωδιά τοῦ καμμένου ἀνθρωπίνου κρέατος, ἤ ἀκόμη καί ἡ ἰδέα αὐτῆς (σέ περίπτωση καλοῦ ἐξαερισμοῦ) καί θά κατανυχθοῦμε;
Δέν εἴμαστε μπριζόλες γιά μπάρμπεκιου, οὔτε φραντζόλες γιά φούρνισμα! Νά τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου τί εἴμαστε:
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, δέν θά εἴχαμε μεταστάσεις Ἁγίων καί τῆς Παναγίας, ἀλλά οὔτε θά ἔχουμε πιθανές μεταστάσεις μελλοντικῶν Ἁγίων.
Ὅλοι οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια σύμφωνα μέ τήν Ἱερά Παράδοση, θάπτονταν μέ εὐλάβεια καί τιμή.
Ἀκόμη καί στήν ἀρχαία Ἑλληνική παράδοση τοῦ τόπου μας, οἱ πρόγονοί μας ἄν καί εἰδωλολάτραι, τιμοῦσαν ἰδιαιτέρως τούς νεκρούς τους καί ἡ καύση θεωρεῖτο ἱεροσυλία καί ἔλλειψη τιμῆς τῶν νεκρῶν. Χάριτι μάλιστα τῆς ταφῆς, ἔχουν βρεθεῖ ἀρχαῖοι τάφοι σέ διάφορα σημεῖα τῆς Ἑλλάδας, καί μαζί μέ αὐτούς, «ἀναστήθηκαν» μεγάλα κεφάλαια τῆς μακραίωνης ἱστορίας μας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅπως ἐπί παραδείγματι οἱ Μακεδονικοί Τάφοι τῆς πολυπαθούσης Μακεδονίας μας πού καπηλεύονται οἱ Σκοπιανοί, μέ τήν «εὐγενική χορηγία» τῶν ὑποστηρικτῶν τους καί ἀνθελλήνων ἰμπεριαλιστῶν.
Καί πρίν τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, στήν Παλαιά Διαθήκη, δέν ὑπῆρχε καύση νεκρῶν τῶν πιστῶν τοῦ Θεοῦ, τἠν ὁποία ἀντίθετα συναντοῦμε ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων σέ παγανιστικές-μαγικές τελετές σέ περίπτωση θανάτου ἤ σέ ἀνθρωποθυσίες σέ λατρεῖες δαιμονικῶν θεοτήτων, μέ καύσεις ζώντων ἀνθρώπων!
Τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο λάβαμε στό Βάπτισμα μέ τό Ἅγιον Χρίσμα. Πῶς γίνεται νά τό πυρπολοῦμε καί νά τό βεβηλώνουμε; Ἕνα ἄψυχο κτίριο πού θεωρεῖται σημαντικό, ἡ Πολιτεία δέν τό κατεδαφίζει, οὔτε τό καίει. Ἀντίθετα, τό χαρακτηρίζει «διατηρητέο», τό ἀνακαινίζει καί σέ κάποιες περιπτώσεις τό ἀναμορφώνει πρός ἐπαναλειτουργία (πχ ὠς μουσεῖο, βιβλιοθήκη, πινακοθήκη κλπ). Πῶς τό σῶμα πού εἶναι ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, εἰκόνα Θεοῦ, μέ τό μυρωμένο μέτωπο, τό κάνουμε στάχτη ὡς ἐμπρηστές ἀφειδῶς καί ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ;
Στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε μέ τά γήινα σώματά μας, ἑπομένως, ἡ καύση τους ἀποτελεῖ ἔμεση ἄρνηση τοῦ δόγματος τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, τά ὁποῖα ἐμπαίζουμε συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα.
Ἡ φωτιά στήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν δικαιοσύνη, τήν ὀργή καί τήν τιμωρία- τήν παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ὅπως στά Σόδομα καί Γόμορρα γιά παράδειγμα. Ἐπίσης, εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν αἰώνια κόλαση καί τό πῦρ της.
Ὁ Χριστός ταπεινώθηκε. Ἀπό Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, πῆρε ἀνθρώπινο σῶμα, ἔζησε, ἔδρασε, θαυματούργησε, ἔπαθε καί ἀναστήθηκε μέ αὐτό, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἐνῶ λοιπόν ὁ Ὕψιστος μᾶς τίμησε μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα πού πῆρε, ἐμεῖς θά κάψουμε τό δικό μας πού εἶναι δημιουργία Του καί εἰκόνα Του;
Ἄν ἔκαιγαν τούς νεκρούς, ὁ Χριστός καί ἄλλοι Ἅγιοι μέχρι σήμερα, δέν θά ἔκαναν θαύματα ἀναστάσεως. Κι ἔτσι, ὄχι μόνο δέν θά εἶχαν δεύτερη εὐκαιρία ζωῆς χιλιάδες ἀναστημένοι, ἀλλά δέν θά πίστευαν λόγῳ τῆς μεγάλης βαρύτητας αὐτῶν τῶν θαυμάτων, ἑκατομμύρια πιθανόν ἀνθρώπων ἀνά τούς αἰῶνας κι οὔτε θά ἐνισχυόταν ἡ πίστη μας τό ἴδιο χωρίς αὐτά (ἡ ἀνάσταση νεκροῦ, θεωρεῖται ἴσως τό μεγαλύτερο θαῦμα ἀπό ὅλο τό φάσμα θαυμάτων, εὔλογα, γιατί ἀποτελεῖ ὑπόσχεση αἰωνιότητος κι ἀθανασίας),
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, δέν θά εἴχαμε χιλιάδες ἅγια λείψανα πού εὐωδιάζουν, θαυματουργοῦν καί ἐνισχύουν τήν πίστη μας καί πού ἀκόμη φέρνουν στήν ὁδό σωτηρίας καί ἀπίστους.
Μέ τήν καύση τῶν νεκρῶν, θά ἐκλείψουν καί ἅγια λείψανα μελλοντικῶν Ἁγίων πού θά ζήσουν στήν ἀνθρωπότητα μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων!
Ὁ Κύριος μᾶς ἔπλασε ἀπό τήν γῆ καί στήν γῆ εἶναι φυσικό νά ἐπιστρέψουμε. Ἑπομένως, ἡ γῆ εἶναι ὁ φυσικός μας τάφος. Ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ἡ κατάληξή μας εἶναι παρά φύσιν .
Τό σῶμα μας φυσικῷ τῷ τρόπῳ ἀποσυντίθεται, δηλαδή ἄς τό ποῦμε ἁπλά: αὐτοδιαλύεται. Κι ἑπομένως, ἡ παρέμβαση καταστροφῆς του μέ πῦρ, ἀποτελεῖ περιττή καί παρά φύσιν διαδικασία, ἐπίσης μακάβρια, τρομακτική καί ἀποκρουστική.
Ὅμως, ὑπάρχει καί μεταφυσική ἑρμηνεία τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ νεκροῦ σώματος στήν γῆ. Θάβεται ἕνας σπόρος καί ἀνασταίνεται ἕνα καρποφόρο φυτό ἤ δέντρο. Στόν ἄνθρωπο θάβεται ὁ θάνατος μέ τό νεκρό σῶμα (νικᾶται) καί ἀνασταίνεται ἡ αἰώνιος ζωή πεπληρωμένη μέ τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μήν ξεχνᾶμε γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅτι ὁ Χριστός ὅταν πέθανε, μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα Του ἐπί τρεῖς ἡμέρες ἐκήρυττε στόν Ἅδη κι ἐκεῖ ἀνέστησε μαζί Του στήν αἰώνιο ζωή, ὅσους μετανόησαν καί Τόν πίστεψαν.
Μέ τήν καύση συμβαίνουν δύο τινά: α) Διατηροῦμε τήν στάχτη σέ ἀγγεῖο σά νά εἴμαστε ἐμεῖς ὁ Πλάστης τοῦ κεκοιμημένου κι αὐτός κτῆμα μας. Αὐτό ἀποτελεῖ ὑπερηφάνεια, γιατί δέν ἀποδεχόμαστε τόν θάνατό του κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου γιά αὐτόν καί τήν ἀπώλειά του στήν ζωή μας καί θέλουμε ἐγωιστικά νά τόν κρατᾶμε μέσα στό σπίτι μας καί μάλιστα σέ τέτοια μορφή! Ἐπιπλέον, ἀποτελεῖ ὑπερηφάνεια ἀπό μέρους μας, γιατί δέν τόν παραδίδουμε στή γῆ ἀπό τήν ὁποία πλάστηκε ἀπό ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί πού ἠ ἴδια ἡ γῆ ὁλάκερη ἀνήκει στόν Θεό. Μέ ἄλλα λόγια, κρατᾶμε ἐμεῖς τά «ἀποκαΐδια» μίας ψυχῆς σέ ἀγγεῖο σάν ἰδιοκτῆτες του, ὅπως κρατᾶμε σέ ἕνα κουτάκι ἕνα μπιζοῦ ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε πράγμα. β) Σκορποῦμε τήν στάχτη στήν θάλασσα, στό βουνό ἤ ὅπου βάζει ἡ νοσηρή φαντασία τοῦ καθενός, πάλι σά νά εἶναι ἰδιοκτησία μας καί ὁπωσδήποτε κάποιο μέρος τῆς σκορπισμένης στάχτης θά καταπιοῦν ψάρια, θά ποδοπατήσουν ζῶα καί ἄλλοι ἄνθρωποι, ἤ θά ἀνακατευθεῖ μέ σκουπίδια, ἀκαθαρσίες ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἤ καί ὅλα αὐτά μαζί. Μπορεῖ κανείς νά κατευθύνει ποῦ θά καταλήξει κάθε ἕνα ἀπό τά ἀπειροελάχιστα μόρια τῆς τέφρας τοῦ νεκροῦ;
Ἡ ταφή τοῦ νεκροῦ στό χῶμα πού πατᾶμε, ἀποτελεί ἐκδήλωση ταπείνωσης καί ὁπωσδήποτε ἔλκει τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί ὠφελεῖται ἡ ψυχή τοῦ κεκοιμημένου, γιά τῆς ὁποίας τήν σωτηρία ἔχουμε χρέος ἀγάπης. Εἰδικά ὅταν εἶναι νεκρός, ἄρα δέν μπορεῖ νά βοηθήσει πλέον τόν ἑαυτό του ὡς πρός τήν σωτηρία του.
Στό κοιμητήριο, γιά ὅσα χρόνια παραμείνει ὁ νεκρός, τελοῦνται τρισάγια γιά τήν ψυχή του, ἀνάβεται καντήλι στόν τάφο του, χύνονται δάκρυα ἀπό τούς προσφιλεῖς του ἀνθρώπους καί ὅλα αὐτά ἕλκουν ἐπιπλέον τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ὠφελοῦν ἔτι περισσότερο τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ νεκροῦ.
Μέ τήν καύση τοῦ νεκροῦ, ποῦ θά διαβαστοῦν τό τρισάγιο, τά ἐννιάμερα καί τά σαράντα γιά νά βοηθηθεῖ καί νά λυτρωθεῖ ἡ ψυχή του; Στήν θάλασσα, στό βουνό, στόν ἀέρα πού θά σκορπιστεῖ ἡ τέφρα του; (αὐτό θά μοιάζει καί μέ παγανιστική λατρεία τῆς φύσης), ἤ μπροστά στόν φοῦρνο νούμερο τάδε πού τόν κάψαμε θά ψέλνουμε καί θά θυμιατίζουμε;
Οἱ ἐπισκέψεις καί τά τρισάγια στόν τάφο τοῦ κεκοιμημένου, ὠφελοῦν καί τούς ζῶντες ἐπισκέπτες. Δείχνοντας ταχτικά αὐτό τό ἔλεος στόν νεκρό, συνάγουν οὐράνιο μισθό καί οἱ ἴδιοι. Ἐπιπλέον καλλιεργοῦν τήν ταπείνωση, τό κατά Θεόν πένθος, μαλακώνει ἡ σκληροκαρδία τους, ἀποκτοῦν συναίσθηση καί συνέτιση, ὤστε νά διάγουν τόν δικό τους ὑπόλοιπο βίο μέ μετάνοια καί μεγαλύτερη προσοχή.
Ἀκόμη κι ἕνας ξένος ἐπισκέπτης ἤ περαστικός ἀπό ἕνα κοιμητήριο, μέ τήν θέα τῶν τάφων, τήν ἡσυχία καί ἠρεμία τοῦ περιβάλλοντος, τἠν ἀκρόαση κάποτε κλαυθμῶν ἀγάπης καί πένθους, τήν θέα σκυθρωπῶν πενθούντων, νιώθει τήν ματαιότητα τοῦ πρόσκαιρου βίου, συνετίζεται, κεντρίζονται οἱ ὑπαρξιακές του ἀνησυχίες, ξυπνᾶ ὁ σωτήριος φόβος κολάσεως καί ὁ φόβος Θεοῦ, λυπᾶται πιό ἐγκάρδια τόν ἑαυτό του καί τόν πλησίον του, συνειδητοποιεῖ τήν ματαιότητα τοῦ πρόσκαιρου βίου κι ἀρχίζει νά ἀναζητᾶ τό ἀσφαλές καί αἰώνιο. Ἄν ἐκλείψουν τά νεκροταφεῖα, τά κέντρα καύσης τῶν νεκρῶν, τί θά μᾶς θυμίζουν; Θά μᾶς ἑλκύσει ὁ φοῦρνος; ἤ μήπως ἡ μυρωδιά τοῦ καμμένου ἀνθρωπίνου κρέατος, ἤ ἀκόμη καί ἡ ἰδέα αὐτῆς (σέ περίπτωση καλοῦ ἐξαερισμοῦ) καί θά κατανυχθοῦμε;
Δέν εἴμαστε μπριζόλες γιά μπάρμπεκιου, οὔτε φραντζόλες γιά φούρνισμα! Νά τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου τί εἴμαστε:
«Οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν,
οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;»
(Α΄ Κορ. στ΄19)
Ἀκούσατε οἱ ὅποιοι πυρομανεῖς;
Ἔχουμε Ἅγιον Πνεῦμα!
Τό ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό!
Δέν ἀνήκουμε σέ ἐμᾶς, ἀλλά σέ Αὐτόν! Κι Αὐτός γιά ὅσους ξεχνοῦν, μᾶς ἔκανε ἀπό χῶμα!
οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;»
(Α΄ Κορ. στ΄19)
Ἀκούσατε οἱ ὅποιοι πυρομανεῖς;
Ἔχουμε Ἅγιον Πνεῦμα!
Τό ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό!
Δέν ἀνήκουμε σέ ἐμᾶς, ἀλλά σέ Αὐτόν! Κι Αὐτός γιά ὅσους ξεχνοῦν, μᾶς ἔκανε ἀπό χῶμα!
«Ἀντανελεῖς τό πνεῦμα αὐτῶν, καί ἐκλείψουσι, καί εἰς τόν χοῦν αὐτῶν ἐπιστρέψουσιν.»
(Ψαλμ. 103)
(Ψαλμ. 103)
Οἰ παλιοί ἔλεγαν: «μήν παίζεις μέ τήν φωτιά γιατί θά καεῖς»!
Οἱ Νεοεποχίτες, μᾶλλον ἐπιθυμοῦν τά παιχνίδια τῆς γεέννης τοῦ πυρός, τά ὁποῖα καί ἄς κρατήσουν γιά τόν ἑαυτό τους, χωρίς νά τούς τό εὐχώμεθα, ἀλλά σεβόμενοι τό αὐτεξούσιό τους!
Δέν μᾶς ἀφήνετε νά ζήσουμε κατά Θεόν ὅπως θέλουμε,
ἀφῆστε μας νά πεθάνουμε ὅπως ἀρμόζει κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας!!!
Ἐπιγραφή στόν τάφο τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου
Καλή φώτιση. Καλή μετάνοια σέ ὅλους μας. Τέλος ἀγαθόν.
Οἱ Νεοεποχίτες, μᾶλλον ἐπιθυμοῦν τά παιχνίδια τῆς γεέννης τοῦ πυρός, τά ὁποῖα καί ἄς κρατήσουν γιά τόν ἑαυτό τους, χωρίς νά τούς τό εὐχώμεθα, ἀλλά σεβόμενοι τό αὐτεξούσιό τους!
Δέν μᾶς ἀφήνετε νά ζήσουμε κατά Θεόν ὅπως θέλουμε,
ἀφῆστε μας νά πεθάνουμε ὅπως ἀρμόζει κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας!!!
Ἐπιγραφή στόν τάφο τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου
Καλή φώτιση. Καλή μετάνοια σέ ὅλους μας. Τέλος ἀγαθόν.
Πηγή : kaiomenivatos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου