Δημήτρης Σούρας . :
Αν ο Έλληνας δεν ξεπεράσει το στίγμα του ψυχιάτρου, δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει ότι η Ψυχιατρική είναι Ιατρική. Η ψυχική νόσος είναι μια αρρώστια η οποία έχει συμπτώματα, διαφορική διάγνωση, διάγνωση και φυσικά φαρμακευτική αγωγή, ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση και θεραπεία. Αν αυτό δεν το καταλάβουμε, δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την ντροπή, όπως είπατε, του να αρρωστήσεις, Είμαστε όλοι έτοιμοι να μιλήσουμε ανοικτά για καρκίνους, βαρύτατα νευρολογικά προβλήματα, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και μόλις φθάσουμε στην λέξη 'ψ...' κουμπωνόμαστε. Πρέπει να γνωρίζετε ότι για μας τους ψυχιάτρους η λέξη 'τρελός' δεν υφίσταται.
Π.Β. : Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Δ.Σ. : Θα σας πω τον λόγο. Έχουμε προχωρήσει επιστημονικά με την ψυχιατρική τόσο πολύ ώστε τα φάρμακα να βοηθούν ακόμη και αρρώστους που παραλογίζονται ούτως ώστε να συμπεριφέρονται φυσιολογικά και να συνυπάρχουν δίπλα μας, Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Επίσης πρέπει να κατανοήσουμε ότι στις περισσότερες ψυχικές ασθένειες (εκτός των ψυχώσεων) — η επιτυχία κυμαίνεται μεταξύ 70-75%. Δηλαδή επιτυχία η οποία σχετίζεται με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι άρρωστοι με τα νέα φαρμακευτικά σκευάσματα με τις νέες μεθόδους ψυχοθεραπείας και συνεπώς με πολύ σημαντική αποτελεσματικότητα.
Π.Β. : Αυτό, το ότι έχει εξελιχθεί τόσο πολύ η ιατρική επιστήμη και πλέον δεν αποκαλείται κάποιος 'τρελός', όπου το θεωρώ και υποτιμητική έννοια, γιατί δεν έχουν ενημερώσει το κοινό για τα φάρμακα, ψυχοθεραπεία και τα υψηλά ποσοστά επιτυχίας ; Γιατί δεν υπάρχει αυτή η ενημέρωση στα Μ.Μ.Ε 
Έχω μείνει πραγματικά έκπληκτη,
Δ.Σ. : Να σας απαντήσω γιατί. Διότι τα Μ.Μ.Ε καλούν κάποιον να μιλήσει όταν τα πράγματα είναι 'πέτα το τέρας στην πρώτη σελίδα' που σημαίνει ότι όταν το γεγονός είναι ακραίο, οι ψυχίατροι καλούμαστε να πούμε τη γνώμη μας και να το αναλύσουμε. Στο παρελθόν να αναφέρω υπήρχαν εκπομπές που δειλά-δειλά αναφερόντουσαν στις συχνές ψυχικές διαταραχές (κατάθλιψη, ψύχωση, διπολική διαταραχή και άλλα). Υπάρχουν δύο τινά. Το πρώτο είναι ποιος μιλάει, πως μιλάει και τι 'μηνύματα' περνάει βάσει της γνώσης του και της εμπειρίας του. Το δεύτερο είναι , αν ο δημοσιογράφος που είναι δίπλα σου ακούει, αφήνει να μιλήσεις και να έχει τη δυνατότητα να μεταδώσει τα πραγματικά μηνύματα στον κόσμο (δυστυχώς μεγάλο ρόλο εδώ παίζει και η τηλεθέαση). Άρα λοιπόν δεν είναι πάρα πολύ εύκολο να ακουστούν μερικά πράγματα. Αυτό προσωπικά το αναφέρω πάρα πολλές φορές. Δεν γνωρίζω επίσης αν ο κόσμος είναι έτοιμος να ακούσει γιατί όταν το πρόβλημα χτυπήσει την πόρτα του διπλανού,είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε, να καταλάβουμε και να συμβουλεύουμε. Όταν όμως πρόκειται για το δικό μας σπίτι, τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται απαγορευτικά.
Π.Β. Εδώ θέλω να ρωτήσω αυτό ακριβώς που μόλις αναφέρατε. Πως θα καταλάβει η οικογένεια ότι κάποιος μέλος εμφανίζει ψυχική νόσο και χρήζει τακτικής παρακολούθησης από ψυχίατρο και φαρμακευτικής αγωγής ;
 |
| Η οικογένεια είναι ο πρώτος 'γιατρός'. |
Δ.Σ. Ξέρετε κάτι ; Η οικογένεια είναι ο πρώτος 'γιατρός'. Γιατί το άτομο το οποίο ξεκινά να αρρωσταίνει αρχίζει να αλλάζει ως προς τη συμπεριφορά, τον τρόπο ζωής, το φαγητό, τον ύπνο, τη διάθεση, την λεκτική ενδοοικογενειακή επικοινωνία (μιλά πιο αργά ή πιο γρήγορα ή καθόλου, απομονώνεται) δηλαδή υπάρχει μια σοβαρή σαφής αλλαγή. Αυτή η κατάσταση τρομάζει την οικογένεια που αρχίζει να ξορκίζει το 'κακό' λέγοντας 'δεν είναι τίποτα', 'θα του περάσει', 'εφηβεία είναι', 'νέος είναι ακόμη', 'θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα'. 'και εγώ τα πέρασα αυτά', 'ας κάνουμε λίγο υπομονή'. Καταλαβαίνω ότι στην αρχή είναι δύσκολο να δεις κάτι κακό αλλά όταν αυτή η κατάσταση παρατείνεται, κάποιος από την οικογένεια δεν θέλει να δει και να παραδεχτεί ότι κάτι συμβαίνει. Δυστυχώς τελικά το αντιλαμβάνεται όταν η αλλαγή γίνεται απειλητική προς τον εαυτό του ασθενούς ή προς τους άλλους. Άρα 1) Αν βλέπετε κάποια αλλαγή σε κάποιο μέλος της οικογενείας που παρατείνεται και εντείνεται, τότε σκεφθείτε μήπως πρέπει να τηλεφωνήσετε σε κάποιον ειδικό 2) Αν ο ασθενής έχει εναισθησία (έχει επίγνωση της κατάστασής του), τότε θα πάτε μαζί. 3) Αν δεν θελήσει να έρθει μαζί σας, τότε θα πρέπει να επισκεφθείτε εσείς ειδικό και να περιγράψετε την όλη κατάσταση και να τον συμβουλευθείτε. Αυτό θα γίνει για μια φορά γιατί οι ασθενείς πολλές φορές αρνούνται να πάνε στο γιατρό μη παραδεχόμενοι το πρόβλημά τους.
Π.Β. : Επειδή όλα αυτά που λέτε είναι πραγματικά σπουδαία και δεν είστε τυχαία ο κορυφαίος επιστήμονας της Ελλάδος και δίνετε μεγάλη μάχη, χαίρομαι ιδιαίτερα που είστε πάντα κοντά μας και η ενημέρωση που μας παρέχετε είναι ανεκτίμητης αξίας.
Δ.Σ. : Εγώ αυτό το βλέπω σαν μια πολύ μικρή προσφορά και θέλω να πω σε όλους όσοι μας ακούν και όσοι θα μας διαβάσουν κάποια στιγμή ότι δεν κάνω τίποτε παραπάνω από αυτό που πρέπει να κάνει κάθε γιατρός, απλώς, ενώ σε αυτήν την ηλικία θα μπορούσα να ξεκουραστώ, αποφάσισα να γυρίσω όλη την Ελλάδα, να ενημερώσω γονείς, δασκάλους και παιδιά γιατί λιγότεροι άρρωστοι σημαίνει περισσότερη χαρά και ευτυχία.
Π.Β. : Θα εκφράσω ξανά τα θερμά μου συγχαρητήρια ήρθα επειδή ερευνώ το θέμα ως πολίτης και νιώθω ότι με αυτή τη συνέντευξη το κοινό που θα τη διαβάσει θα ενημερωθεί σωστά. Είπατε ότι την αλλαγή ενός ατόμου τη βλέπει πρώτα η οικογένεια. Αν το ίδιο το άτομο καταλάβει και αποδεχτεί πως οι σκέψεις του και τα συναισθήματά του έχουν αρχίσει να διαφοροποιούνται, έχουν αρχίσει να τον βασανίζουν και αποφασίσει να δεχτεί τη βοήθεια ψυχιάτρου πως τον ανακοινώνει στην οικογένειά του και ποια στάση πρέπει να κρατήσουν οι οικείοι του ;
Δ.Σ. : Νομίζω ότι πρέπει να το ανακοινώσει με τη βοήθεια του ψυχιάτρου ή να τους μιλήσει ο ίδιος ο ψυχίατρος. Όσο για τη στάση των οικείων είναι ανάλογα με την περίπτωση. Ο ψυχίατρος παρουσία του ασθενούς ανακοινώνει το πρόβλημα στην οικογένεια και προσπαθεί να είναι αμερόληπτος, βοηθητικός, να πει συγκεκριμένες αλήθειες χωρίς να τρομάξουμε το περιβάλλον. Φυσικά δεν είναι πανάκεια. Αν πχ κάποιος πάσχει από κατάθλιψη στην ενημέρωση της οικογενείας και του ασθενούς οφείλουμε να μιλήσουμε για ψυχιατρική ασθένεια που αντιμετωπίζεται υποχρεωτικά φαρμακευτικά και να εξηγήσουμε τις παρενέργειες και την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων λέγοντάς τους να αποφεύγουν να διαβάσουν το έντυπο που είναι μέσα στο κουτί. Θα σας πω κάτι που δεν το λέει κανένας και πρέπει να το γνωρίζετε. Στην Αμερική ο γιατρός που γράφει τη συνταγή των φαρμάκων εξηγεί τις παρενέργειες στον ασθενή. Ο ασθενής αγοράζει τα φάρμακα από το φαρμακείο σε ένα μπουκαλάκι που γράφει επάνω το όνομα του σκευάσματος. Δεν υπάρχει κανένα έντυπο και καμία άλλη οδηγία. Αυτό γιατί αφενός η εταιρεία με το φόβο των μηνύσεων γράφει χιλιάδες υποθετικές παρενέργειες, αφετέρου γιατί ο ασθενής διαβάζοντας το έντυπο πιθανώς να φοβηθεί μήπως πάθει κάτι ή πεθάνει.
Π.Β. : Αυτό και αν είναι σπουδαίο που ακούγεται τώρα.
Δ.Σ. : Παράδειγμα. Τα περισσότερα αντικαταθλιπτικά νέας γενιάς γράφουν στο έντυπο ότι μετά την τρίτη εβδομάδα πιθανώς να προκαλέσουν ευχές θανάτου δηλαδή να περάσει από το μυαλό σου η ιδέα της αυτοκτονίας και τελικά να το κάνεις. Καταλάβατε;
Π.Β : Ναι. Αυτό και αν είναι ενημέρωση!
Δ.Σ : Τι συμβαίνει τώρα ; Γιατί τα γράφουν αυτά ; Που οφείλεται αυτή η φοβερή παρενέργεια ; Έχει παρατηρηθεί ότι ένας καταθλιπτικός που παίρνει αντικαταθλιπτικά αρχίζει να καλυτερεύει από την τρίτη εβδομάδα της λήψης και μετά. Αν μέσα στο μυαλό του υπήρχαν ιδέες αυτοκτονίας λόγω της σωματικής και ψυχικής αδυναμίας δεν μπορούσε να τις πραγματοποιήσει. Μετά την τρίτη εβδομάδα η διάθεση καλυτερεύει αλλά οι ιδέες παραμένουν. Έτσι λοιπόν είναι πιθανόν να βρει τη δύναμη και να προβεί στην απόπειρα αυτοκτονίας. Στο έντυπο λοιπόν των φαρμάκων αναγράφεται ότι τα αντικαταθλιπτικά μετά την τρίτη εβδομάδα μπορεί να προκαλέσουν απόπειρα αυτοκτονίας! Αυτό για να είναι καλυμμένες οι φαρμακευτικές εταιρείες και να μην αποζημιώσουν με υπέρογκα ποσά αυτούς που θα τους μηνύσουν. Γράφουν λοιπόν σαν παρενέργεια και λένε ότι δεν φταίνε εκείνοι. Εύλογο λοιπόν είναι το ερώτημα πολλών ασθενών 'τι λέει εδώ γιατρέ;' ρωτούν οι συγγενείς. 'Παίρνει αντικαταθλιπτικά και θα αυτοκτονήσει;' !
Π.Β. : Αυτό και αν είναι συνέντευξη. Με τα λόγια σας σώζονται αυτή τη στιγμή ανθρώπινες ζωές.
Δ.Σ. : Φυσικά, κάποιοι ασθενείς δεν παίρνουν αντικαταθλιπτικά επειδή γράφει αυτό μέσα και δεν ξέρουν την πραγματική αιτία.
Π.Β. : Αυτή η ομολογία σώζει ζωές. Από την μια κάποιος πρέπει να λάβει αντικαταθλιπτική αγωγή και από την άλλη τρομοκρατημένος δεν το κάνει.
Δ. Σ : Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσα λάθη μπορούν να γίνουν. Αν κάποιος διαβάσει το έντυπο με τις παρενέργειες που είναι συνήθως δύο σελίδες και είναι υποβόλιμος δηλαδή επηρεάζεται εύκολα, όποια παρενέργεια διαβάσει, πιστεύει ότι την έχει.
Π.Β. : Το περνάνε στο υποσυνείδητο και επηρεάζουν τους οικείους και τον ασθενή ότι το φάρμακο κάνει τη συγκεκριμένη παρενέργεια.
Δ. Σ. : Υπάρχουν και ασθενείς που λένε ότι έχουν όλα τα συμπτώματα των παρενεργειών και παρ όλες τις διαβεβαιώσεις των ψυχιάτρων δεν το πιστεύουν. τι κάνει λοιπόν ο Αμερικάνος γιατρός που τιμά το επάγγελμά του ; Ενημερώνει εκείνος τον ασθενή και όχι η φαρμακευτική εταιρεία.
Π.Β. : Εδώ τώρα θα θέσω μια πολύ σοβαρή ερώτηση. Δεν υπάρχει φαρμακείο που να έχω τύχει ή όπου αναγκαστικά, λόγω του ρεπορτάζ να έχω πάει (και πηγαίνω σε πολλά μέρη της Ελλάδος) και να χρειαστώ φάρμακα και αυτά να δοθούν σε άδειο μπουκαλάκι ή κουτί χωρίς έντυπο. Αυτή την υπευθυνότητα δεν την έχω δει από κανέναν φαρμακοποιό.
 |
| Η Ψυχιατρική Είναι Ιατρική ...... |
Δ.Σ : Δεν υπάρχει στην Ελλάδα αυτό, μην το ψάχνετε. Επειδή το ξέρω 'απαγορεύω' στους ασθενείς μου, να διαβάζουν τον έντυπο και τους εξηγώ ο ίδιος τις παρενέργειες των φαρμάκων διατηρώντας μαζί τους μια τηλεφωνική επικοινωνία. Πολλές φορές για οτιδήποτε άσχετο και αν συμβεί φταίει το φάρμακο.
Π.Β.: Αυτό έχει ως συνέπεια να λειτουργεί αρνητικά η φαρμακευτική αγωγή και σας ρωτώ αν αρρωστήσω ο ψυχίατρος θα με ενημερώσει για την ασθένειά μου, τα συμπτώματα, πως μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς μαζί της και τι σημαίνει υπεύθυνος ασθενής.
Δ.Σ. : Υπεύθυνος ασθενής σημαίνει αυτός που έχει εναισθησία, έχει καταλάβει το πρόβλημά του και συνεργάζεται. Έτσι ο γιατρός προτείνει την φαρμακευτική αγωγή και ο ασθενής που έχει εμπιστοσύνη στο γιατρό του συμμορφώνεται με αυτή. Συγχρόνως ο γιατρός απαντά στα τηλέφωνα (οι ασθενείς συνήθως καλούν τον γιατρό όταν έχουν ανάγκη) και προσπαθεί να είναι κοντά στον ασθενή.
Π.Β. :Όταν ο ψυχίατρος είναι επικριτικός, με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, με προσβάλει, με πληγώνει και με απορρίπτει, δεν νιώθω άνετα να ξεδιπλώσω τη σκέψη και την ψυχή μου. Εγώ φταίω ως ασθενής . Τι έχετε να πείτε;
Υπεύθυνη Κοινοποίησης Για Την Ένωση Συντακτών Διαδικτύου: Παναγιώτα Βασιλοπούλου : Αξιωματούχος Δημοσιογράφος Της ΈΣΔ : Αστυνομικός και Δικαστικός Ρεπόρτερ
