ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ, ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ...
το καταθλιπτικό περιβάλλον συναντήθηκαν εσχάτως, λόγω της κοινής ποινικής τους μοίρας, τρεις από τους πιο ισχυρούς επιχειρηματίες: ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ο Κώστας Γιαννίκος και ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης.( ο Μπόμπολας, ο Αλαφούζος, κ.λ.π. αρπαχτικα ...δεν μπήκαν στη λίστα ακόμη... ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΟΜΩΣ!)
Ο πρώτος είναι πλέον ένα ανθρώπινο ράκος, τσακισμένος από τη χρόνια ρευματοειδή αρθρίτιδα, ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθεί έστω και στοιχειωδώς, ενώ ο Γιαννίκος και ο Ανδρουλιδάκης παρουσιάζουν συμπτώματα ψυχικών διαταραχών λόγω του εγκλεισμού. Ο Γιαννίκος νοσηλεύεται κι αυτός στο ψυχιατρείο, ενώ ο Ανδρουλιδάκης κάνει μεροκάματα στο λογιστήριο της φυλακής για να μειώσει την ποινή του, εφόσον κάθε ημέρα υπηρεσίας μετρά διπλά υπέρ του εργαζόμενου κρατουμένου.
Αυτή η παράδοξη -και όχι ακριβώς αγία- τριάδα θα μπορούσε να παρουσιάζει τρεις διαφορετικές απόψεις του πλέον αχαλίνωτου, άγριου και λαίμαργου καπιταλιστικού ονείρου, καθώς όλοι τους ήρθαν από το πουθενά και δημιούργησαν αυτοκρατορίες στα ΜΜΕ. Και όλοι τους στόχευαν ψηλά, όσο πιο ψηλά γινόταν, δεν κατέβηκαν στο γήπεδο για να παίξουν ήσυχα με τους υπόλοιπους, αλλά για να κάνουν το δικό τους παιχνίδι, με τους δικούς τους όρους.
Η κοινή μοίρα των τριών ήταν μια ιλιγγιώδης κούρσα από την αφάνεια έως τη βίαιη αρπαγή της καταξίωσης και ενός πλούτου ασύλληπτου για άτομα σαν κι αυτούς, που δεν ανήκαν κατά κανένα τρόπο στο «παλιό χρήμα» και δεν απολάμβαναν την υποστήριξη από τους κατεστημένους θύλακες συμφερόντων. Και είναι αυτή η ίδια μοίρα που εξακολουθεί να τους ενώνει σήμερα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: Λαυρεντιάδης, Γιαννίκος, Ανδρουλιδάκης, τρεις έκπτωτοι «μάγοι» των media, σε ψυχική ή σωματική κατάρρευση, ακριβώς σαν τις επιχειρήσεις-χρυσωρυχεία που έστησαν κάποτε.
Παρ’ όλα αυτά, εάν υποθέσουμε ότι αυτή η ασυνήθιστη τριπλέτα δημιουργούσε έναν ιδεατό όμιλο ΜΜΕ μέσα στη φυλακή, έστω και σαν άσκηση για να περνούν κάπως πιο ευχάριστα οι ατελείωτες ώρες της κράτησης, θα προέκυπτε ένας όμιλος-μαμούθ. Μόνο τα Μέσα που είχε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εξαγοράσει ο Λ. Λαυρεντιάδης κατά τη σύντομη αλλά φαντασμαγορική παρουσία του στη συγκεκριμένη πιάτσα πλησίαζαν τον αριθμό των τριάντα. Ο Γιαννίκος, εκτός από το τηλεοπτικό ALTER, είχε υπό τον έλεγχό του ένα ολόκληρο σύστημα μαζικής κουλτούρας, το οποίο λίγο απείχε από το μονοπώλιο: εκδοτικοί οίκοι, εταιρείες παραγωγής CD και DVD, δισκογραφικές, ραδιοφωνικοί σταθμοί και, βέβαια, θεατρικές σκηνές. Οσο για τον ΔΟΜΑ (Δημοσιογραφικός Ομιλος Μιχάλη Ανδρουλιδάκη), την εποχή της ακμής τους οι εφημερίδες «Επενδυτής», «Sportime» και «Εξουσία», όταν μοίραζε διαμερίσματα στους αναγνώστες της, δημιουργούσαν νέα δεδομένα στον ελληνικό Τύπο, με ρεκόρ κυκλοφορίας και κερδοφορίας.
Σαφώς αμφιλεγόμενοι και υπόλογοι για μια ολόκληρη σειρά από πράξεις, αλλά και εξίσου χαρισματικοί, οι τρεις εγκάθειρκτοι επιχειρηματίες μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν πρόσωπα που διεκδικούσαν τον τίτλο του σύγχρονου Μίδα, καθώς φαινόταν πως ό,τι άγγιζαν μεταμορφωνόταν σε ατόφιο χρυσάφι. Η κρίση όμως, η γενικότερη, αλλά και αυτή που έπληξε συγκεκριμένα τα ελληνικά ΜΜΕ, έφερε το τέλος της μαγείας, φέρνοντας στο φως όχι μόνο τις λιγότερο «καθαρές» πρακτικές των επιχειρηματιών, αλλά και την αδυναμία τους να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τη λαίλαπα της ποινικής δίωξης.
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είναι μόλις 42 ετών, όμως λόγω της χρόνιας πάθησής του είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους δύο επώνυμους και κατά πολύ μεγαλύτερους συγκρατούμενούς του.
«Εξαιτίας των συσσωρευμένων ασθενειών, ιδιαίτερα της παραμόρφωσης των οστών, αλλά και της αδυναμίας βαδίσεως και της μη λειτουργίας των δακτύλων του (συστροφή των άκρων), ο συγκεκριμένος κρατούμενος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, μη δυνάμενος να μετακινηθεί και ιδιαίτερα να αυτοεξυπηρετηθεί στις καθημερινές του ανάγκες (ένδυση, μετακίνηση, διατροφή, τουαλέτα, ατομική καθαριότητα κ.λπ.)», αναφέρει στη γνωμάτευσή της η διευθύντρια του ψυχιατρείου του Κορυδαλλού. Προσθέτει δε ότι «οι διοικητικές νοσηλευτικές υπηρεσίες, οι κοινωνικοί λειτουργοί, καθώς και οι χώροι όπου πραγματοποιούνται τα επισκεπτήρια συγγενών και συνηγόρων βρίσκονται στο ισόγειο, ενώ οι χώροι κράτησης στους ορόφους του σωφρονιστικού καταστήματος. Ως εκ τούτου, οι μετακινήσεις του ανωτέρω στο κλιμακοστάσιο της φυλακής γίνονται στους ώμους συγκρατούμενών του, οι οποίοι παρέχουν βοήθεια στον βαθμό που ο καθένας μπορεί, λόγω ελλείψεως νοσηλευτικού προσωπικού. Το παρόν κατάστημα δεν διαθέτει προσωπικό προς αντιμετώπιση τέτοιας κατάστασης».
Υπάρχει όμως και δεύτερη γνωμάτευση από δύο ιατροδικαστές, οι οποίοι διορίστηκαν ως πραγματογνώμονες από την πλευρά του Λαυρεντιάδη και διαβλέπουν κίνδυνο ακόμη και για τη ζωή του, καθώς διαπίστωσαν ότι η κατάσταση της υγείας του συνεχώς επιδεινώνεται, ως αποτέλεσμα της βαριάς ρευματοειδούς αρθρίτιδας από την οποία πάσχει. Η νόσος, σύμφωνα με τις γνωματεύσεις των ειδικών, έχει επιφέρει μη αναστρέψιμη κινητική αναπηρία στον επιχειρηματία.
Στη γνωμάτευση που συνέταξαν με ημερομηνία 13 Ιανουαρίου 2014, οι δύο ιατροδικαστές αναφέρουν ότι ο Λ. Λαυρεντιάδης «ανήκει στα άτομα με ειδικές ανάγκες διότι πάσχει από βαρεία κινητική αναπηρία άνω του 80% και κρατείται σε κελί του 3ου ορόφου χωρίς το κτίριο του ψυχιατρείου να διαθέτει ανελκυστήρα, με αποτέλεσμα χωρίς τη βοήθεια συγκρατούμενών του να μην έχει καμία δυνατότητα μετακίνησης». Οπως αναφέρουν οι πραγματογνώμονες, «για τις λιγοστές μετακινήσεις του τού έχει δοθεί τροχήλατο αμαξίδιο με χειροκίνητη κίνηση, το οποίο όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει λόγω της κατάστασης των, αχρηστευθέντων, χεριών του».
Στην αναφορά τους οι δύο πραγματογνώμονες δεν παραλείπουν να περιγράψουν επίσης τις συνθήκες κράτησης: «Το κελί του είναι 9 τ.μ. περίπου μαζί με την τουαλέτα, η οποία είναι μόνο για όρθια χρήση (τύπου τούρκικη), συνθήκες δηλαδή διαβίωσης απαράδεκτες για άτομο με ειδικές ανάγκες». Και προσθέτουν: «Είναι αναγκασμένος για τις προσωπικές του ανάγκες να μεταφέρεται σηκωτός από συγκρατούμενούς του, όταν αυτό είναι εφικτό (εναπόκειται στη θέλησή τους, αλλά και τη δυνατότητα να μπορούν».
Κατά την κλινική εξέταση του επιχειρηματία, οι δύο ειδικοί διαπίστωσαν νέο επεισόδιο έξαρσης της νεανικής αρθρίτιδας, καθώς και ότι πάσχει από «περιοριστικό αναπνευστικό σύνδρομο με αδυναμία απόχρεμψης, παράγοντες που τον κάνουν ιδιαίτερα ευάλωτο και ευπαθή σε όλα τα λοιμώδη και μολυσματικά νοσήματα».
Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες κράτησης του ασθενούς αλλά και τη συνεχή επιδείνωση της υγείας του, οι ειδικοί εκτιμούν ότι «η αναμενόμενη εξέλιξη της κατάστασης της υγείας του Λαυρεντιάδη, εάν παραμείνει εντός των φυλακών ή έγκλειστος σε οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα, είναι η πλήρης αγκύλωσή του στο κρεβάτι του κελιού του και ο θάνατός του από λοίμωξη του κατωτέρου αναπνευστικού (π.χ. πνευμονία) ή από άλλα μολυσματικά νοσήματα ή ακόμη και από πολυοργανική ανεπάρκεια από τις επιπλοκές της χρόνιας ανίατης νόσου του».
Οι δύο γνωματεύσεις, της διευθύντριας του ψυχιατρείου και των ιατροδικαστών-πραγματογνωμόνων, έχουν τεθεί υπόψη των δικαστών του Συμβουλίου Εφετών ενώπιον του οποίου ο Λ. Λαυρεντιάδης έχει προσφύγει ζητώντας την αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με την επιβολή περιοριστικών όρων. Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά προσφυγή του επιχειρηματία στη Δικαιοσύνη με αίτημα την αποφυλάκισή του για λόγους υγείας, που όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί καθιστούν αδύνατη την παραμονή του στη φυλακή.
Η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες και ενώ η ανάκριση για την υπόθεση της Proton Bank έχει ολοκληρωθεί από τον περασμένο Οκτώβριο με περισσότερα από 40 πρόσωπα να αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες, όπως ξέπλυμα μαύρου χρήματος, απάτη, υπεξαίρεση αλλά και εγκληματική οργάνωση. Πλέον, η υπόθεση βρίσκεται στο στάδιο της έκδοσης βουλεύματος με το οποίο η Δικαιοσύνη θα αποφαίνεται για την περαιτέρω τύχη των κατηγορουμένων, για το ποιοι δηλαδή θα καθίσουν στο εδώλιο και κυρίως για ποιες κατηγορίες. Πάντως, μέσα από 136 σελίδες των κατηγορητηρίων που είχε συντάξει η ανακρίτρια κυρία Ιωάννα Χατζάκη, τους αποδίδεται «συναπόφαση και συνεκτέλεση» προκειμένου τα κεφάλαια της Proton Bank να κατευθυνθούν ως δάνεια σε εταιρείες και πρόσωπα που συνδέονταν με τον Λ. Λαυρεντιάδη.
Πρόκειται για ένα βαρύ κατηγορητήριο, το οποίο και οδήγησε τον επιχειρηματία στον Κορυδαλλό, μια εξέλιξη που, σύμφωνα με τους ειδικούς, είχε ολέθριες συνέπειες στην κατάσταση της υγείας του.
Η φιγούρα ενός ανθρώπου καθηλωμένου στο αναπηρικό καροτσάκι, με παραμορφωμένα από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα άκρα, ανίκανου να φροντίσει έστω και στοιχειωδώς τον εαυτό του, εικονογραφεί με τα πλέον μελανά χρώματα τη θλιβερή όψη ενός οικονομικού εγκλήματος - αλλά και μιας δρακόντειας τιμωρίας: όποιος κι αν ήταν ο ρόλος του Λ. Λαυρεντιάδη στο σκάνδαλο της τράπεζας Proton, στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού εκτίει ήδη μια ποινή που απειλεί ακόμη και τη ζωή του.
Αλλά ο Λ. Λαυρεντιάδης έχει μάθει από νωρίς ότι πρέπει να πιστεύει στα θαύματα, κάτι που μπορεί να του φανεί χρήσιμο στην παρούσα κατάστασή του. «Τα Χριστούγεννα του 2004 βρισκόμουν στις Μαλδίβες», είχε διηγηθεί ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του. «Μπήκα στο αεροπλάνο της επιστροφής στις 2.30 το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου. Μισή ώρα αργότερα ήρθε το παλιρροϊκό κύμα που σάρωσε τα πάντα και είχε δεκάδες νεκρούς. Οταν γύρισα πίσω, ο γέροντάς μου στον Αγιο Ορος, με τον οποίο μίλησα, μου είπε ότι πρέπει να σοβαρευτώ και να παντρευτώ. Ως τότε δεν το είχα σκεφτεί. Σαράντα ημέρες αργότερα γνώρισα τη γυναίκα μου μέσω φίλων. Τη δεύτερη μέρα μετά τη γνωριμία μας πίστεψα πως ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου. Σε έξι μήνες της έκανα πρόταση γάμου. Παντρευτήκαμε προτού κλείσει ο χρόνος. Η Κατερίνα ίσως ήταν το πεπρωμένο μου».
Η βαθιά θεοσέβεια είναι μία από τις πλευρές του χαρακτήρα του Λ. Λαυρεντιάδη. Μια άλλη είναι αυτή που τον έφερε κατηγορούμενο για υπεξαίρεση 700 εκατ. ευρώ μέσω της τράπεζας Proton. Πρόκειται, άραγε, για τον ίδιο άνθρωπο που θεωρούσε ότι η επίσκεψη στο Αγιον Ορος άλλαξε τη ζωή του, καθώς η «ευλογία του Θεού», όπως την είχε περιγράψει ο ίδιος, τον είχε σχεδόν θεραπεύσει από τη νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα η οποία θα τον είχε καθηλώσει από τα 20 του χρόνια;
Αν ευσταθούν οι κατηγορίες που τον βαραίνουν, ο Λ. Λαυρεντιάδης, προτού καν συμπληρώσει τα 42 του χρόνια, θα έχει πρωταγωνιστήσει σε ένα αληθινό μυθιστόρημα, πλάθοντας με τη ζωή και τη σταδιοδρομία του έναν χαρακτήρα που πολύ δύσκολα θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στη φαντασία ενός λογοτέχνη.
Ξεκινώντας από μια μικρή χημική βιομηχανία την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του, μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έφτασε να διαπραγματεύεται την πώληση του ομίλου του με πολυεθνικούς επενδυτικούς οργανισμούς αντί τιμημάτων που προκαλούσαν ίλιγγο, καθώς κινούνταν στην περιοχή των 800 εκατ. ευρώ. Απόγονος προσφύγων από τον Πόντο που μεγάλωσε στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια της Αθήνας, κατάφερε να εκτοξεύσει τον εαυτό του απευθείας στην κορυφή της οικονομικής και κοινωνικής πυραμίδας, διεκδικώντας τον σεβασμό των αντίστοιχων ελίτ. Ενώ η αυτοκρατορία του με ορδές εταιρειών και υπο-εταιρειών εξαπλωνόταν τάχιστα από τον τομέα των χημικών στα απορρυπαντικά, τα φάρμακα, τα λιπάσματα, τις αγοραπωλησίες ακινήτων, τον εμπορικό λιμένα Πειραιώς, τις τράπεζες, τα media, ακόμη και την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού, εκείνος έδινε την εντύπωση ότι διέθετε αστείρευτη οικονομική ευχέρεια, ότι ήθελε και μπορούσε να εξαγοράσει τους πάντες.
Οσοι επιχειρηματίες, κυρίως των ΜΜΕ, δεν προσπαθούσαν οι ίδιοι να πουλήσουν τα, κατά το πλείστον προβληματικά, «μαγαζιά» τους στον Λαυρεντιάδη, δέχονταν επίθεση από εκείνον μέσω χρηματιστηρίου. Το όνομά του ξαφνικά ήταν πανταχού παρόν, κατά πολλούς αναβιώνοντας ακούσια το μεγάλο πάρτι της περιόδου Κοσκωτά.
Το 2006 και ενώ ήταν μόλις 34 ετών, αναδείχθηκε Ελληνας Επιχειρηματίας της Χρονιάς στον διαγωνισμό της έγκριτης πολυεθνικής ελεγκτικής εταιρείας Ernst & Young. Και μπορεί να ανέβαινε στο βάθρο για τη βράβευση χωλαίνοντας από την αρθρίτιδα που κατέτρωγε τα άκρα του, όμως ακτινοβολούσε ισχύ και υπερηφάνεια.
Η ημέρα του δεν ξεκινούσε πριν το μεσημέρι, καθώς ήταν υποχρεωμένος να κάνει εντατική φυσικοθεραπεία -τα χέρια του δεν μπορούσαν να σηκώσουν το φλιτζάνι του καφέ ή το πούρο του-, κι όμως εκείνος εφορμούσε ακάθεκτος στον επιχειρηματικό στίβο μάχης.
Τον Μάιο του 2009, μαζί με τον πνευματικό του πατέρα, γκουρού, θεραπευτή και συνεταίρο, Πέτρο Κυριακίδη, ο Λαυρεντιάδης παρασημοφορείται από τον μακαριότατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο και αναγορεύεται Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου. Λίγους μήνες αργότερα, η προσπάθειά του να διεισδύσει στους ανώτερους κύκλους της ελληνικής κοινωνίας ενισχύεται με άλλον έναν πολιορκητικό κριό: εκτός από την οικονομική επιφάνεια, την ευλογία της Εκκλησίας και τις φιλικές σχέσεις με την εξουσία, είναι επίσης προστάτης των τεχνών. Ενισχύει την Εθνική Πινακοθήκη και αναλαμβάνει τη χορηγία μιας εξαιρετικής αναδρομικής έκθεσης με έργα του Γιάννη Τσαρούχη στο Μουσείο Μπενάκη. Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κέντρο ανώτερων μελετών και σημαντικό think tank για τη διεθνή πολιτική CSIS (Center for Strategic and International Studies) της Ουάσινγκτον δημιουργεί έδρα «Lavrentis Lavrentiadis» για Νοτιοευρωπαϊκές Σπουδές.
Ωστόσο, το προφίλ του μεγαλοεπιχειρηματία με τις ακαδημαϊκές, θρησκευτικές, φιλανθρωπικές και καλλιτεχνικές ευαισθησίες, η εικόνα που με τόσο κόπο έχτισε ο Λ. Λαυρεντιάδης, έγινε θρύψαλα αυτοστιγμεί με την προφυλάκισή του για το σκάνδαλο της Proton. Και το μόνο που μπορεί να ελπίζει ο ίδιος αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού είναι να μην καταρρεύσει τελείως ο οργανισμός του. Εν τω μεταξύ, πάντως, ο ίδιος έχει προθυμοποιηθεί να αποδώσει περίπου 160 εκατ. ευρώ από τα 700 εκατ. που φέρεται να έχει υπεξαιρέσει και τα οποία βρίσκονται σε τραπεζικό λογαριασμό του εξωτερικού.
Ο Λαυρεντιάδης, μάλιστα, λέει πως έχει εξουσιοδοτήσει το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να γίνει ο επαναπατρισμός του εν λόγω ποσού, όμως κάποια ανεξιχνίαστη γραφειοκρατική εμπλοκή εμποδίζει την όλη διαδικασία να προχωρήσει. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει σταλεί έγγραφο από τον αρμόδιο Ελβετό εισαγγελέα, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι, εφόσον οι ελληνικές αρχές ζητήσουν την αποδέσμευση των 160 εκατ. ευρώ, εκείνος είναι έτοιμος να το πράξει.
Τ ο περίφημο ελικόπτερο είναι το σύμβολο της εκπληκτικής επιτυχίας ενός αυτοδημιούργητου εκδότη, ο οποίος έφτασε να θεωρεί τον εαυτό του Δαβίδ ενάντια στους προαιώνιους Γολιάθ του ελληνικού Τύπου. Καθώς ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης παράγγελνε στον πιλότο του ιδιωτικού του ελικοπτέρου να πεταχτεί σε κάποια άκρη της Ελλάδας για να εξυπηρετήσει, εν είδει εναέριου ταξί, μεγαλόσχημους όπως, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, αναρωτιόταν ενώπιον κάποιων στενών του συνεργατών «τι περισσότερο είχε ο Ωνάσης από εμένα;».
Το πώς ένας δημοσιογράφος που στην αρχή της δεκαετίας του ’90 ειδικευόταν στο αγροτικό ρεπορτάζ -εξ ου και το ελάχιστα τιμητικό προσωνύμιο «κηπουρός» με το οποίο ήταν γνωστός στη συντεχνία- είχε φτάσει να κατέχει ιδιόκτητο ελικόπτερο και να αυτοθαυμάζεται ως κροίσος δεν έχει να κάνει μόνο με την προσωπική του ματαιοδοξία. Είναι μέρος μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από μια υπερβολή πέραν παντός ορίου.
Εν έτει 2000, όταν ο Ανδρουλιδάκης είχε αποφασίσει να προσθέσει στον μιντιακό του όμιλο αυτό που ανέκαθεν θεωρούσε ο ίδιος ότι έλειπε, δηλαδή έναν τηλεοπτικό σταθμό, τα δισεκατομμύρια -δραχμών τότε- ήταν το τελευταίο από τα προβλήματα που θα μπορούσαν να τον απασχολούν. Με μια κοινή αριθμομηχανή μπροστά του και πρόχειρους υπολογισμούς, ο Μ. Ανδρουλιδάκης αποστόμωνε τους οικονομικούς συμβούλους του λέγοντας «φοβάστε ότι το TEMPO θα μας βάλει μέσα; Μα έχουμε κεφαλαιοποίηση 1,5 τρισ. δραχμών. Αρα, μπορούμε άνετα να ξοδεύουμε 1 δισ. δραχμές τον μήνα έως ότου το κανάλι γίνει κερδοφόρο». Ο Μ. Ανδρουλιδάκης δεν ήταν παράφρων, ήταν απλώς υπέρμετρα φιλόδοξος και αρκετά μεγαλομανής. Προηγουμένως είχε δημιουργήσει τον ΔΟΜΑ (Δημοσιογραφικός Ομιλος Μιχάλη Ανδρουλιδάκη), το αντίπαλον δέος, όπως τον θεωρούσε ο ίδιος, στα κραταιά συγκροτήματα ΜΜΕ τύπου ΔΟΛ, Πήγασος κ.λπ. Από το γιγαντιαίο φιάσκο του TEMPO άρχισε η ελεύθερη πτώση του, η οποία και κατέληξε στη διάλυση όλων όσα είχε φτιάξει με ρηξικέλευθο πνεύμα, τόλμη, αλλά και άγνοια κινδύνου: όταν συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας ενός οικονομικού φύλλου όπως ο «Επενδυτής» με φρέσκια και δυναμική προσέγγιση κατά τα πρότυπα των αντίστοιχων εφημερίδων του εξωτερικού, ο Μ. Ανδρουλιδάκης είχε σχεδόν μηδενική εκδοτική εμπειρία. Η δουλειά του ήταν παρουσιαστής ενός σύντομου αγροτικού δελτίου στην ΕΡΤ, ενώ η οικογενειακή επιχείρηση με κάποια θερμοκήπια στη γενέτειρά του, τον Φοίνικα Ρεθύμνου στην Κρήτη, είχε αποτύχει παταγωδώς. Παρ’ όλα αυτά, έπεισε τον εαυτό του και κατόπιν τη σύζυγό του, φαρμακοποιό Καίτη Λιναρά, ότι δεν θα μετάνιωνε ποτέ αν πουλούσε το προικώο διαμέρισμά της στην Αθήνα προκειμένου να χρηματοδοτήσει το εκδοτικό όραμα του συζύγου της. Εως τον Νοέμβριο του 1990, ο Ανδρουλιδάκης ήταν εκδότης, οι απογοητευτικές όμως πωλήσεις του «Επενδυτή» έδειχναν ότι δεν θα απολάμβανε τη νέα του ιδιότητα για πολύ. Ωστόσο, η μετάθεση της κυκλοφορίας από την Κυριακή στο Σάββατο έβγαλε τον λαγό από το καπέλο: η κυκλοφοριακή πορεία του φύλλου έκτοτε ήταν αλματώδης, δημιουργώντας μια ολόκληρη αγορά για τις σαββατιάτικες εφημερίδες. Ο «Επενδυτής», μαζί με το ένθετο περιοδικό «Symbol», εξελίχθηκε σε κοίτασμα χρυσού, ο εκδότης πανηγύριζε, οι υπάλληλοί του απολάμβαναν το εξαιρετικά χαλαρό κλίμα στον ΔΟΜΑ και εκμεταλλεύονταν παραπλεύρως την ευκαιρία που τους δινόταν για να δημιουργήσουν όνομα, μια και ο Ανδρουλιδάκης ήταν καλός ως εργοδότης, όχι όμως και συγκλονιστικά ανοιχτοχέρης. Τουλάχιστον όμως δεν απέλυε σχεδόν ποτέ κανέναν, ούτε καν όταν αναγκαζόταν να κλείσει κάποιο από τα Μέσα του.
Η «Sportime» έκανε κι αυτή τη δική της επανάσταση, καθώς εισήγαγε με ανέλπιστη επιτυχία τη συνταγή της μη οπαδικής αθλητικής εφημερίδας, ενώ στο ραδιόφωνο ο Planet του ομίλου σημείωνε υψηλές ακροαματικότητες. Ο Μ. Ανδρουλιδάκης άρχιζε να νιώθει ισότιμος των παραδοσιακών μεγαλοεκδοτών, όπως ο Χρήστος Λαμπράκης και ο Γιώργος Μπόμπολας - εξάλλου αυτούς σκόπευε να αποκαθηλώσει με το δικό του εκδοτικό συγκρότημα. Τα «σπίτια της “Εξουσίας”» θα ήταν το επόμενο, αξέχαστο από πολλές απόψεις, εγχείρημά του: τον Απρίλιο του 1997 κυκλοφορεί η καθημερινή πολιτική εφημερίδα «Εξουσία», η οποία στην αρχή προσφέρει 150 κουπόνια για 20 σπίτια, τα οποία θα διανέμονταν κατόπιν κλήρωσης. Οι πωλήσεις του φύλλου εκτινάσσονται κοντά στα 50.000 φύλλα, καθώς οι αναγνώστες ψάχνουν για το μαγικό κουπόνι που θα κάνει το κλασικό μικροαστικό όνειρο πραγματικότητα, ενώ ο Ανδρουλιδάκης ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά με το σύνθημα «Σπίτια για όλους τους αναγνώστες».
Συστήνει την κατασκευαστική Stabilton, η οποία εξαγγέλλει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της, ότι θα κτίσει σπίτια σε 50.000 τ.μ. Φυσικά επρόκειτο περί «φούσκας», η οποία έσκασε το 1999, οδηγώντας την «Εξουσία» στο λουκέτο δύο χρόνια αργότερα και τον Ανδρουλιδάκη πρώτα στο δικαστήριο και κατόπιν, όλως παραδόξως, στο Χρηματιστήριο. Ο επίδοξος μεγαλοεπιχειρητίας και μιντιάρχης, παράλληλα με την εξαγορά του NEW CHANNEL έναντι ενός αδικαιολόγητα υψηλού τιμήματος και τη μετονομασία του σε TEMPO, δοκιμάζει να εκδώσει και άλλες εφημερίδες, με ονόματα όπως «Daily Times» και «Εκτροπή», οι οποίες ήταν θνησιγενείς και τόσο ανάξιες λόγου ώστε ακόμη και όσοι εργάστηκαν σε αυτές δυσκολεύονται σήμερα να θυμηθούν τον ακριβή τους τίτλο.
Σε ό,τι αφορά το μεγάλο τόλμημα, το TEMPO, το 2001 ο Ανδρουλιδάκης περίμενε ότι θα τον εξίσωνε οριστικά και αμετάκλητα με τους καλά εδραιωμένους ανταγωνιστές του στον εκδοτικό χώρο, λειτουργώντας σαν ένα μικρό MEGA. Παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στα μεγαλοπρεπή εγκαίνια, παρουσία του τότε πρωθυπουργού -και συχνά ομοτράπεζου του φιλόδοξου εκδότη- κ. Κώστα Σημίτη και στη διακοπή εκπομπής προγράμματος μερικούς μήνες αργότερα, θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον ΔΟΜΑ. Ο Μ. Ανδρουλιδάκης, μέσω διαφόρων συμμαχιών και χρηματιστηριακών συναλλαγών στο ημίφως μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, βρίσκεται στο δικαστήριο κατηγορούμενος από πρώην συνέταιρό του για υπεξαιρέσεις δισεκατομμυρίων δραχμών. Από το 2002 θα αρχίσει η ανεπανόρθωτη πτώση της αυτοκρατορίας Ανδρουλιδάκη, το μοίρασμα των εναπομεινάντων ιματίων της, έως την τελική καταδίκη του πρώην εκδότη σε πέντε χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή, κατόπιν μήνυσης εις βάρος του που κατέθεσε ο επί σειρά ετών οικονομικός διευθυντής του ομίλου Θανάσης Παύλοβιτς. Τα κωμικοτραγικά επεισόδια, με τον Ανδρουλιδάκη να συλλαμβάνεται ενώ προσπαθούσε να κρυφτεί σε κάποια αυλή αποκλεισμένος από τους εξαγριωμένους -και απλήρωτους- υπαλλήλους του, ανήκουν σίγουρα σ’ αυτά που θέλει να ξεχάσει. Εξάλλου, όσο και εάν το επαναλάμβανε υπερβολικά συχνά και μάλλον επί ματαίω, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι έχει ξεπεράσει τον «αυτοκτονικό του ιδεασμό». Ή τη μανία του να κατακτήσει τον πλούτο και τη δύναμη που θα του επέτρεπε να αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσον όσους ανακουφίστηκαν με την εξαφάνισή του από το προσκήνιο.
Τ ο 2011, όταν η κανονιά από το κλείσιμο του ALTER συγκλόνισε το τοπίο της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, τα χρέη του σταθμού προς τράπεζες, διαφημιστικές εταιρείες, εργαζόμενους, προμηθευτές κ.λπ. ήταν της τάξης των 500 εκατ. ευρώ. Ο διευθύνων σύμβουλος και μεγαλομέτοχος του σταθμού Κώστας Γιαννίκος, ο οποίος αντάμειβε αφειδώς τους στενούς του συνεργάτες προσφέροντας μηνιαίους μισθούς πολλών χιλιάδων ευρώ, δεν θα μπορούσε να νιώθει περήφανος για το πώς διαχειρίστηκε, εν λευκώ μάλιστα, την τύχη του καναλιού. Εξάλλου ο ίδιος θα προφυλακιζόταν για χρέη προς το Δημόσιο ύψους 1,2 εκατ. ευρώ.
Πλήρως συντονισμένος με τη συμπάθεια του Λαυρεντιάδη για την αμερικανική επιχειρηματική νοοτροπία και επίσης νοσηλευόμενος στην ψυχιατρική κλινική του Κορυδαλλού, απαιτούσε ανέκαθεν από τους συνεργάτες και τους υφισταμένους του να παρουσιάζουν λιτές, περιεκτικές και συγκεκριμένες προτάσεις - ιδιαίτερα όταν προσπαθούσαν να αποσπάσουν χρήματα για να υλοποιήσουν τις ιδέες τους.
Η εσωστρεφής, μάλλον αγοραφοβική, προσωπικότητά του ερχόταν σε ευθεία και χτυπητή αντίθεση με τα δύο βασικά του ενδιαφέροντα: τη μουσική και την τέχνη των διαπραγματεύσεων. Ούτως ή άλλως, όμως, ο Κώστας Γιαννίκος είναι γεμάτος αντιφάσεις, καθώς από τη μία φαινόταν διατεθειμένος να θυσιάσει το εμπορικό κέρδος προς χάριν της ποιότητας και από την άλλη προωθούσε με όλες του τις δυνάμεις όλα τα εύπεπτα πολιτιστικά υποπροϊόντα που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα Μέσα τα οποία είχε υπό τον έλεγχό του - έντυπα ή ηλεκτρονικά. Το σχέδιό του ήταν παράδοξο, καθώς επιδίωκε να αποκτήσει οικονομική δύναμη πουλώντας CD και DVD με αμφίβολης ποιότητας περιεχόμενο, ακριβώς επειδή ο απώτερος σκοπός του ήταν να προωθήσει την υψηλή καλλιτεχνία.
Ιδρύοντας την εταιρεία Ελληνική Θεαμάτων (ΕΛΘΕΑ), πίστεψε ότι είχε κάνει επιτέλους ένα μεγάλο βήμα προς την ικανοποίηση αυτής της επιθυμίας. Από τα «Ζουζούνια» και τα προχειροφτιαγμένα παιδικά βιβλία της Modern Times, του εκδοτικού οίκου με τη χειμαρρώδη βιομηχανική παραγωγή, ο Γιαννίκος μπορούσε να ελπίζει ότι θα αποσείσει το στίγμα του «σκουπιδολάγνου» και θα αποκαθιστούσε την υπόληψή του ως μαικήνα. Αλλωστε το να βλέπει την πολιτική ηγεσία να παρίσταται στην πρεμιέρα του ανακαινισμένου «Παλλάς», τον Νοέμβριο του 2006, ήταν γι’ αυτόν μια λαμπρή εκδήλωση προσωπικής εξιλέωσης. Επιτέλους, με παραστάσεις υψηλής αισθητικής όπως το «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ο Γιαννίκος έβλεπε την τεθλασμένη του πορεία να δικαιώνεται: ξεκίνησε ως ταπεινός ηχολήπτης στην Columbia, στις εγκαταστάσεις της Ριζούπολης, και το 1973 βρέθηκε να διοργανώνει ποπ φεστιβάλ σε συνεργασία με το περιοδικό «Φαντάζιο». Αργότερα εμπορευόταν δίσκους και κασέτες στα Εξάρχεια, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και σταδιακά με την εκμετάλλευση των πνευματικών δικαιωμάτων των φιλμ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, μια επιχείρηση που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικερδής - και προφανώς άνοιξε την όρεξη του Κώστα Γιαννίκου.
Τη στιγμή που έπρεπε, τον Νοέμβριο του 1989, έγινε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, καθώς ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή Προγράμματος μόλις άρχισε να εκπέμπει το MEGA CHANNEL. Κατόπιν μεταπήδησε στον ΣΚΑΪ και αργότερα στον STAR - ήταν μάλιστα αυτός που έπεισε την παρέα του Αντώνη Κανάκη να κατηφορίσει από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα. Η διορατικότητα, αλλά κυρίως η πειθώ ήταν ανέκαθεν βασικά ατού του, ο οποίος, ακριβώς λόγω αυτών των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, φλεγόταν από τη φιλοδοξία να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Η Modern Times έγινε το βασικό του όχημα και μέσω αυτού βρέθηκε να κατέχει το 24,9% του ALTER.
Οσοι τον γνωρίζουν καλύτερα θεωρούν ότι η φυλάκισή του ήταν μια «προϋπολογισμένη ζημιά», ένα κόστος που ανέλαβε προκειμένου να αρχίσει ξανά από την αρχή, καθώς ελπίζει ότι η προφυλάκισή του θα είναι αρκετή για να καλύψει την όποια ποινή θα επιβάλει το δικαστήριο για το χρέος του 1,2 εκατ. ευρώ προς το Δημόσιο. Ως κάποιος που είναι άξιος να πουλήσει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, ο Κ. Γιαννίκος ίσως έχει πείσει ακόμη και τον εαυτό του ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι οι επιχειρήσεις που φρόντισε να μεταβιβάσει εγκαίρως απλώς περιμένουν την αποφυλάκισή του. Και δεν αποκλείεται να έχει δίκιο.
Πηγή : protothema.gr
Αυτή η παράδοξη -και όχι ακριβώς αγία- τριάδα θα μπορούσε να παρουσιάζει τρεις διαφορετικές απόψεις του πλέον αχαλίνωτου, άγριου και λαίμαργου καπιταλιστικού ονείρου, καθώς όλοι τους ήρθαν από το πουθενά και δημιούργησαν αυτοκρατορίες στα ΜΜΕ. Και όλοι τους στόχευαν ψηλά, όσο πιο ψηλά γινόταν, δεν κατέβηκαν στο γήπεδο για να παίξουν ήσυχα με τους υπόλοιπους, αλλά για να κάνουν το δικό τους παιχνίδι, με τους δικούς τους όρους.
Η κοινή μοίρα των τριών ήταν μια ιλιγγιώδης κούρσα από την αφάνεια έως τη βίαιη αρπαγή της καταξίωσης και ενός πλούτου ασύλληπτου για άτομα σαν κι αυτούς, που δεν ανήκαν κατά κανένα τρόπο στο «παλιό χρήμα» και δεν απολάμβαναν την υποστήριξη από τους κατεστημένους θύλακες συμφερόντων. Και είναι αυτή η ίδια μοίρα που εξακολουθεί να τους ενώνει σήμερα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: Λαυρεντιάδης, Γιαννίκος, Ανδρουλιδάκης, τρεις έκπτωτοι «μάγοι» των media, σε ψυχική ή σωματική κατάρρευση, ακριβώς σαν τις επιχειρήσεις-χρυσωρυχεία που έστησαν κάποτε.
Παρ’ όλα αυτά, εάν υποθέσουμε ότι αυτή η ασυνήθιστη τριπλέτα δημιουργούσε έναν ιδεατό όμιλο ΜΜΕ μέσα στη φυλακή, έστω και σαν άσκηση για να περνούν κάπως πιο ευχάριστα οι ατελείωτες ώρες της κράτησης, θα προέκυπτε ένας όμιλος-μαμούθ. Μόνο τα Μέσα που είχε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εξαγοράσει ο Λ. Λαυρεντιάδης κατά τη σύντομη αλλά φαντασμαγορική παρουσία του στη συγκεκριμένη πιάτσα πλησίαζαν τον αριθμό των τριάντα. Ο Γιαννίκος, εκτός από το τηλεοπτικό ALTER, είχε υπό τον έλεγχό του ένα ολόκληρο σύστημα μαζικής κουλτούρας, το οποίο λίγο απείχε από το μονοπώλιο: εκδοτικοί οίκοι, εταιρείες παραγωγής CD και DVD, δισκογραφικές, ραδιοφωνικοί σταθμοί και, βέβαια, θεατρικές σκηνές. Οσο για τον ΔΟΜΑ (Δημοσιογραφικός Ομιλος Μιχάλη Ανδρουλιδάκη), την εποχή της ακμής τους οι εφημερίδες «Επενδυτής», «Sportime» και «Εξουσία», όταν μοίραζε διαμερίσματα στους αναγνώστες της, δημιουργούσαν νέα δεδομένα στον ελληνικό Τύπο, με ρεκόρ κυκλοφορίας και κερδοφορίας.
Σαφώς αμφιλεγόμενοι και υπόλογοι για μια ολόκληρη σειρά από πράξεις, αλλά και εξίσου χαρισματικοί, οι τρεις εγκάθειρκτοι επιχειρηματίες μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν πρόσωπα που διεκδικούσαν τον τίτλο του σύγχρονου Μίδα, καθώς φαινόταν πως ό,τι άγγιζαν μεταμορφωνόταν σε ατόφιο χρυσάφι. Η κρίση όμως, η γενικότερη, αλλά και αυτή που έπληξε συγκεκριμένα τα ελληνικά ΜΜΕ, έφερε το τέλος της μαγείας, φέρνοντας στο φως όχι μόνο τις λιγότερο «καθαρές» πρακτικές των επιχειρηματιών, αλλά και την αδυναμία τους να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τη λαίλαπα της ποινικής δίωξης.
Λαυρέντης Λαυρεντιάδης: Iατροδικαστές διαβλέπουν ακόμη και κίνδυνο για τη ζωή του
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είναι μόλις 42 ετών, όμως λόγω της χρόνιας πάθησής του είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους δύο επώνυμους και κατά πολύ μεγαλύτερους συγκρατούμενούς του.
«Εξαιτίας των συσσωρευμένων ασθενειών, ιδιαίτερα της παραμόρφωσης των οστών, αλλά και της αδυναμίας βαδίσεως και της μη λειτουργίας των δακτύλων του (συστροφή των άκρων), ο συγκεκριμένος κρατούμενος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, μη δυνάμενος να μετακινηθεί και ιδιαίτερα να αυτοεξυπηρετηθεί στις καθημερινές του ανάγκες (ένδυση, μετακίνηση, διατροφή, τουαλέτα, ατομική καθαριότητα κ.λπ.)», αναφέρει στη γνωμάτευσή της η διευθύντρια του ψυχιατρείου του Κορυδαλλού. Προσθέτει δε ότι «οι διοικητικές νοσηλευτικές υπηρεσίες, οι κοινωνικοί λειτουργοί, καθώς και οι χώροι όπου πραγματοποιούνται τα επισκεπτήρια συγγενών και συνηγόρων βρίσκονται στο ισόγειο, ενώ οι χώροι κράτησης στους ορόφους του σωφρονιστικού καταστήματος. Ως εκ τούτου, οι μετακινήσεις του ανωτέρω στο κλιμακοστάσιο της φυλακής γίνονται στους ώμους συγκρατούμενών του, οι οποίοι παρέχουν βοήθεια στον βαθμό που ο καθένας μπορεί, λόγω ελλείψεως νοσηλευτικού προσωπικού. Το παρόν κατάστημα δεν διαθέτει προσωπικό προς αντιμετώπιση τέτοιας κατάστασης».
Υπάρχει όμως και δεύτερη γνωμάτευση από δύο ιατροδικαστές, οι οποίοι διορίστηκαν ως πραγματογνώμονες από την πλευρά του Λαυρεντιάδη και διαβλέπουν κίνδυνο ακόμη και για τη ζωή του, καθώς διαπίστωσαν ότι η κατάσταση της υγείας του συνεχώς επιδεινώνεται, ως αποτέλεσμα της βαριάς ρευματοειδούς αρθρίτιδας από την οποία πάσχει. Η νόσος, σύμφωνα με τις γνωματεύσεις των ειδικών, έχει επιφέρει μη αναστρέψιμη κινητική αναπηρία στον επιχειρηματία.
H γνωμάτευση
Στη γνωμάτευση που συνέταξαν με ημερομηνία 13 Ιανουαρίου 2014, οι δύο ιατροδικαστές αναφέρουν ότι ο Λ. Λαυρεντιάδης «ανήκει στα άτομα με ειδικές ανάγκες διότι πάσχει από βαρεία κινητική αναπηρία άνω του 80% και κρατείται σε κελί του 3ου ορόφου χωρίς το κτίριο του ψυχιατρείου να διαθέτει ανελκυστήρα, με αποτέλεσμα χωρίς τη βοήθεια συγκρατούμενών του να μην έχει καμία δυνατότητα μετακίνησης». Οπως αναφέρουν οι πραγματογνώμονες, «για τις λιγοστές μετακινήσεις του τού έχει δοθεί τροχήλατο αμαξίδιο με χειροκίνητη κίνηση, το οποίο όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει λόγω της κατάστασης των, αχρηστευθέντων, χεριών του».
Στην αναφορά τους οι δύο πραγματογνώμονες δεν παραλείπουν να περιγράψουν επίσης τις συνθήκες κράτησης: «Το κελί του είναι 9 τ.μ. περίπου μαζί με την τουαλέτα, η οποία είναι μόνο για όρθια χρήση (τύπου τούρκικη), συνθήκες δηλαδή διαβίωσης απαράδεκτες για άτομο με ειδικές ανάγκες». Και προσθέτουν: «Είναι αναγκασμένος για τις προσωπικές του ανάγκες να μεταφέρεται σηκωτός από συγκρατούμενούς του, όταν αυτό είναι εφικτό (εναπόκειται στη θέλησή τους, αλλά και τη δυνατότητα να μπορούν».
Κατά την κλινική εξέταση του επιχειρηματία, οι δύο ειδικοί διαπίστωσαν νέο επεισόδιο έξαρσης της νεανικής αρθρίτιδας, καθώς και ότι πάσχει από «περιοριστικό αναπνευστικό σύνδρομο με αδυναμία απόχρεμψης, παράγοντες που τον κάνουν ιδιαίτερα ευάλωτο και ευπαθή σε όλα τα λοιμώδη και μολυσματικά νοσήματα».
Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες κράτησης του ασθενούς αλλά και τη συνεχή επιδείνωση της υγείας του, οι ειδικοί εκτιμούν ότι «η αναμενόμενη εξέλιξη της κατάστασης της υγείας του Λαυρεντιάδη, εάν παραμείνει εντός των φυλακών ή έγκλειστος σε οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα, είναι η πλήρης αγκύλωσή του στο κρεβάτι του κελιού του και ο θάνατός του από λοίμωξη του κατωτέρου αναπνευστικού (π.χ. πνευμονία) ή από άλλα μολυσματικά νοσήματα ή ακόμη και από πολυοργανική ανεπάρκεια από τις επιπλοκές της χρόνιας ανίατης νόσου του».
Οι δύο γνωματεύσεις, της διευθύντριας του ψυχιατρείου και των ιατροδικαστών-πραγματογνωμόνων, έχουν τεθεί υπόψη των δικαστών του Συμβουλίου Εφετών ενώπιον του οποίου ο Λ. Λαυρεντιάδης έχει προσφύγει ζητώντας την αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με την επιβολή περιοριστικών όρων. Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά προσφυγή του επιχειρηματία στη Δικαιοσύνη με αίτημα την αποφυλάκισή του για λόγους υγείας, που όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί καθιστούν αδύνατη την παραμονή του στη φυλακή.
Η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες και ενώ η ανάκριση για την υπόθεση της Proton Bank έχει ολοκληρωθεί από τον περασμένο Οκτώβριο με περισσότερα από 40 πρόσωπα να αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες, όπως ξέπλυμα μαύρου χρήματος, απάτη, υπεξαίρεση αλλά και εγκληματική οργάνωση. Πλέον, η υπόθεση βρίσκεται στο στάδιο της έκδοσης βουλεύματος με το οποίο η Δικαιοσύνη θα αποφαίνεται για την περαιτέρω τύχη των κατηγορουμένων, για το ποιοι δηλαδή θα καθίσουν στο εδώλιο και κυρίως για ποιες κατηγορίες. Πάντως, μέσα από 136 σελίδες των κατηγορητηρίων που είχε συντάξει η ανακρίτρια κυρία Ιωάννα Χατζάκη, τους αποδίδεται «συναπόφαση και συνεκτέλεση» προκειμένου τα κεφάλαια της Proton Bank να κατευθυνθούν ως δάνεια σε εταιρείες και πρόσωπα που συνδέονταν με τον Λ. Λαυρεντιάδη.
Πρόκειται για ένα βαρύ κατηγορητήριο, το οποίο και οδήγησε τον επιχειρηματία στον Κορυδαλλό, μια εξέλιξη που, σύμφωνα με τους ειδικούς, είχε ολέθριες συνέπειες στην κατάσταση της υγείας του.
Η φιγούρα ενός ανθρώπου καθηλωμένου στο αναπηρικό καροτσάκι, με παραμορφωμένα από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα άκρα, ανίκανου να φροντίσει έστω και στοιχειωδώς τον εαυτό του, εικονογραφεί με τα πλέον μελανά χρώματα τη θλιβερή όψη ενός οικονομικού εγκλήματος - αλλά και μιας δρακόντειας τιμωρίας: όποιος κι αν ήταν ο ρόλος του Λ. Λαυρεντιάδη στο σκάνδαλο της τράπεζας Proton, στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού εκτίει ήδη μια ποινή που απειλεί ακόμη και τη ζωή του.
Αλλά ο Λ. Λαυρεντιάδης έχει μάθει από νωρίς ότι πρέπει να πιστεύει στα θαύματα, κάτι που μπορεί να του φανεί χρήσιμο στην παρούσα κατάστασή του. «Τα Χριστούγεννα του 2004 βρισκόμουν στις Μαλδίβες», είχε διηγηθεί ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του. «Μπήκα στο αεροπλάνο της επιστροφής στις 2.30 το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου. Μισή ώρα αργότερα ήρθε το παλιρροϊκό κύμα που σάρωσε τα πάντα και είχε δεκάδες νεκρούς. Οταν γύρισα πίσω, ο γέροντάς μου στον Αγιο Ορος, με τον οποίο μίλησα, μου είπε ότι πρέπει να σοβαρευτώ και να παντρευτώ. Ως τότε δεν το είχα σκεφτεί. Σαράντα ημέρες αργότερα γνώρισα τη γυναίκα μου μέσω φίλων. Τη δεύτερη μέρα μετά τη γνωριμία μας πίστεψα πως ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου. Σε έξι μήνες της έκανα πρόταση γάμου. Παντρευτήκαμε προτού κλείσει ο χρόνος. Η Κατερίνα ίσως ήταν το πεπρωμένο μου».
Η βαθιά θεοσέβεια είναι μία από τις πλευρές του χαρακτήρα του Λ. Λαυρεντιάδη. Μια άλλη είναι αυτή που τον έφερε κατηγορούμενο για υπεξαίρεση 700 εκατ. ευρώ μέσω της τράπεζας Proton. Πρόκειται, άραγε, για τον ίδιο άνθρωπο που θεωρούσε ότι η επίσκεψη στο Αγιον Ορος άλλαξε τη ζωή του, καθώς η «ευλογία του Θεού», όπως την είχε περιγράψει ο ίδιος, τον είχε σχεδόν θεραπεύσει από τη νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα η οποία θα τον είχε καθηλώσει από τα 20 του χρόνια;
Zωή-μυθιστόρημα
Αν ευσταθούν οι κατηγορίες που τον βαραίνουν, ο Λ. Λαυρεντιάδης, προτού καν συμπληρώσει τα 42 του χρόνια, θα έχει πρωταγωνιστήσει σε ένα αληθινό μυθιστόρημα, πλάθοντας με τη ζωή και τη σταδιοδρομία του έναν χαρακτήρα που πολύ δύσκολα θα μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στη φαντασία ενός λογοτέχνη.
Ξεκινώντας από μια μικρή χημική βιομηχανία την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του, μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έφτασε να διαπραγματεύεται την πώληση του ομίλου του με πολυεθνικούς επενδυτικούς οργανισμούς αντί τιμημάτων που προκαλούσαν ίλιγγο, καθώς κινούνταν στην περιοχή των 800 εκατ. ευρώ. Απόγονος προσφύγων από τον Πόντο που μεγάλωσε στα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια της Αθήνας, κατάφερε να εκτοξεύσει τον εαυτό του απευθείας στην κορυφή της οικονομικής και κοινωνικής πυραμίδας, διεκδικώντας τον σεβασμό των αντίστοιχων ελίτ. Ενώ η αυτοκρατορία του με ορδές εταιρειών και υπο-εταιρειών εξαπλωνόταν τάχιστα από τον τομέα των χημικών στα απορρυπαντικά, τα φάρμακα, τα λιπάσματα, τις αγοραπωλησίες ακινήτων, τον εμπορικό λιμένα Πειραιώς, τις τράπεζες, τα media, ακόμη και την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού, εκείνος έδινε την εντύπωση ότι διέθετε αστείρευτη οικονομική ευχέρεια, ότι ήθελε και μπορούσε να εξαγοράσει τους πάντες.
Οσοι επιχειρηματίες, κυρίως των ΜΜΕ, δεν προσπαθούσαν οι ίδιοι να πουλήσουν τα, κατά το πλείστον προβληματικά, «μαγαζιά» τους στον Λαυρεντιάδη, δέχονταν επίθεση από εκείνον μέσω χρηματιστηρίου. Το όνομά του ξαφνικά ήταν πανταχού παρόν, κατά πολλούς αναβιώνοντας ακούσια το μεγάλο πάρτι της περιόδου Κοσκωτά.
Το 2006 και ενώ ήταν μόλις 34 ετών, αναδείχθηκε Ελληνας Επιχειρηματίας της Χρονιάς στον διαγωνισμό της έγκριτης πολυεθνικής ελεγκτικής εταιρείας Ernst & Young. Και μπορεί να ανέβαινε στο βάθρο για τη βράβευση χωλαίνοντας από την αρθρίτιδα που κατέτρωγε τα άκρα του, όμως ακτινοβολούσε ισχύ και υπερηφάνεια.
Η ημέρα του δεν ξεκινούσε πριν το μεσημέρι, καθώς ήταν υποχρεωμένος να κάνει εντατική φυσικοθεραπεία -τα χέρια του δεν μπορούσαν να σηκώσουν το φλιτζάνι του καφέ ή το πούρο του-, κι όμως εκείνος εφορμούσε ακάθεκτος στον επιχειρηματικό στίβο μάχης.
Οι δωρεές στα πατριαρχεία
Τον Μάιο του 2009, μαζί με τον πνευματικό του πατέρα, γκουρού, θεραπευτή και συνεταίρο, Πέτρο Κυριακίδη, ο Λαυρεντιάδης παρασημοφορείται από τον μακαριότατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο και αναγορεύεται Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου. Λίγους μήνες αργότερα, η προσπάθειά του να διεισδύσει στους ανώτερους κύκλους της ελληνικής κοινωνίας ενισχύεται με άλλον έναν πολιορκητικό κριό: εκτός από την οικονομική επιφάνεια, την ευλογία της Εκκλησίας και τις φιλικές σχέσεις με την εξουσία, είναι επίσης προστάτης των τεχνών. Ενισχύει την Εθνική Πινακοθήκη και αναλαμβάνει τη χορηγία μιας εξαιρετικής αναδρομικής έκθεσης με έργα του Γιάννη Τσαρούχη στο Μουσείο Μπενάκη. Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κέντρο ανώτερων μελετών και σημαντικό think tank για τη διεθνή πολιτική CSIS (Center for Strategic and International Studies) της Ουάσινγκτον δημιουργεί έδρα «Lavrentis Lavrentiadis» για Νοτιοευρωπαϊκές Σπουδές.
Ωστόσο, το προφίλ του μεγαλοεπιχειρηματία με τις ακαδημαϊκές, θρησκευτικές, φιλανθρωπικές και καλλιτεχνικές ευαισθησίες, η εικόνα που με τόσο κόπο έχτισε ο Λ. Λαυρεντιάδης, έγινε θρύψαλα αυτοστιγμεί με την προφυλάκισή του για το σκάνδαλο της Proton. Και το μόνο που μπορεί να ελπίζει ο ίδιος αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού είναι να μην καταρρεύσει τελείως ο οργανισμός του. Εν τω μεταξύ, πάντως, ο ίδιος έχει προθυμοποιηθεί να αποδώσει περίπου 160 εκατ. ευρώ από τα 700 εκατ. που φέρεται να έχει υπεξαιρέσει και τα οποία βρίσκονται σε τραπεζικό λογαριασμό του εξωτερικού.
Ο Λαυρεντιάδης, μάλιστα, λέει πως έχει εξουσιοδοτήσει το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να γίνει ο επαναπατρισμός του εν λόγω ποσού, όμως κάποια ανεξιχνίαστη γραφειοκρατική εμπλοκή εμποδίζει την όλη διαδικασία να προχωρήσει. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει σταλεί έγγραφο από τον αρμόδιο Ελβετό εισαγγελέα, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι, εφόσον οι ελληνικές αρχές ζητήσουν την αποδέσμευση των 160 εκατ. ευρώ, εκείνος είναι έτοιμος να το πράξει.
Τ ο περίφημο ελικόπτερο είναι το σύμβολο της εκπληκτικής επιτυχίας ενός αυτοδημιούργητου εκδότη, ο οποίος έφτασε να θεωρεί τον εαυτό του Δαβίδ ενάντια στους προαιώνιους Γολιάθ του ελληνικού Τύπου. Καθώς ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης παράγγελνε στον πιλότο του ιδιωτικού του ελικοπτέρου να πεταχτεί σε κάποια άκρη της Ελλάδας για να εξυπηρετήσει, εν είδει εναέριου ταξί, μεγαλόσχημους όπως, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, αναρωτιόταν ενώπιον κάποιων στενών του συνεργατών «τι περισσότερο είχε ο Ωνάσης από εμένα;».
Το πώς ένας δημοσιογράφος που στην αρχή της δεκαετίας του ’90 ειδικευόταν στο αγροτικό ρεπορτάζ -εξ ου και το ελάχιστα τιμητικό προσωνύμιο «κηπουρός» με το οποίο ήταν γνωστός στη συντεχνία- είχε φτάσει να κατέχει ιδιόκτητο ελικόπτερο και να αυτοθαυμάζεται ως κροίσος δεν έχει να κάνει μόνο με την προσωπική του ματαιοδοξία. Είναι μέρος μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από μια υπερβολή πέραν παντός ορίου.
Εν έτει 2000, όταν ο Ανδρουλιδάκης είχε αποφασίσει να προσθέσει στον μιντιακό του όμιλο αυτό που ανέκαθεν θεωρούσε ο ίδιος ότι έλειπε, δηλαδή έναν τηλεοπτικό σταθμό, τα δισεκατομμύρια -δραχμών τότε- ήταν το τελευταίο από τα προβλήματα που θα μπορούσαν να τον απασχολούν. Με μια κοινή αριθμομηχανή μπροστά του και πρόχειρους υπολογισμούς, ο Μ. Ανδρουλιδάκης αποστόμωνε τους οικονομικούς συμβούλους του λέγοντας «φοβάστε ότι το TEMPO θα μας βάλει μέσα; Μα έχουμε κεφαλαιοποίηση 1,5 τρισ. δραχμών. Αρα, μπορούμε άνετα να ξοδεύουμε 1 δισ. δραχμές τον μήνα έως ότου το κανάλι γίνει κερδοφόρο». Ο Μ. Ανδρουλιδάκης δεν ήταν παράφρων, ήταν απλώς υπέρμετρα φιλόδοξος και αρκετά μεγαλομανής. Προηγουμένως είχε δημιουργήσει τον ΔΟΜΑ (Δημοσιογραφικός Ομιλος Μιχάλη Ανδρουλιδάκη), το αντίπαλον δέος, όπως τον θεωρούσε ο ίδιος, στα κραταιά συγκροτήματα ΜΜΕ τύπου ΔΟΛ, Πήγασος κ.λπ. Από το γιγαντιαίο φιάσκο του TEMPO άρχισε η ελεύθερη πτώση του, η οποία και κατέληξε στη διάλυση όλων όσα είχε φτιάξει με ρηξικέλευθο πνεύμα, τόλμη, αλλά και άγνοια κινδύνου: όταν συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας ενός οικονομικού φύλλου όπως ο «Επενδυτής» με φρέσκια και δυναμική προσέγγιση κατά τα πρότυπα των αντίστοιχων εφημερίδων του εξωτερικού, ο Μ. Ανδρουλιδάκης είχε σχεδόν μηδενική εκδοτική εμπειρία. Η δουλειά του ήταν παρουσιαστής ενός σύντομου αγροτικού δελτίου στην ΕΡΤ, ενώ η οικογενειακή επιχείρηση με κάποια θερμοκήπια στη γενέτειρά του, τον Φοίνικα Ρεθύμνου στην Κρήτη, είχε αποτύχει παταγωδώς. Παρ’ όλα αυτά, έπεισε τον εαυτό του και κατόπιν τη σύζυγό του, φαρμακοποιό Καίτη Λιναρά, ότι δεν θα μετάνιωνε ποτέ αν πουλούσε το προικώο διαμέρισμά της στην Αθήνα προκειμένου να χρηματοδοτήσει το εκδοτικό όραμα του συζύγου της. Εως τον Νοέμβριο του 1990, ο Ανδρουλιδάκης ήταν εκδότης, οι απογοητευτικές όμως πωλήσεις του «Επενδυτή» έδειχναν ότι δεν θα απολάμβανε τη νέα του ιδιότητα για πολύ. Ωστόσο, η μετάθεση της κυκλοφορίας από την Κυριακή στο Σάββατο έβγαλε τον λαγό από το καπέλο: η κυκλοφοριακή πορεία του φύλλου έκτοτε ήταν αλματώδης, δημιουργώντας μια ολόκληρη αγορά για τις σαββατιάτικες εφημερίδες. Ο «Επενδυτής», μαζί με το ένθετο περιοδικό «Symbol», εξελίχθηκε σε κοίτασμα χρυσού, ο εκδότης πανηγύριζε, οι υπάλληλοί του απολάμβαναν το εξαιρετικά χαλαρό κλίμα στον ΔΟΜΑ και εκμεταλλεύονταν παραπλεύρως την ευκαιρία που τους δινόταν για να δημιουργήσουν όνομα, μια και ο Ανδρουλιδάκης ήταν καλός ως εργοδότης, όχι όμως και συγκλονιστικά ανοιχτοχέρης. Τουλάχιστον όμως δεν απέλυε σχεδόν ποτέ κανέναν, ούτε καν όταν αναγκαζόταν να κλείσει κάποιο από τα Μέσα του.
Η «Sportime» έκανε κι αυτή τη δική της επανάσταση, καθώς εισήγαγε με ανέλπιστη επιτυχία τη συνταγή της μη οπαδικής αθλητικής εφημερίδας, ενώ στο ραδιόφωνο ο Planet του ομίλου σημείωνε υψηλές ακροαματικότητες. Ο Μ. Ανδρουλιδάκης άρχιζε να νιώθει ισότιμος των παραδοσιακών μεγαλοεκδοτών, όπως ο Χρήστος Λαμπράκης και ο Γιώργος Μπόμπολας - εξάλλου αυτούς σκόπευε να αποκαθηλώσει με το δικό του εκδοτικό συγκρότημα. Τα «σπίτια της “Εξουσίας”» θα ήταν το επόμενο, αξέχαστο από πολλές απόψεις, εγχείρημά του: τον Απρίλιο του 1997 κυκλοφορεί η καθημερινή πολιτική εφημερίδα «Εξουσία», η οποία στην αρχή προσφέρει 150 κουπόνια για 20 σπίτια, τα οποία θα διανέμονταν κατόπιν κλήρωσης. Οι πωλήσεις του φύλλου εκτινάσσονται κοντά στα 50.000 φύλλα, καθώς οι αναγνώστες ψάχνουν για το μαγικό κουπόνι που θα κάνει το κλασικό μικροαστικό όνειρο πραγματικότητα, ενώ ο Ανδρουλιδάκης ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά με το σύνθημα «Σπίτια για όλους τους αναγνώστες».
Η κατασκευαστική-«φούσκα» και οι εκδόσεις
Συστήνει την κατασκευαστική Stabilton, η οποία εξαγγέλλει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της, ότι θα κτίσει σπίτια σε 50.000 τ.μ. Φυσικά επρόκειτο περί «φούσκας», η οποία έσκασε το 1999, οδηγώντας την «Εξουσία» στο λουκέτο δύο χρόνια αργότερα και τον Ανδρουλιδάκη πρώτα στο δικαστήριο και κατόπιν, όλως παραδόξως, στο Χρηματιστήριο. Ο επίδοξος μεγαλοεπιχειρητίας και μιντιάρχης, παράλληλα με την εξαγορά του NEW CHANNEL έναντι ενός αδικαιολόγητα υψηλού τιμήματος και τη μετονομασία του σε TEMPO, δοκιμάζει να εκδώσει και άλλες εφημερίδες, με ονόματα όπως «Daily Times» και «Εκτροπή», οι οποίες ήταν θνησιγενείς και τόσο ανάξιες λόγου ώστε ακόμη και όσοι εργάστηκαν σε αυτές δυσκολεύονται σήμερα να θυμηθούν τον ακριβή τους τίτλο.
Σε ό,τι αφορά το μεγάλο τόλμημα, το TEMPO, το 2001 ο Ανδρουλιδάκης περίμενε ότι θα τον εξίσωνε οριστικά και αμετάκλητα με τους καλά εδραιωμένους ανταγωνιστές του στον εκδοτικό χώρο, λειτουργώντας σαν ένα μικρό MEGA. Παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στα μεγαλοπρεπή εγκαίνια, παρουσία του τότε πρωθυπουργού -και συχνά ομοτράπεζου του φιλόδοξου εκδότη- κ. Κώστα Σημίτη και στη διακοπή εκπομπής προγράμματος μερικούς μήνες αργότερα, θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον ΔΟΜΑ. Ο Μ. Ανδρουλιδάκης, μέσω διαφόρων συμμαχιών και χρηματιστηριακών συναλλαγών στο ημίφως μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, βρίσκεται στο δικαστήριο κατηγορούμενος από πρώην συνέταιρό του για υπεξαιρέσεις δισεκατομμυρίων δραχμών. Από το 2002 θα αρχίσει η ανεπανόρθωτη πτώση της αυτοκρατορίας Ανδρουλιδάκη, το μοίρασμα των εναπομεινάντων ιματίων της, έως την τελική καταδίκη του πρώην εκδότη σε πέντε χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή, κατόπιν μήνυσης εις βάρος του που κατέθεσε ο επί σειρά ετών οικονομικός διευθυντής του ομίλου Θανάσης Παύλοβιτς. Τα κωμικοτραγικά επεισόδια, με τον Ανδρουλιδάκη να συλλαμβάνεται ενώ προσπαθούσε να κρυφτεί σε κάποια αυλή αποκλεισμένος από τους εξαγριωμένους -και απλήρωτους- υπαλλήλους του, ανήκουν σίγουρα σ’ αυτά που θέλει να ξεχάσει. Εξάλλου, όσο και εάν το επαναλάμβανε υπερβολικά συχνά και μάλλον επί ματαίω, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι έχει ξεπεράσει τον «αυτοκτονικό του ιδεασμό». Ή τη μανία του να κατακτήσει τον πλούτο και τη δύναμη που θα του επέτρεπε να αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσον όσους ανακουφίστηκαν με την εξαφάνισή του από το προσκήνιο.
Τ ο 2011, όταν η κανονιά από το κλείσιμο του ALTER συγκλόνισε το τοπίο της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, τα χρέη του σταθμού προς τράπεζες, διαφημιστικές εταιρείες, εργαζόμενους, προμηθευτές κ.λπ. ήταν της τάξης των 500 εκατ. ευρώ. Ο διευθύνων σύμβουλος και μεγαλομέτοχος του σταθμού Κώστας Γιαννίκος, ο οποίος αντάμειβε αφειδώς τους στενούς του συνεργάτες προσφέροντας μηνιαίους μισθούς πολλών χιλιάδων ευρώ, δεν θα μπορούσε να νιώθει περήφανος για το πώς διαχειρίστηκε, εν λευκώ μάλιστα, την τύχη του καναλιού. Εξάλλου ο ίδιος θα προφυλακιζόταν για χρέη προς το Δημόσιο ύψους 1,2 εκατ. ευρώ.
Πλήρως συντονισμένος με τη συμπάθεια του Λαυρεντιάδη για την αμερικανική επιχειρηματική νοοτροπία και επίσης νοσηλευόμενος στην ψυχιατρική κλινική του Κορυδαλλού, απαιτούσε ανέκαθεν από τους συνεργάτες και τους υφισταμένους του να παρουσιάζουν λιτές, περιεκτικές και συγκεκριμένες προτάσεις - ιδιαίτερα όταν προσπαθούσαν να αποσπάσουν χρήματα για να υλοποιήσουν τις ιδέες τους.
Η εσωστρεφής, μάλλον αγοραφοβική, προσωπικότητά του ερχόταν σε ευθεία και χτυπητή αντίθεση με τα δύο βασικά του ενδιαφέροντα: τη μουσική και την τέχνη των διαπραγματεύσεων. Ούτως ή άλλως, όμως, ο Κώστας Γιαννίκος είναι γεμάτος αντιφάσεις, καθώς από τη μία φαινόταν διατεθειμένος να θυσιάσει το εμπορικό κέρδος προς χάριν της ποιότητας και από την άλλη προωθούσε με όλες του τις δυνάμεις όλα τα εύπεπτα πολιτιστικά υποπροϊόντα που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα Μέσα τα οποία είχε υπό τον έλεγχό του - έντυπα ή ηλεκτρονικά. Το σχέδιό του ήταν παράδοξο, καθώς επιδίωκε να αποκτήσει οικονομική δύναμη πουλώντας CD και DVD με αμφίβολης ποιότητας περιεχόμενο, ακριβώς επειδή ο απώτερος σκοπός του ήταν να προωθήσει την υψηλή καλλιτεχνία.
Ιδρύοντας την εταιρεία Ελληνική Θεαμάτων (ΕΛΘΕΑ), πίστεψε ότι είχε κάνει επιτέλους ένα μεγάλο βήμα προς την ικανοποίηση αυτής της επιθυμίας. Από τα «Ζουζούνια» και τα προχειροφτιαγμένα παιδικά βιβλία της Modern Times, του εκδοτικού οίκου με τη χειμαρρώδη βιομηχανική παραγωγή, ο Γιαννίκος μπορούσε να ελπίζει ότι θα αποσείσει το στίγμα του «σκουπιδολάγνου» και θα αποκαθιστούσε την υπόληψή του ως μαικήνα. Αλλωστε το να βλέπει την πολιτική ηγεσία να παρίσταται στην πρεμιέρα του ανακαινισμένου «Παλλάς», τον Νοέμβριο του 2006, ήταν γι’ αυτόν μια λαμπρή εκδήλωση προσωπικής εξιλέωσης. Επιτέλους, με παραστάσεις υψηλής αισθητικής όπως το «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ο Γιαννίκος έβλεπε την τεθλασμένη του πορεία να δικαιώνεται: ξεκίνησε ως ταπεινός ηχολήπτης στην Columbia, στις εγκαταστάσεις της Ριζούπολης, και το 1973 βρέθηκε να διοργανώνει ποπ φεστιβάλ σε συνεργασία με το περιοδικό «Φαντάζιο». Αργότερα εμπορευόταν δίσκους και κασέτες στα Εξάρχεια, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και σταδιακά με την εκμετάλλευση των πνευματικών δικαιωμάτων των φιλμ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, μια επιχείρηση που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικερδής - και προφανώς άνοιξε την όρεξη του Κώστα Γιαννίκου.
Τη στιγμή που έπρεπε, τον Νοέμβριο του 1989, έγινε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, καθώς ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή Προγράμματος μόλις άρχισε να εκπέμπει το MEGA CHANNEL. Κατόπιν μεταπήδησε στον ΣΚΑΪ και αργότερα στον STAR - ήταν μάλιστα αυτός που έπεισε την παρέα του Αντώνη Κανάκη να κατηφορίσει από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα. Η διορατικότητα, αλλά κυρίως η πειθώ ήταν ανέκαθεν βασικά ατού του, ο οποίος, ακριβώς λόγω αυτών των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, φλεγόταν από τη φιλοδοξία να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Η Modern Times έγινε το βασικό του όχημα και μέσω αυτού βρέθηκε να κατέχει το 24,9% του ALTER.
Η «προϋπολογισμένη ζημία»
Οσοι τον γνωρίζουν καλύτερα θεωρούν ότι η φυλάκισή του ήταν μια «προϋπολογισμένη ζημιά», ένα κόστος που ανέλαβε προκειμένου να αρχίσει ξανά από την αρχή, καθώς ελπίζει ότι η προφυλάκισή του θα είναι αρκετή για να καλύψει την όποια ποινή θα επιβάλει το δικαστήριο για το χρέος του 1,2 εκατ. ευρώ προς το Δημόσιο. Ως κάποιος που είναι άξιος να πουλήσει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, ο Κ. Γιαννίκος ίσως έχει πείσει ακόμη και τον εαυτό του ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, ότι οι επιχειρήσεις που φρόντισε να μεταβιβάσει εγκαίρως απλώς περιμένουν την αποφυλάκισή του. Και δεν αποκλείεται να έχει δίκιο.
Πηγή : protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου