ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ-ΙΔΟΥ Η ΛΥΣΗ

ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΙΣΗ ; ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΛΥΣΗ! 

ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ..

Δεν είναι μεγάλο..μην σκιάζεστε..Αξίζει τον κόπο... Τώρα με την ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος , η σωτηρία θα προέλθει από τις μικρές κοινότητες, ..Θα είναι λάθος αν δεν το διαβάσετε.. Με την επιστροφή στο χρόνο (1951)το σκηνικό θα είναι όπως περιγράφεται στο διήγημα.. Αρκεί να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τα κυβερνητικά πελαγώματα... Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο και πιο γρήγορα θα βρούμε το κολάϊ μας.Δεν είναι ανάγκη να βρείτε κάποιο ψαροχώρι, η γειτονιά σας είναι αρκετή, ακόμη και η πολυκατοικία αρκεί να γίνει αυτόνομη...ανεξάρτητο "κρατίδιο"   

04/02/2010

ΤΟ ΨΑΡΟΧΩΡΙ ΜΑΣ

Έξοχο, συναρπαστικό, καταλυτικο αφήγημα του ΑΠ.ΒΡΑΧΙΟΛΙΔΗ

Στο μικρό μας ψαροχώρι τα είχαμε όλα.΄Ενα γραφικό, κουκλίστικο λιμανάκι,απολύτως προφυλαγμένο από τους θυμούς της θάλασσας, με λογιώ-λογιώ πλεούμενα, κυρίως αλιευτικά, τα οποία κάθε πρωί, γύρω στις οκτώ, ξεσήκωναν όλη την περιοχή με την ολόφρεσκη πραμάτειά τους, που έφερναν.-Τι ψάρια, κι αυτά, πιά! Σπαρταριστά, ολοζώντανα στην κυριολεξία, χόρευαν τον επιθανάτιο ρόγχο μέσα στις ψαροκασέλες, κάνοντας απεγνωσμένους πήδους. Κέφαλοι, λαυράκια, αφρόψαρα, τσιπούρες, που και που φαγκριά και πολύ συχνά πεσκαρδίτσες για “σούπα-όνειρο”, αλλά που γινότανε, επίσης, νόστιμες και στο τηγανι, όπως διαλαλούσαν οι ψαρόμαγκες.

Είχαμε και Ναυτικό ΄Ομιλο με καμιά δεκαριά σκαφίδια, τα οποία τις Κυριακάδες βγαίνανε από τον κoλπίσκο του λιμανιού κι σηκώνανε πανιά με τιμονέρηδες δεξιοτέχνες θαλασσόλυκους, αμούστακα παιδάκια του Δημοτικού, τα οποία ήταν το καμάρι ολωνών μας, αφού σχεδόν κάθε χρόνο διακρίνονταν σε Πανελλαδικούς ναυτικούς αγώνες.

Είχαμε και δημαρχείο, με δήμαρχο έναν χοντρούλη, συφοριασμένο χασάπη, κι, ενώ όλοι τον διαολστέλναμε, στο τέλος, πάλι, τον ξαναψηφίζαμε, χωρίς ωστόσο να ξέρουμε αν έπρεπε να θρηνούμε ή να καμαρώνουμε για την ευθυκρισία μας.

Είχαμε κι ένα αστυνομικό τμήμα με κανα-δυό μισοκοιμισμένα όργανα της Τάξεως, που κοπανούσαν μύγες, μιά και στο ψαροχώρι μας όλοι είχαν εθιστεί στο βίτσιο να είναι τακτικοί, φρόνιμοι και νομοταγείς.

Αυτό βέβαια, δεν καλοάρεσε στα όργανα της Τάξεως. Αντιλαμβάνονταν, πως μάλλον, ή εκεί παρουσία τους ήταν περιττή κι ανευ λόγου και προ παντός άνευ εργου, ώστε να δικαιολογιόταν κάπως το ψωμάκι που τρώγανε. Συνέχεια> εδώ με κλικ!

http://pressliberty.wordpress.com/%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%B7/%CF%84%CE%BF-%CF%88%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CF%83/